Κινηματογραφική βδομάδα που περιλαμβάνει την επανέκδοση του αριστουργήματος του Σεργκέι Αϊζεστάιν, «Ιβάν, Ο Τρομερός», δεν μπορεί παρά να είναι σπουδαία. Το πιο φιλόδοξο σχέδιο που είχε οραματιστεί ο Σεργκέι Αϊζενστάιν, δεν ήταν άλλο από την ταινία «Ιβάν ο Τρομερός». Επιθυμία του Αϊζενστάιν ήταν να ολοκληρωθεί σε τρία μέρη. Τα δυο πρώτα ασπρόμαυρα και το τελευταίο έγχρωμο. Τελικά, ολοκληρώθηκαν μόνο τα δυο πρώτα. Είναι μια αλληγορία πάνω στη σχέση της εξουσίας και της ιστορικής προσωπικότητας με τις μάζες. Η ταινία καταδεικνύει έναν Τσάρο με ενδοιασμούς και αμφιταλαντεύσεις στην άσκηση του ηγετικού του ρόλου. Επίσης στο «STUDIO NEW STAR Art Cinema» στις 22/1 θα προβληθεί η αριστουργηματική ταινία «Αλεξάντερ Νιέφσκι» προς τιμήν της επετείου γέννησης του σπουδαίου δημιουργού Σεργκέι Αϊζενστάιν.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Εθνικό Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Ουγγαρίας - Κινηματογραφικό Αρχείο με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ουγγαρίας στην Αθήνα παρουσιάζουν ένα μεγάλο αφιέρωμα στην πρωτοπόρο Ουγγαρέζα σκηνοθέτιδα Μάρτα Μέσαρος, μία από τις σπουδαιότερες φωνές στην ιστορία του ευρωπαϊκού σινεμά. Στο πλαίσιο του αφιερώματος, με τίτλο «Μάρτα Μέσαρος: Η γυναίκα στο επίκεντρο της Ιστορίας», που στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος θα παρουσιαστεί στις 19-24 Ιανουαρίου, θα προβληθούν 12 μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας και ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της δημιουργού. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης http://www.tainiothiki.gr/

Η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία διοργανώνει, για έβδομη χρονιά, τη σειρά κινηματογραφικών προβολών με τίτλο «Σινεμά με τον Φρόιντ», που πραγματοποιείται και φέτος σε συνεργασία με τον Κινηματογράφο «Τριανόν». Αυτή την Κυριακή 22 Ιανουαρίου και ώρα 17.00 θα προβληθεί το αριστουργηματικό «Ταξίδι στο Τόκιο»/ «Tokyo Story» (1953) του Γιασουτζίρο Οζου.

Eνώ συνεχίζονται οι προβολές και αυτή τη βδομάδα της ταινίας «Το Πάθος» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν στο πλαίσιο του αφιερώματος «BERGMANNITES» στον κινηματογράφο «Ανδόρα».

Ενας ψαράς και αγρότης, κάτοικος ενός παραλίμνιου χωριού στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, πνιγμένος στα χρέη, αρχίζει να μεταφέρει μετανάστες με τη βάρκα του έναντι αδράς αμοιβής. Η γυναίκα του, νοικοκυρά και εκκλησάρισσα του χωριού, αναζητά τον πραγματικό Λόγο του Θεού, ενώ η κόρη τους προσπαθεί να ορίσει τη ζωή της μέσα στο καταπιεστικό περιβάλλον στο οποίο ζει. Μέχρι που ένα τραγικό γεγονός θα αλλάξει τις ισορροπίες και θα φέρει τους τρεις ήρωες μπροστά σε προσωπικά αδιέξοδα και αδυναμίες, με τον καθένα να πρέπει να αναλογιστεί για πρώτη φορά στη ζωή του το κόστος των πράξεών του.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Α. Προέδρου βουτάει στα βαθιά νερά της επαρχιακής Ελλάδας αφήνοντας ένα δυνατό κοινωνικό αποτύπωμα. Γνώριμή μας από την βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της «Red Hulk», βλέπουμε ότι κι εδώ συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια του κοινωνικού κινηματογράφου.

Στην καρδιά του σεναρίου βρίσκεται μια ελληνική αγροτική οικογένεια, η οποία παρουσιάζεται ως οργανικό στοιχείο της ευρύτερης κοινωνίας. Μια οικογένεια που όχι μόνο δεν είναι αποκομμένη από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά επηρεάζεται και επηρεάζει με κάθε δυνατό τρόπο τις εξελίξεις. Οι κοινωνικές σχέσεις επηρεάζουν τις οικογενειακές σχέσεις σε βαθμό αποσάθρωσης, επιδρούν καταλυτικά στον πυρήνα τους. Σεναριακά χωρίζει την ιστορία της σε τρεις οπτικές, του πατέρα, της μητέρας και της κόρης, τόσο για να δείξει ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται σε μια μόνο οπτική, άλλα στη σύνθεσή τους, όσο και για να βρει χώρο να αναπτύξει πιο ολοκληρωμένα όλους τους χαρακτήρες, ακόμα και τους περιφερειακούς που έχουν εξίσου καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη της πλοκής. Οι ήρωες της ταινίας δεν είναι μονοδιάστατοι, μεταστρέφονται, φωτίζονται από αρκετές πλευρές, δημιουργώντας αντικρουόμενα συναισθήματα στον θεατή, όπως και η κάθε ιστορία διαμορφώνει διαφορετικά την άποψή μας για τους χαρακτήρες μέχρι το τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με το «Red hulk» που είχε επικεντρώσει ολοκληρωμένα σε ένα θέμα, εδώ καταπιάνεται με μια πλειάδα θεμάτων, που αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν συνισταμένες που κινούν την κεντρική ιστορία. Ομως όλες οι θεματικές που καταπιάνεται, ακόμα και τα «στερεότυπα» που χρησιμοποιεί, αποτελούν έτσι κι αλλιώς πλευρές της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας...

