«Δεν συνηθίζουμε. Πως αυτά είναι ο κανόνας. Η κανονικότητα. Η μόνη μας επιλογή. Το απάνθρωπο σχολείο που μας εξοντώνει. Το άγχος, η ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον μας. Η φτώχεια, η ακρίβεια, οι τάξεις - παγωτό, το να μην μας φτάνουν τα ευρώ ούτε για μια τυρόπιτα. Και σήμερα, νεκρός μαθητής μέσα στο σχολείο. Σφαίρες στο ψαχνό σε παιδί 16 χρονών για 20 ευρώ».

Με αυτά τα λόγια, η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας κάλεσε τα μαθητικά συμβούλια, τους μαθητές και τις μαθήτριες στα σχολεία της Αθήνας αλλά και σε όλη την Ελλάδα να αναλάβουν άμεση, έκτακτη δράση.

Δεν θα γινόταν κι αλλιώς άλλωστε. Η βδομάδα ξεκίνησε με το εχθρικό κράτος απέναντι στα δικαιώματα και τις ανάγκες των μαθητών, συνολικά του λαού, να «δείχνει τα δόντια του»: Εγκληματική κρατική βία, αστυνομική αυθαιρεσία απέναντι σε ένα παιδί 16 χρονών για 20 ευρώ. Εγκληματική κρατική «αμέλεια» που κόστισε τη ζωή σε έναν 11χρονο μαθητή μέσα στο ίδιο του το σχολείο.

Οι μαθητές - μέλη της ΚΝΕ, άλλοι αγωνιστές μαθητές δεν μπόρεσαν - και σωστά - να μείνουν σιωπηλοί μπροστά σε όλα αυτά.

Με αγωνιστικά αντανακλαστικά και με την ορμή που τους έδωσε η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών με ρεκόρ συμμετοχής από 122 Φοιτητικούς Συλλόγους, οι φοιτητές ανέπτυξαν ανάλογη πολύμορφη δραστηριότητα. Καταδίκασαν τα γεγονότα, ξεχύθηκαν και ενημέρωσαν τα αμφιθέατρα, κατέβηκαν στον δρόμο.

Οργανώθηκαν δράσεις σε αρκετά σχολεία της χώρας, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που μας γεμίζουν ελπίδα. Εκτακτες μαθητικές, φοιτητικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις της χώρας.

Αλλά και άλλα, πιο «μικρά» που έγιναν, δεν είναι καθόλου μικρά και ασήμαντα, αν το καλοσκεφτεί κανείς.

Δεν είναι ασήμαντο το μήνυμα που έγραψε ένα παιδί Α' Γυμνασίου στο θρανίο του στις Σέρρες: «Βασίλη, ο θάνατός σου δεν θα ξεχαστεί - Αμέλεια του κράτους εγκληματική - Θέλουμε σχολεία ασφαλή». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως σε διάφορα site η μεσαία πρόταση ως διά μαγείας σβήστηκε. Δεν μπορούν να δεχτούν πως σημαντική μερίδα μαθητών χαρακτηρίζει τον θάνατο του μαθητή έγκλημα, αναδεικνύοντας τη διαχρονική υποβάθμιση των σχολείων, την υποχρηματοδότηση που έχει οδηγήσει σε ετοιμόρροπα κτίρια και τραγικές υποδομές. Πως δεν ανέχονται να ακούνε όλους τους «υπεύθυνους - ανεύθυνους» που ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών από τον έναν στον άλλον.

Δεν είναι μικρής σημασίας τα πανό που αναρτήθηκαν σε δεκάδες σχολεία της χώρας με σύνθημα: «Στον θάνατο και την καταστολή - καμία ανοχή, απάντηση ο αγώνας μας για μόρφωση - ζωή» κόντρα ακόμα και σε «κτηνώδεις», κυριολεκτικά, απόψεις που αναμοχλεύουν ρατσισμό και κοινωνική περιθωριοποίηση. Λες και το πόσο σημαντική είναι η ζωή ενός ανθρώπου εξαρτάται από το χρώμα του, το φύλο, την καταγωγή του, την οικονομική του κατάσταση, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

«Στη βία του συστήματος καμία ανοχή», έγραφε το κεντρικό πανό των Φοιτητικών Συλλόγων. Σύνθημα που ενέπνευσε και άλλες όμορφες πρωτοβουλίες, όπως αυτή του ΦΣ της Φιλοσοφικής να καλέσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες της Σχολής να δημιουργήσουν μαζί με τους μαθητές τους (αν είναι εργαζόμενοι σε φροντιστήρια ή παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα) κείμενα, ποιήματα, σκίτσα, ζωγραφιές κ.λπ. εκφράζοντας την αγανάκτηση και την οργή τους σε ένα σύστημα που διαχρονικά αφήνει τα παιδιά απροστάτευτα.

