Ολοι αυτοί έδωσαν το «παρών» το πρωί της Κυριακής στον κινηματογράφο «Αλέκα» στου Ζωγράφου, για να τιμήσουν τη μνήμη ενός ανθρώπου που με τη στάση ζωής του υπηρέτησε τη λευτεριά και το δίκιο, ενός μαχητή που δεν τον λύγισαν το κολαστήρι της Μακρονήσου, οι φυλακές Αβέρωφ, ο Κορυδαλλός, η Μπουμπουλίνας.

Τους παρευρισκομένους καλωσόρισε η κόρη του συντρόφου Λάζαρου, Αγλαΐα. Αφού αναφέρθηκε σε πτυχές της ζωής και της δράσης του, της αλύγιστης στον αντίπαλο στάσης του, τις αξίες και τα ιδανικά του, μα και τη φλόγα της ζωής του, της συνυφασμένης με την αγάπη στους ανθρώπους και την αφοσίωση στο δίκιο, έδωσε τον λόγο σε φίλους και συναγωνιστές του για να τις φωτίσουν από τη δική τους μεριά.

Οπως είπε χαρακτηριστικά: «40 μέρες απουσίας, που μόνο απουσία δεν είναι. Τα 103 χρόνια σου είναι παντού και πάντα, όχι ως ποιότητα αλλά ως ποσότητα. Ως καθημερινή θύμηση και παράδειγμα ζωής, ήθους, ως προτροπή. "Μη φοβάστε τόσο τον θάνατο όσο μια ανεπαρκή ζωή", έγραφε ο Μπρεχτ. Και είμαι σίγουρη, όπως και όσοι σε γνώρισαν, πως αυτά τα λόγια πραγματώθηκαν στην περίπτωσή σου με τον καλύτερο τρόπο». Επίσης, διάβασε δύο γράμματα που είχε αποστείλει στον πατέρα της η μάνα της, Τούλα, όταν ήταν φυλακισμένος.

Εκ μέρους του ΚΚΕ μίλησε ο Στέφανος Λουκάς, μέλος της ΚΕ. Μεταξύ άλλων είπε τα εξής: «Σε εμάς τους κομμουνιστές η καρδιά είναι αξεχώριστη από τον νου και τη σκέψη, τη θέληση να αλλάξουμε τον κόσμο, και αυτό το ενσάρκωνε ολοκληρωμένα ο σύντροφος Λάζαρος. (...) Την προσωπικότητά του δεν μπορούμε να την προσεγγίσουμε έξω από την επιλογή του, ένταξης στο ΚΚΕ, έξω από το γεγονός ότι ήταν κομμουνιστής. Αυτό ήταν που διαμόρφωσε έναν σύντροφο αλύγιστο, μορφωμένο, ανιδιοτελή, πρωτοπόρο στους αγώνες για να αλλάξουμε τον κόσμο, άνθρωπο που αγαπούσε τους ανθρώπους του μόχθου και έδινε όλο του το Είναι γι' αυτούς, βάζοντας πάντα ως στόχο να αποδεικνύει επιστημονικά και εκλαϊκευμένα σε αυτούς τους ανθρώπους πως έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή τους. Πάσχιζε να τους διαμορφώνει συνείδηση συμμετέχοντας στους ταξικούς αγώνες και σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Το ίδιο το παράδειγμά του ήταν πηγή δημιουργίας, σιγουριάς και ανάτασης για το δικό μας μέλλον και ήταν καλός δάσκαλος σε αυτό. (...) Σκέφτομαι όλα αυτά που μας έλεγε και συζητούσαμε, που ήταν το παράδειγμα για μας, αν τώρα μας μιλούσε εδώ, αυτήν την περίοδο και στιγμή, τι άλλο θα μας έλεγε από το να μας προτρέψει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις να βγει το ΚΚΕ ενισχυμένο παντού, και στις εκλογές. Διότι και ο ίδιος ήταν πρωτοπόρος σε όλες τις μάχες».

