Τελευταία βδομάδα του Αυγούστου, μια ανάσα πριν τον κατεξοχήν «φεστιβαλικό» Σεπτέμβρη, έρχονται συμπαθέστατες νέες ταινίες και εξαιρετικές επανεκδόσεις στα σινεμά. Ανάμεσά τους, στο πλαίσιο του αφιερώματος «Μεγάλες Ταινίες, Μεγάλες Δευτέρες» στον κινηματογράφο «Ριβιέρα» (Βαλτετσίου 46), τη Δευτέρα 29/8 θα προβληθεί ίσως η σπουδαιότερη ταινία του Μάικλ Τσιμίνο, «Ο Ελαφοκυνηγός» (The Deer Hunter), που μας γυρίζει στα χρόνια του πολέμου του Βιετνάμ και μας παρουσιάζει την αμερικανική κοινωνία σε κατάσταση αποσύνθεσης, μέσα από την ιστορία τριών φίλων, που από κυνηγοί μετατράπηκαν σε θηράματα... Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί στις 26/9 με τον σπουδαίο «Γατόπαρδο» του Λουκίνο Βισκόντι.

Επίσης, αυτήν τη βδομάδα κυκλοφορεί η επανέκδοση της ταινίας «Ο Κύριος Αρκάντιν» του Ορσον Γουέλς, που περιγράφει τη ζωή και το μυστηριώδες παρελθόν του μεγιστάνα Γκρέγκορι Αρκάντιν, βρίσκεται ένα μόλις σκαλί κάτω από τον «Πολίτη Κέιν», είναι γυρισμένη το 1955 και δεν χρειάζεται συστάσεις... Αντιλαμβάνεται κανείς για άλλη μια φορά το μεγαλείο του δημιουργού της...

Ενώ για τους «αυστηρούς» σινεφίλ στον κινηματογράφο «Studio NEW STAR art cinema» προβάλλεται η πειραματική ασπρόμαυρη ταινία «Μαρκέτα Λαζάροβα» του Φράντισεκ Βλάτσιλ, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Βλάντισλαβ Βανκούρα που εστιάζει ιστορικά στη σκληρότητα του Μεσαίωνα.

Η επόμενη βδομάδα «ανήκει» στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας, αφού από τις 5 έως τις 11 Σεπτέμβρη η πόλη της Δράμας θα υποδεχτεί τους μικρομηκάδες και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις στα πλαίσια του φεστιβάλ. Για τους λάτρεις του είδους από ολόκληρη την Ελλάδα, το φεστιβάλ για άλλη μια χρονιά θα προβάλλει το πρόγραμμά του στην ειδική πλατφόρμα έως και τις 15/9 με συμβολικό αντίτιμο... Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα https://www.dramafilmfestival.gr/. Ο «Ριζοσπάστης» θα βρίσκεται εκεί και θα επανέλθει με προτάσεις και αφιέρωμα.

Η ζωή μιας οικογένειας ροδακινοπαραγωγών αλλάζει ριζικά όταν ο νέος ιδιοκτήτης της γης τους αποφασίζει να πουλήσει τα χωράφια για να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά. Για πρώτη φορά, το μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο και προκαλούνται ρήξεις στις σχέσεις τους, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους.

«Αν ο ήλιος ήταν εργάτης /Δεν θα ανέτειλε τόσο νωρίς / Αν ο μαρκήσιος έπρεπε τους καρπούς να μαζέψει / Απ' την πείνα θα είχαμε πεθάνει όλοι εμείς...», στίχοι από το τραγούδι που αφιερώνει η εγγονή στον παππού της οικογένειας, σε μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας και μας δίνει την εντύπωση ότι είναι η ίδια η Κάρλα Σιμόν που περιγράφει συνοπτικά την ταινία της... Χρησιμοποιώντας αμιγώς νεορεαλιστικά στοιχεία τόσο στην αφήγηση όσο και στην κινηματογράφηση, καταφέρνει να μας κάνει κοινωνούς της απονέκρωσης της αγροτικής παραγωγής αιώνων και της έλευσης του «καινούργιου», που είναι όμως τόσο παλιό, και λέγεται κέρδος για τους μεγάλους ιδιοκτήτες γης. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να ξεφύγουν από τις επιταγές της «πράσινης ανάπτυξης», αφού τα φωτοβολταϊκά αποδίδουν περισσότερο από τις ροδακινιές... Θα έλεγε κανείς ότι η Σιμόν «ανοίγει τον ασκό του Αιόλου» με έναν τόσο αθώο αλλά ουσιαστικό τρόπο. Οι κεντρικοί χαρακτήρες άλλωστε είναι καλά δουλεμένοι για αυτόν τον σκοπό, δείχνοντας πόσο επηρεάζεται ο άνθρωπος από τις κοινωνικές συνθήκες και τι στάση κρατάει στην κρίσιμη στιγμή. Μοναδικό μειονέκτημα είναι η δίψα της Σιμόν να χωρέσει όλες τις παιδικές της αναμνήσεις στην αφήγηση κι αυτό της κοστίζει τόσο σε διάρκεια όσο και στη συνοχή του σεναρίου. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου και αξίζει της προσοχής μας.

Μία νεαρή κοπέλα θα βρεθεί νεκρή σε μια πλατεία του Παρισιού, φορώντας ένα βραδινό φόρεμα. Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ θα πρέπει αρχικά να ανακαλύψει την ταυτότητα της κοπέλας και έπειτα να ανασυνθέσει τις τελευταίες μέρες της ζωής της ώστε να βρει τον δολοφόνο.

