Το 16ο Docfest - Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ διεξάγεται ήδη από τις 22 και θα συνεχίσει μέχρι τις 27 Νοέμβρη στη Χαλκίδα. Θα προβληθούν 120 ταινίες, 40 εκ των οποίων θα κάνουν την επίσημη πρεμιέρα τους στο Φεστιβάλ αναδεικνύοντας την ετήσια παραγωγή ελληνικών ντοκιμαντέρ και προβάλλοντας το έργο των ανεξάρτητων δημιουργών. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν εκθέσεις - ημερίδες - συζητήσεις - παρουσιάσεις βιβλίων - σεμινάρια αλλά και παράλληλες παρουσιάσεις εργαστηρίων σε συνεργασία με δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Περισσότερες πληροφορίες στο https://www.docfest.gr/

Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το μακροβιότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας, επιστρέφει, γιορτάζοντας τα 35α γενέθλιά του. Το φεστιβάλ θα φιλοξενηθεί, από τις 24 μέχρι και τις 30 Νοέμβρη, στους κινηματογράφους «Ελλη» και «Ανδόρα». Οι επίσημες πρεμιέρες 9 ταινιών στις αθηναϊκές αίθουσες θα βρίσκονται στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, ενώ θα υπάρχουν πλούσια αφιερώματα. Στο πρώτο θα παρουσιαστούν ταινίες που βασίζονται σε βιβλία του Ζορζ Σιμενόν, γυρισμένες από διάσημους σκηνοθέτες (Ρενουάρ, Μαρσέλ Καρνέ, Κλοντ Σαμπρόλ, Κλοντ Οτάν - Λαρά, Ταβερνιέ κ.ά.). Ενα δεύτερο μεγάλο αφιέρωμα, με τίτλο «35 Χρόνια Προσωπικότητες», περιλαμβάνει ταινίες Ευρωπαίων, και όχι μόνο, σκηνοθετών, δημιουργών και ηθοποιών που τιμήθηκαν με το Ειδικό Βραβείο του Πανοράματος αυτά τα 35 χρόνια ύπαρξης του φεστιβάλ (Μικελάντζελο Αντονιόνι, Χάρολντ Πίντερ, Ανιές Βαρντά, Εμίρ Κουστουρίτσα, Αρθουρ Πεν, Κώστας Γαβράς, Κεν Λόουτς, Πολ Λάβερτι, Κρίστοφερ Λι, Μόντι Πάιθον). Αλλο ένα αφιέρωμα είναι αυτό στο έργο του Αλέν Ρενέ, γιορτάζοντας φέτος τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Οπως και το αφιέρωμα στους Αγγελική Αντωνίου και Τάκη Σπετσιώτη. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η εκδήλωση με την παρουσία του Εμίρ Κουστουρίτσα.

Το Athens Palestine Film Festival θα διεξαχθεί από 24 μέχρι 27 Νοέμβρη στο «Studio New Star Art Cinema», προβάλλοντας 8 ταινίες και ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους, σημαντικών Παλαιστίνιων δημιουργών. Μέσα από τις ταινίες τους οι σκηνοθέτες απεικονίζουν την καθημερινότητα σε μια Παλαιστίνη που έχει βυθιστεί στην ένδεια και στην καταστολή. Ταυτόχρονα, διηγούνται τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων που προσπαθούν να αντέξουν υπό την κατοχή του ισραηλινού στρατού.

Η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης εγκαινιάζει τα αφιερώματά της για φέτος με μια πλήρη ρετροσπεκτίβα στο έργο του Παντελή Βούλγαρη. Στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές» θα προβληθούν οι 13 μεγάλου μήκους και 4 μικρού μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο εμβληματικός Ελληνας δημιουργός. Σήμερα στις 8 μ.μ. ο Παντελής Βούλγαρης θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη και πριν από την προβολή της ταινίας «Το τελευταίο σημείωμα», θα μιλήσει για τη ζωή και το έργο του με το κοινό.

Από την ερχόμενη Πέμπτη 1 Δεκέμβρη θα κυκλοφορήσουν οι «Μέρες του '36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου σε επετειακή επανέκδοση 50 χρόνων από τη NEW STAR σε συνεργασία με την οικογένεια του μεγάλου μας δημιουργού. Η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μέρες του '36» γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας και συγκεκριμένα το 1972. Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και εντάσσεται μαζί με τον «Θίασο» και τους «Κυνηγούς» στην τριλογία της ιστορίας. Η ταινία γεννήθηκε μέσα απ' την ανάγκη του δημιουργού να μιλήσει για τη δικτατορία μέσα σε συνθήκες δικτατορίας. Ετσι, αποφάσισε να γυρίσει σε μια προηγούμενη δικτατορία, αυτή του Μεταξά.

Ο σπουδαίος Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και ο υπέροχος δημιουργός του stop-motion Μαρκ Γκούσταφσον αναπλάθουν το κλασικό παραμύθι του Κάρλο Κολόντι γύρω από το θρυλικό ξύλινο αγόρι, μεταφέροντας την ιστορία στη φασιστική Ιταλία του 1930.