Ο Παναγιώτης Τσιρώνης, δάσκαλος της Αγλαΐας στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ζωγράφου, αναφέρθηκε στην πρώτη του γνωριμία με τον Λάζαρο μετά την αποφυλάκισή του, όταν μάλιστα του χάρισε ένα χειροποίητο μουσικό όργανο που είχε φτιάξει ο ίδιος στη φυλακή. Στάθηκε επίσης στη στήριξη που έδινε ο Λάζαρος σε όσους το είχαν ανάγκη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φέρνοντας σαν παράδειγμα το ότι ήταν ο μόνος που αντιτάχθηκε σε δύο άδικες απολύσεις ανθρώπων - που δεν ήταν αριστεροί - από τον δήμο την περίοδο μετά τη δικτατορία.

Ο επιστήθιος φίλος του Λάζαρου, Μανώλης Φρατζεσκάκης, μίλησε για τις κουβέντες που είχε μαζί του και οι οποίες «σε σημάδευαν, καθώς δεν γινόταν να μην αδράξεις κάθε λέξη αυτής της αθόρυβης αντάρτικης ψυχής», ενώ απήγγειλε και ένα από τα αγαπημένα ποιήματα του Λάζαρου, και συγκεκριμένα το «Πατησίων 118».

Η Μαριάννα Οργέττα, πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ, αναφέρθηκε στην ανεξίτηλη προσφορά του Λάζαρου, ο οποίος ήταν στην πρώτη γραμμή της λειτουργίας και δράσης της Ενωσης. Ηταν πάντα μπροστά στις διεκδικήσεις για να διατηρηθεί η Μακρόνησος ως τόπος ιστορικής μνήμης και να απαλλαγεί από τους καταπατητές της, να ανοίξουν τα αρχεία του στρατού και να φανεί η ιστορική αλήθεια για τη σφαγή της Μακρονήσου. Πάνω απ' όλα ήταν η συμβολή του στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας στη νέα γενιά, ενώ ξεχωριστές ήταν και οι αφηγήσεις του για το «Νταχάου της Μεσογείου» και οι ξεναγήσεις στους επισκέπτες του Μουσείου.

Τέλος, τον λόγο πήρε η άλλη κόρη του Λάζαρου, Λεμονιά, η όποια περιέγραψε τα επισκεπτήρια που έκανε στον πατέρα της στη φυλακή, τις ζωγραφιές που του έδινε μέχρι τελικά να τον υποδεχτεί στο σπίτι όταν ήταν 7 ετών, περήφανη γιατί γνώριζε ότι ήταν ένας ήρωας που βοηθούσε τους ανθρώπους. «Υποκλινόμαστε στον αγώνα όλων αυτών που έβαλαν στην άκρη την οικογένεια για τη μεγαλύτερη οικογένεια, αυτή της ανθρωπότητας», ανέφερε.

Η συγκινητική αυτή εκδήλωση, γεμάτη από νότες περηφάνιας και αισιοδοξίας, ολοκληρώθηκε με ένα βίντεο για τον σύντροφο Λάζαρο με τις μοναδικές αφηγήσεις του για τα μαθητικά του χρόνια, τον ΕΛΑΣ, τη Μακρόνησο, τα μετεμφυλιακά χρόνια - με χαρακτηριστική τη μαρτυρία του για το πώς ύψωσαν το φωτεινό σύνθημα «Ο Μπελογιάννης ζει» αμέσως μετά την εκτέλεσή του - τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας. Ακόμα, αυτή η ξεχωριστή συνάντηση τιμής και μνήμης ήταν διανθισμένη με τραγούδια και μελωδίες όπως αντάρτικα, μελοποιημένα ποιήματα του Ν. Χικμέτ κ.ά. από τους μουσικούς της «Ρωμιοσύνης».