Ο Πατρίς Λεκόντ μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Ζορζ Σιμενόν, επιλέγοντας τον εκπληκτικό Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο ρόλο του Επιθεωρητή Μαιγκρέ.... Τούτη η ταινία είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα στο είδος. Σφιχτοδεμένο σενάριο με εξαιρετική πλοκή, που δεν έχει τίποτα περιττό, υπέροχη η σκηνοθεσία του Πατρίς Λεκόντ, απόλυτα προσαρμοσμένη στην εποχή που διαδραματίζεται, τόσο αρμονικά δεμένη με την φωτογραφία του Ιβ Αντζελο, τα κουστούμια, τα σκηνικά και το καστ, που καταφέρνει να σε κάνει να κοιτάς μέσα από τα μάτια του Μαιγκρέ. Ο Ντεπαρντιέ δείχνει την αξία του για άλλη μια φορά. Οσο για το περιεχόμενό της, καυστικότατο για την αστική τάξη της εποχής κι ας καταφέρνει ο επιθεωρητής να ξεσκεπάσει το έγκλημα... Για τους λάτρεις του είδους προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Ενα ζευγάρι Αμερικανών, ο διάσημος σκηνοθέτης Τόνι και η σεναριογράφος Κρις, αναζητούν την έμπνευση στο άγριο και υποβλητικό τοπίο του Φόρε της Σουηδίας, εκεί όπου για χρόνια έζησε ο Μπέργκμαν και γύρισε τις σπουδαιότερες ταινίες του.

Η Μία Χάνσεν-Λοβ φτιάχνει μια αυτοβιογραφική ταινία, καθώς μαζί με τον επί χρόνια σύντροφό της Ολιβιέ Ασαγιάς είχαν ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο νησί. Η σκηνοθέτης μάς ξεναγεί στον κόσμο του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, εκεί που έζησε και σκηνοθέτησε αρκετές από τις πιο σημαντικές ταινίες του. Μας ξεναγεί στα σπίτια που έμεινε, στα τοπία που έστησε τα σκηνικά των ταινιών του, στο μέρος που τάφηκε, στο μουσείο που υπάρχει στο νησί... Για την ακρίβεια ένα ολόκληρο κομμάτι του νησιού έχει μουσειακή αξία, αφού είναι διαποτισμένο από το έργο του σκηνοθέτη. Επηρεασμένη λοιπόν από την επιβλητική ατμόσφαιρα του νησιού, ξεκινάει να αναθεωρεί τη σχέση με τον σύντροφό της και την τέχνη, δείχνοντάς μας ότι είναι αλληλένδετα και σφιχτά μπλεγμένα το ένα με το άλλο. Ολα καλά ως εδώ... Οταν όμως αρχίζει να εμπλέκει μέσα στην αφήγηση της ταινίας το σενάριο για την επερχόμενη ταινία της, εκεί μεταφερόμαστε σε μια άλλη διάσταση όχι τόσο ενδιαφέρουσα και μάλλον άσχετη με το θέμα γάμος... Αν και φαίνεται να επηρεάζεται από το αριστούργημα «Σκηνές από έναν γάμο», δεν προσεγγίζει ούτε κατά διάνοια το απροσμέτρητο βάθος του έργου... Αρκεί να ζήσεις στο Φόρε για να κλέψεις λίγη από τη λάμψη του Μπέργκμαν; Ρητορική ερώτηση...

Οταν ο Ραντλ ΜακΜέρφι μεταφέρεται για αξιολόγηση από ένα συγκρότημα φυλακών σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, υποθέτει ότι θα είναι σε ένα λιγότερο περιοριστικό περιβάλλον. Αλλά η νοσοκόμα Ράτσεντ διευθύνει την ψυχιατρική τους πτέρυγα με αυστηρή πειθαρχία, κρατώντας τους ασθενείς υποταγμένους μέσω κακοποιήσεων, φαρμακευτικής αγωγής και συνεδριών ηλεκτροσπασμοθεραπείας (θεραπευτικού ηλεκτροσόκ). Η μάχη μεταξύ του επαναστατημένου ΜακΜέρφι και της άκαμπτης Ράτσεντ σύντομα θα επηρεάσει όλους τους ασθενείς της πτέρυγας.

60 χρόνια από την έκδοση του μυθιστορήματος και 45 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας, τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το αριστούργημα... Ποιο ζήτημα από όλα όσα βάζει με το μαχαίρι η ιστορία του Κεν Κέσεϊ να θίξει πρώτο; Την αντίσταση στην εξουσία; Την αλληλεγγύη; Την ανιδιοτελή θυσία για τον συνάνθρωπο; Τις ριζικές μεταστροφές των ηρώων; Τη βαθιά καταπίεση που ασκεί το κοινωνικό σύστημα μέχρι το μεδούλι; Τη σπαρακτικότητα των χαρακτήρων, των διαλόγων, της εικόνας; Και ποιον να ξεχωρίσει για την αρτιότητά του από τους συντελεστές; Πέντε πανάξια Οσκαρ σάρωσε η «Φωλιά»... Τούτη την επανέκδοση αξίζει να τη δουν οι νέοι άνθρωποι και να συζητήσουν όλες τις πλευρές της και κυριότερα εκείνες που μας προβληματίζουν μετά τη θέασή της. «Λοιπόν, ποιος από εσάς τους τρελούς έχει κότσια;».