Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η μείωση των εξαγωγών ρωσικού αερίου προς τη Γερμανία ανάγκασε τη «Uniper» (προμηθεύει με φυσικό αέριο εκατομμύρια γερμανικά νοικοκυριά) και τους άλλους προμηθευτές να στραφούν σε άλλες αγορές, από όπου αγόρασαν πολύ ακριβότερα, με επιπτώσεις στην κερδοφορία τους. Ως «από μηχανής θεός», το γερμανικό κράτος αποφάσισε στα τέλη του περασμένου μήνα ότι στο εξής οι πάροχοι φυσικού αερίου θα μπορούν να μετακυλήσουν στους πελάτες το 90% του επιπλέον κόστους! Αυτό σημαίνει μέχρι και τριπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου, προκαλώντας «ζαλάδα» στα λαϊκά νοικοκυριά για το πώς θα ζεστάνουν τα σπίτια τους. Το κράτος δεν αρκέστηκε σε αυτά, αλλά πήγε και ένα βήμα πιο πέρα: Στις 22 του περασμένου Ιούλη εκταμίευσε 15 δισ. ευρώ - λεφτά του λαού - για να εξαγοράσει το 30% του ενεργειακού ομίλου και να τον σώσει από την κατάρρευση! Την ίδια ώρα, τα λαϊκά στρώματα περιμένουν να ξεχειμωνιάσουν με τα κρατικά επιδόματα των μερικών ευρώ, που δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε ένα ελάχιστο μέρος από τις απώλειες στο εισόδημά τους, εξαιτίας των ανατιμήσεων σε ρεύμα, φυσικό αέριο και καύσιμα. Τι φανερώνει λοιπόν το παράδειγμα της «Uniper»; Πρώτον, ότι στην Ελλάδα, στη Γερμανία και παντού ο λογαριασμός της λεγόμενης «ενεργειακής κρίσης» καταλήγει πάντα στον λαό, με το κράτος να εγγυάται τα επιχειρηματικά συμφέροντα κάτω από όλες τις περιστάσεις. Και, δεύτερον, ότι είτε όταν κρατικές εταιρείες πωλούνται σε ιδιώτες (ιδιωτικοποιήσεις) είτε στην αντίστροφη περίπτωση (κρατικοποιήσεις), κριτήριο παραμένει η θωράκιση της κερδοφορίας τους και το χέρι στην τσέπη το βάζει πάντα ο λαός.