Φιλήσυχος οικογενειάρχης το πρωί, στυγνός εγκληματίας το βράδυ: Ενας serial killer κυκλοφορεί στους νυχτερινούς δρόμους της ιερής πόλης Μασχάντ εξοντώνοντας ιερόδουλες, γιατί έτσι θεωρεί πως εξαγνίζει τον κόσμο από τους αμαρτωλούς. Μέχρι που μια ατρόμητη δημοσιογράφος αποφασίζει να βάλει τη ζωή της σε κίνδυνο προκειμένου να τον ξεσκεπάσει.

Μια ταινία σκληρή τόσο στην κινηματογράφηση και την αισθητική της, όσο και στη θεματολογία της, που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. Από τη μια βλέπουμε την εξαθλίωση που γεννάει την πορνεία στο Ιράν κι από την άλλη τον θρησκευτικό φανατισμό και την υποκρισία της κοινωνίας συνολικότερα για το γυναικείο ζήτημα. Εν δυνάμει όποια γυναίκα προσπαθεί να ξεφύγει από τα ασφυκτικά θρησκευτικά πλαίσια αντιμετωπίζεται ως «πόρνη». Ο Αμπάσι κάνει έναν εξαιρετικό κοινωνικό σχολιασμό στα πλαίσια του θρίλερ, αποκαλύπτοντάς μας τον δολοφόνο από την αρχή, ώστε ουσιαστικά να εστιάσουμε στην προσπάθεια της δημοσιογράφου να τον ανακαλύψει, στα εμπόδια που συναντά, στον τρόπο που αντιμετωπίζεται από τις αρχές αλλά και την κοινωνία συνολικότερα. Παράλληλα εστιάζει στο γεγονός ότι μια μερίδα του λαού είναι δυστυχώς τόσο φανατισμένη που δικαιολογεί τον δολοφόνο ως εντολοδόχο του θεού, για να κρύψει επιμελώς πίσω από τον φανατισμό μια κοινωνία που σαπίζει.

Η Βαβυλώνα είναι μια ιστορία υπέρμετρης φιλοδοξίας και εξωφρενικής ακρότητας, τοποθετημένη στο Λος Αντζελες του 1920. Ακολουθεί την άνοδο και την πτώση πολλών χαρακτήρων σε μια εποχή αχαλίνωτης παρακμής και διαφθοράς στα πρώτα χρόνια του Χόλιγουντ.

Ο Σαζέλ αποπειράται να μας ξεναγήσει στην απαρχή της μεγαλύτερης βιομηχανίας θεάματος του κόσμου, φτιάχνοντας ένα τρίωρο υπερθέαμα με πολύ ακριβά υλικά. Κομπάρσοι, βίλες, ελέφαντες, κινηματογραφικά στούντιο, κοστούμια και σκηνικά παρελαύνουν μπροστά μας, σε αφθονία, μαρτυρώντας τη φρενίτιδα της εποχής του βωβού κινηματογράφου. Παράλληλα βλέπουμε την πτώση όλων αυτών των πρωταγωνιστών μιας εποχής, καθώς ο ομιλών κινηματογράφος παίρνει τα ηνία και τα δεδομένα αλλάζουν. Συντάσσονται, πλέον, νέοι αυστηρότεροι «κώδικες δεοντολογίας» και η οργιώδης Βαβυλώνα δίνει τη θέση της... σε μια νέα πιο «ηθική» βιομηχανία... τουλάχιστον στο φαίνεσθαι. Πάντως έτσι ντελιριακά και νοσταλγικά, όπως μας απεικονίζει ο σκηνοθέτης τη δεκαετία του '20, φαίνεται να μην ενοχλείται ιδιαίτερα από τη φαυλότητα του συστήματος... Αντιθέτως φαίνεται «επικριτικός» στα νέα «ήθη».

Είναι όμως η «Βαβυλώνα» μια ταινία που αξίζει να δει κανείς; Ας πάμε στα πιο «τεχνικά» ζητήματα. Η χρονική διάρκεια της ταινίας είναι αδικαιολόγητα μεγάλη, υπάρχει μια απίστευτη ανισομέρεια στο σενάριο δίνοντας έμφαση σε λεπτομέρειες σε σημείο που κουράζει τον θεατή, και τελευταίο και πολύ σημαντικό, ο ρυθμός της ταινίας έχει τόσα απότομα σκαμπανεβάσματα (μια τρέχει, μια κάνει κοιλιά) που δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι έχει τσακωθεί με το μοντάζ. Συμπερασματικά δεν αρκούν ένας Μπραντ Πιτ και μια Μάργκο Ρόμπι, για να φέρουν την «άνοιξη».