Ο Ντελ Τόρο με τη σταθερή προοδευτική ματιά που τον διακρίνει («Ο Λαβύρινθος του Πάνα» και «Η Μορφή του Νερού») φτιάχνει άλλο ένα συμβολικό παραμύθι για την αντίσταση στον φασισμό, για την αγάπη στον άνθρωπο, την αλληλεγγύη και την αποδοχή. Αυτήν τη φορά στηρίζεται σε έναν σπουδαίο και διάσημο μύθο και δείχνει πόσο σημαντικός παράγοντας είναι οι ιστορικές συνθήκες στις οποίες τοποθετείται μια ιστορία. Τοποθετώντας τον Πινόκιο στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο προσθέτει επιπλέον σημασίες στον μύθο που αλλιώς δεν υπάρχουν. Απευθύνεται σε ένα υποψιασμένο κοινό, εφηβικό και ενήλικο, που όμως γνωρίζει τα γεγονότα της περιόδου. Μόνο έτσι θα καταλάβει την ολότητα της ταινίας. Προτείνουμε να πάρετε τους εφήβους σας και να πάτε να τη δείτε συζητώντας παράλληλα για την περίοδο και αναζητώντας τον «Λαβύρινθο του Πάνα» για να τους μυήσετε στο φανταστικό σινεμά του...

Πρόκειται για την ιστορία ενηλικίωσης ενός νεαρού αγοριού που ανακαλύπτει ένα καταστροφικό οικογενειακό μυστικό και μια εξερεύνηση της δύναμης των ταινιών να αποκαλύπτουν την αλήθεια για τους άλλους και τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Ο Σπίλμπεργκ μάς αφηγείται την ιστορία της οικογένειάς του και των παιδικών του χρόνων προκειμένου να μας διηγηθεί γιατί θέλησε να γίνει σκηνοθέτης. Οπως εξηγεί και ο ίδιος, «οι περισσότερες ταινίες μου αποτελούν μια αντανάκλαση όσων συνέβησαν στα πρώτα χρόνια της ζωής μου». «Με ό,τι κι αν καταπιάνεται ένας σκηνοθέτης, ακόμα κι αν είναι το σενάριο κάποιου άλλου, η ζωή του καταλήγει να ξεχύνεται επί της οθόνης, είτε του αρέσει είτε όχι. Απλώς συμβαίνει». Στα πρώτα πλάνα αποτυπώνεται η εικόνα μιας κατάμεστης κινηματογραφικής αίθουσας στην οποία προβάλλεται «Το Ογδοο Θαύμα» του Σέσιλ Ντε Μιλ. Πρόκειται για την ταινία η οποία γέννησε στον τότε εξάχρονο Σπίλμπεργκ τον θαυμασμό για την τέχνη του κινηματογράφου. Ο Σπίλμπεργκ μάς δείχνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια πόσο σπουδαίος είναι ο κινηματογραφικός φακός και πόσο ουσιαστικά γεγονότα της ζωής μας μπορεί να αποκαλύψει τα οποία μένουν αθέατα στον «γυμνό οφθαλμό» της καθημερινότητας. Ομως, όσο κι αν η ταινία είναι τρυφερή, η εμμονή με το οικογενειακό του περιβάλλον, που δυστυχώς τελειώνει στην περίοδο της πρώτης νιότης, αφήνει πολλά κενά για τη συνέχεια... Αυτήν τη φορά ο μάγος του αμερικανικού σινεμά δεν έκανε το θαύμα του.

Η ιστορία αγάπης δύο ακραίων ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο και βιώνουν τη δική τους οδύσσεια μέσα από κρυμμένα περάσματα, παράδρομους και καταπακτές με φόντο την Αμερική του Ρόναλντ Ρέιγκαν.

Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα της Καμίλ ντε Αντζελις και αφηγείται την ιστορία αγάπης δύο κανιβάλων. Εάν διαβάσει κανείς τα δελτία Τύπου και δει τα αποσπάσματα θα θεωρήσει ότι πρόκειται να παρακολουθήσει ένα τρυφερό ρομάντζο δύο απόκληρων. Ομως, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οσες συμβολικές και «πολιτικές», εντός πολλών εισαγωγικών, προεκτάσεις κι αν «αναγνωρίσεις» στον Γκουαντανίνο, δεν παύει να μας αφηγείται την ιστορία όχι του περιθωρίου αλλά κάποιων ψυχιατρικά νοσούντων ανθρωποφάγων. Το χειρότερο όλων είναι ότι πίσω από τον υποτιθέμενο συμβολισμό επιχειρεί να τους αναδείξει ως συμπαθείς άκακους ανθρώπους, οι οποίοι απλώς ικανοποιούν την πείνα τους. Ο ίδιος θέλησε «να ανακαλύψει τις διαδρομές τους» και δεν θεωρεί την ταινία «παραβατική», ομολογεί ωστόσο ότι «μπορεί όμως να έχουμε φτάσει στα όρια του μεταμοντερνισμού, που και μόνο η εξιστόρηση αυτής της ιστορίας με κλασικό τρόπο να μοιάζει παραβατική». Πραγματικά είναι σαν να βλέπουμε τη διαδρομή του πρωταγωνιστή της «Σιωπής των Αμνών» Hannibal Lecter σε τρυφερή κομεντί. Εάν παραβλέψει κανείς ότι ακόμα και στο συμβολικό επίπεδο δεν κατακρίνει την «ανθρωποφαγία», θα καταλάβει ότι μάλλον θέλει απλώς να σοκάρει. Ανθρωποφάγος είναι ο καπιταλισμός, εάν το έθετε έτσι, ίσως και να άντεχε κανείς με πολύ γερό στομάχι να την παρακολουθήσει...