Το «αφήγημά» τους περί συνταξιούχων - πατρικίων κατέπεσε μαζί με την οικονομική κρίση!

Αποτελούμε κι εμείς μέρος της μεγάλης (φτωχής) συνταξιουχικής οικογένειας που εδώ και 12 χρόνια ζούμε με την αβεβαιότητα της αυριανής μέρας. Οπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, εργαζόμενης ή απόμαχης και σ' εμάς:

- Τα δάνεια και οι πάγιες υποχρεώσεις μάς σφίγγουν τη θηλιά στον λαιμό, μέχρι να μας πνίξουν.

- Η ανεργία και η απλήρωτη εργασία των παιδιών και εγγονών μας μαστίζουν τις οικογένειές μας.

- Η απαξίωση του ΕΣΥ, ιδιαίτερα τα χρόνια της πανδημίας, διπλασίασε τους θανάτους μας!

- Η δραματική μείωση του εισοδήματος μας ανάγκασε να περικόψουμε βασικές βιοτικές ανάγκες.

- Η ζοφερή μας καθημερινότητα και αβεβαιότητα αύξησε τα ψυχοσωματικά μας προβλήματα.

Παρ' όλα αυτά όμως τα προβλήματα και όποια ακόμα μας επιφυλάσσουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, εμείς οι απόμαχοι πυροσβέστες δεν το βάζουμε κάτω ούτε σκύβουμε το κεφάλι!

Αγωνιζόμαστε, μέσα από τις τάξεις του ιστορικού μας συλλόγου, της Πανελλήνιας Ενωσης Αποστράτων Πυροσβεστικού Σώματος (ΠΕΑΠΣ) και διεκδικούμε τα αυτονόητα, τόσο για εμάς και τις οικογένειές μας, όσο και για τους εργαζόμενους συναδέλφους μας, δηλαδή:

- Τη δραστική μείωση του κόστους στα βασικά είδη κατανάλωσης, στα καύσιμα και την Ενέργεια.

- Την ανακούφιση των νοικοκυριών που για διάφορους λόγους κατέστησαν ανήμπορα να εκπληρώσουν τις δανειακές υποχρεώσεις τους, με την κατάργηση του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας.

- Την απόδοση αναδρομικών σε όλους τους συνταξιούχους και όχι μόνο σε όσους προσέφυγαν δικαστικά.

- Την επιστροφή, με ανακεφαλαιοποίηση, όλων των κλεμμένων - κουρεμένων με το PSI και το χρηματιστήριο - αποθεματικών των Ταμείων μας.

- Την επαναφορά των συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα. Να δοθούν άμεσα πραγματικές αυξήσεις σε όλες τις συντάξεις παρακάμπτοντας το τέχνασμα της προσωπικής διαφοράς.

- Να καταργηθεί η αντεργατική - αντιλαϊκή - αντιασφαλιστική νομοθεσία.

- Να καταργηθούν οι κρατήσεις για την Υγεία, στις κύριες και επικουρικές συντάξεις.

- Να ενισχυθεί το ΕΣΥ με προσωπικό και μέσα.

- Να δημιουργηθούν νέες υποδομές με δημόσιους οίκους ευγηρίας και κέντρα αποκατάστασης και να παρέχεται στους ανήμπορους ανέξοδη βοήθεια στο σπίτι.

- Να μειωθεί η φορολογία στα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα και να αυξηθεί στους έχοντες και κατέχοντες.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000, τότε που η έκρηξη της οικονομικής κρίσης έκανε την εμφάνισή της στην ελληνική πολιτική σκηνή κι άρχισε να την αισθάνεται στο πετσί του ο ελληνικός λαός, εμείς οι απόμαχοι της εργασίας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα, διαισθανθήκαμε πως ο συνταξιοδοτικός μας ορίζοντας άρχιζε να σκοτεινιάζει επικίνδυνα και πως το οικονομικό μας μέλλον φάνταζε δυσοίωνο!

Δεν φανταζόμασταν όμως ποτέ πως θα χρεωνόμασταν την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας. Ούτε βέβαια περνούσε από το μυαλό μας πως η πενιχρή, μετά από τις απανωτές μειώσεις, σύνταξή μας στερεί από την Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, την ανάπτυξη και την ασφάλειά της και από τους νέους της χώρας ένα εύρωστο και ασφαλές οικονομικό μέλλον, όπως διατείνονται κάποια «φωτεινά μυαλά»!

