Την «ωριμότητα» με την οποία οι «παραγωγικοί φορείς» τοποθετούνται στο θέμα του κατώτατου μισθού εγκωμιάζει ο αστικός Τύπος, καταγράφοντας τις προτάσεις των εργοδοτικών ενώσεων και των «κολλητών» τους στην ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ. Γιατί σχολιάζεται ως «ωριμότητα»; Γιατί, σε κάθε περίπτωση, στην ουσία πρόκειται για «πάγωμα» του κατώτατου μισθού. Κυρίως, όμως, τα εγκώμια περί «ωριμότητας» επιβεβαιώνουν την αποστολή του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, καθώς αποδεικνύεται ότι δεν φτιάχτηκε για να προστατεύει τους εργαζόμενους, κατοχυρώνοντας ένα «μισθολογικό κατώφλι», όπως υποστηρίζουν τα αστικά κόμματα και η ΕΕ, αλλά για να προστατεύει την εργοδοσία από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, προτάσσοντας ως ασπίδα την «παραγωγικότητα» και τις «αντοχές της οικονομίας». Αυτά ακριβώς τα κριτήρια επικαλούνταν και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, όταν εφάρμοζε τον νόμο για πρώτη φορά. Τον ίδιο άθλιο νόμο επικαλείται και σήμερα, για να παρουσιάσει ως «ρεαλιστική» και «κοστολογημένη» την πρότασή του για τον κατώτατο μισθό, η οποία εγγυάται τη «βιωσιμότητα της οικονομίας» και διασφαλίζει την «κοινωνική συνοχή». Καμία σχέση δεν έχουν όμως αυτά τα κριτήρια με τις ανάγκες των εργαζόμενων για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, κατοχύρωση τριετιών, επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Γι' αυτό η στάση των εργοδοτών, του κράτους και των εκπροσώπων τους στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι απλά «ώριμη» αλλά ...υπερώριμη, δηλαδή σάπια, από τη σκοπιά του τι συμφέρει πραγματικά τους εργαζόμενους.