Στα πανεπιστήμια δόθηκε εκ νέου μια μάχη, κόντρα στη λογική που από τη μία καλλιεργεί η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ωμή κρατική καταστολή, και από την άλλη οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, πως «η κρατική καταστολή είναι αποτέλεσμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη». Ο Χρήστος Σπίρτζης, τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα βρήκε και εύκολα το τι φταίει, με την ανεκδιήγητη δήλωση πως «οι ανεκπαίδευτοι και επικίνδυνοι αστυνομικοί του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη δεν δίστασαν να ανοίξουν πυρ». Δώσαμε και δίνουμε μάχη να αποκαλύπτεται σταθερά η αλήθεια και να μπαίνει στο επίκεντρο της πάλης των φοιτητών ο πραγματικός ένοχος. Γιατί, σκοπός όλων των κυβερνήσεων ήταν και θα είναι διαχρονικά η καλλιέργεια της αποδοχής της κρατικής βίας και της καταστολής όταν «κρίνεται αναγκαίο» (άραγε πότε και για ποιανού τα συμφέροντα;), η εκπαίδευση του μίσους απέναντι στον εχθρό λαό και σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Οπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στην ομιλία του στη Βουλή την Πέμπτη 8/12: «Αυτά είναι που πολλαπλασιάζουν τις "κακές στιγμές" διαχρονικά και με όλες τις κυβερνήσεις. Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Ζακ Κωστόπουλο, μέχρι τα επανειλημμένα περιστατικά με πυροβολισμούς συγκεκριμένης αστυνομικής ομάδας σε βάρος Ρομά. Είναι τελικά το ίδιο κράτος που από τη μία στέλνει έναν μικροπαραβάτη να χαροπαλεύει και από την άλλη κλείνει τα μάτια μπροστά στον θάνατο ενός μικρού παιδιού στο σχολείο, επειδή το ίδιο είναι απών από την "αυτονομία" της σχολικής μονάδας, όπως θρασύτατα δήλωσε ο πρωθυπουργός».

Ορισμένα συμπεράσματα:

1. Σε έκτακτα γεγονότα, σε γεγονότα που οι κομμουνιστές πρέπει άμεσα να παρέμβουν, τα Οργανα της ΚΝΕ πρέπει να εκτιμούν τα αντανακλαστικά τους. Το κατά πόσο βοηθήθηκε κάθε μέλος της ΚΝΕ εκεί όπου βρίσκεται να ανοίξει τη συζήτηση, να σταθεί στην αντιπαράθεση, να εκφράσει μαζί με άλλους την οργή και την αγανάκτησή του. Να μείνει το «στίγμα» της ΚΝΕ, να κινητοποιηθεί ο περίγυρος, ευρύτερες μάζες. Οι κεντρικές ανακοινώσεις της ΚΝΕ, του Κόμματος είναι «ένα το κρατούμενο» και φυσικά παίζει αποφασιστικό ρόλο να είναι εύστοχες, στην καρδιά του προβληματισμού, να ανοίγουν τη σκέψη, να μαχητικοποιούν. Ομως, από εκεί και πέρα, τι υποδομή έχουμε σε κάθε χώρο για να ξεκινήσουμε, χρειάζεται να μας απασχολεί διαρκώς. Για παράδειγμα, το πόσους εκλεγμένους έχουμε στα μαθητικά συμβούλια των σχολείων σε έναν δήμο είναι υποδομή. Το αν υπάρχει ή όχι τοπική Συντονιστική, κατοχυρωμένη στα μάτια των μαθητών μιας πόλης: Πώς λέει κάτι που μας εκφράζει. Από αυτή την άποψη, είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα η προσπάθεια να στηθεί Συντονιστικό σχολείων στις Σέρρες, που, όπως οι ίδιοι μαθητές λένε, «με όρκο στη μνήμη του μικρού Βασίλη θα αγωνιστούμε για ασφαλή σχολεία για να μην υπάρχει άλλος Βασίλης».

2. Αυτές οι μέρες αποδεικνύουν μια σημαντική πλευρά που αφορά κυρίως το μαθητικό κίνημα και τα καθήκοντα της ΚΝΕ σε αυτό. Η συζήτηση μέσα στα σχολεία είναι διαρκώς πλούσια, και αυτό δεν εκφράζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ο αντίπαλος παρεμβαίνει από «θέση ισχύος», καλλιεργεί αντιλήψεις, απόψεις και στάσεις βολικές για το σύστημα. Το πρώτο, λοιπόν, καθήκον των Οργάνων της ΚΝΕ είναι η στήριξη της μαθητικής ΟΒ της ΚΝΕ, των μαθητών μελών μας για το περιεχόμενο με το οποίο πρωτοστατούν οι ίδιοι στις τάξεις, στα σχολεία τους, στα μαθητικά συμβούλια που είναι εκλεγμένοι. Τα επιχειρήματα, η ανατροφοδότηση, το συγκεκριμένο σχέδιο. Πώς καθετί που γίνεται, η συζήτηση στην τάξη, το κρέμασμα ενός πανό, το σύνθημα με τσάντες στο προαύλιο, μια οργανωμένη αποχή ή ακόμα και μια κατάληψη έχουν όλα την ιδιαίτερη σημασία τους στην προσπάθεια που κάνουν τα μέλη της ΚΝΕ, οι μαθητές να εκφράζονται, να δημιουργούν, να αγωνίζονται οργανωμένα για το σχολείο και τη ζωή που έχουν ανάγκη.

3. Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν με τραγικό τρόπο πως αυτός ο «φαύλος κύκλος μιας ζωής μέσα στην αδικία, την εκμετάλλευση, τη βία» έχει αιτία και υπεύθυνο: Λέγεται καπιταλιστικό σύστημα. Τώρα, χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας για την ανατροπή του, η συμπόρευση κάθε νέου που αγανακτεί και οργίζεται με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ, που δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας σε σύγκρουση και ρήξη με αυτό το σύστημα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με επίκεντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του. Να ξεπεραστούν δισταγμοί, αναστολές, ακόμα και αυταπάτες πως οι νέοι έχουν κάτι να περιμένουν από διάφορους φιλόδοξους εξανθρωπιστές του. Αυτή η συζήτηση τώρα πρέπει να ανοίξει στα γεμάτα, με όλα αυτά τα παιδιά που αναγνωρίζουν την πρωτοπόρα στάση και δράση των μελών της ΚΝΕ σε κάθε χώρο όλο αυτό το διάστημα, αλλά και αυτές τις μέρες, που λένε μπράβο, που στήνουν αυτί, που έδρασαν ακόμα μια φορά μαζί μας.