Μέχρι την προ κρίσης περίοδο γνωρίζαμε πως ως συνταξιούχοι, κάθε μήνα παίρναμε πίσω ένα πολύ μικρό μέρος από το αποθεματικό που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε στον ασφαλιστικό μας φορέα, με τις πολύχρονες εισφορές μας, ως εργαζόμενοι. Πολλοί δε από εμάς τους πρώην πυροσβέστες, λόγω και της επιβαρυμένης ένεκα των ιδιαίτερων συνθηκών εργασίας υγείας μας, ουδέποτε εξαντλούσαμε αυτόν τον (ατομικό) «κουμπαρά», γιατί αποδημούμε πριν από την ώρα μας!

Κάποιοι δε ακόμα πιο «φωτεινοί φωστήρες της οικονομίας» έχουν «γνωμοδοτήσει» πως το ασφαλιστικό σύστημα δεν αντέχει πλέον γιατί ανέβηκε το προσδόκιμο όριο ζωής αφού οι συνταξιούχοι δεν ...πεθαίνουν νέοι!

Επειδή η ίδια η ζωή μάς έχει κάνει ιδιαίτερα καχύποπτους με τα πολιτικά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η εκάστοτε κυβέρνηση, για να καλλιεργήσει στον λαό τον κοινωνικό αυτοματισμό ή να επιβάλει το δόγμα του σοκ, είμαστε σίγουροι πως τα χειρότερα, για τις συντάξεις μας, είναι μπροστά μας.

Η «εφεύρεση» του τρίπτυχου εθνική - ανταποδοτική σύνταξη - προσωπική διαφορά αφενός και η συμπαιγνία κυβέρνησης και Δικαιοσύνης στο θέμα των δικαστικών προσφυγών για τις παράνομες περικοπές συντάξεων και αναδρομικών, είναι μόνο η αρχή του νέου «Γολγοθά» που περιμένει τους συνταξιούχους, μηδέ ημών, του Πυροσβεστικού Σώματος, εξαιρουμένων.

Για τους μελλοντικούς δε απόμαχους της εργασίας και κυρίως εκείνους που είναι σήμερα στην ηλικία των παιδιών μας, καλύτερα να μη μιλάμε καθόλου για σύνταξη. Με ανεργία που συνεχώς μεγαλώνει, με «ελαστικά» και ανασφάλιστα ωράρια εργασίας, με νόμους που δίνουν το δικαίωμα στους εργοδότες να καταβάλλουν μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές και με το «τζογάρισμα» των ασφαλιστικών εισφορών, δεν συντηρείται ούτε βέβαια ανατροφοδοτείται το ασφαλιστικό σύστημα, οπότε ούτε επίδομα δεν πρόκειται να λάβουν.

Αν συνυπολογιστεί και η διαχρονική αφαίμαξη των αποθεματικών των Ταμείων, στην αρχή με άτοκα και αγύριστα δάνεια σε μεγαλοβιομηχάνους και μετέπειτα, την εποχή των μνημονίων, με τα περιβόητα «κουρέματά» τους, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει ο καθένας πού οδεύει το συνταξιοδοτικό μέλλον της χώρας.

Αν σ' όλα τα παραπάνω προστεθούν και οι συμφωνίες που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, την τελευταία δεκαετία, με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους «δανειστές» που καθορίζουν οι συντάξεις να είναι αυτοχρηματοδοτούμενες (από ποιο όμως αποθεματικό, αφού το καταλήστεψαν με τα «κουρέματά» τους) και περιορισμένες στο 16% του ΑΕΠ της χώρας, τότε ο κυκλώνας που θα σαρώσει τις συντάξεις θα παρασύρει και τους σημερινούς συνταξιούχους.

Εμείς πιστεύουμε πως ακόμα και η περιβόητη εθνική σύνταξη των 384 ευρώ κινδυνεύει!

Συνοψίζοντας τη σύντομη αναφορά μας στα προβλήματα των αποστράτων του Πυροσβεστικού Σώματος, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα, που για μας τους διοικούντες την ιστορική ΠΕΑΠΣ λειτουργεί σαν μονόδρομος:

Η συμπόρευσή μας τόσο με την Πρωτοβουλία Αποστράτων όσο και με τις Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις θεωρούμε πως στοχεύει προς αυτήν (τη σωστή) κατεύθυνση.

Αλλωστε ως συνταξιούχοι πυροσβέστες, που γαλουχηθήκαμε να προσφέρουμε κοινωνικό έργο προάγοντας παράλληλα την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνεισφορά, δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι στα προβλήματα των συναδέλφων μας, των παιδιών μας και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας.

Οσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας θα βρισκόμαστε στο πλευρό τους, αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο, σε πείσμα όσων μας θέλουν κοινωνικά υποταγμένους και αγωνιστικά αδρανείς!

Πιστεύουμε ακράδαντα στη ρήση πως «όταν φτάσει κανείς στο σημείο που θέλει να τα παρατήσει, είναι η στιγμή που πρέπει να προχωρήσει»!