Κινηματογραφική βδομάδα με 9 ταινίες να βγαίνουν στις αίθουσες, αριθμός που συνεχώς αυξάνεται όσο μπαίνει για τα καλά το καλοκαίρι. Οι εταιρείες διανομής «αδειάζουν» τα ράφια τους με καταιγιστικούς ρυθμούς, οι ταινίες δεν προλαβαίνουν να βρουν το κοινό τους και οι επανεκδόσεις δυστυχώς δεν έχουν πια την πρωτοκαθεδρία στα θερινά σινεμά... Παράλληλα συνεχίζεται με αρκετές αξιόλογες ταινίες το 12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Στο πλαίσιο αυτό, σήμερα Πέμπτη στις 9.30 μ.μ., στον θερινό κινηματογράφο «ΛΑΪΣ», με ελεύθερη είσοδο θα προβληθεί - σε πρώτη προβολή - ψηφιακά αποκατεστημένη σε 4Κ η εμβληματική ταινία του Ροβήρου Μανθούλη «Πρόσωπο με Πρόσωπο» (1966). Ακόμα, συνεχίζεται το «Ταινιόραμα» στον κινηματογράφο «Αστυ», ενώ ξεκινούν και οι καθιερωμένες πλέον προβολές του 12ου Athens Open Air Film Festival, αυτή τη βδομάδα, παρουσιάζοντας την πρεμιέρα της ταινίας «Η χαμένη κόρη», παρουσία της σκηνοθέτριας, Μάγκι Τζίλενχαλ, την Τρίτη 14 Ιούνη στο Θέατρο Αττικού Αλσους με ελεύθερη είσοδο. Επιπλέον, ξεκινούν από σήμερα οι προβολές του 2ου Φεστιβάλ Πορτογαλικού Κινηματογράφου της Αθήνας, που διοργανώνει το «ΚΙΝΟ Athens» σε συνεργασία με την πρεσβεία της Πορτογαλίας στην Ελλάδα, το Ινστιτούτο «Camοes» και το «Bios», με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Ενας μικρός σχολιασμός των ταινιών της βδομάδας:

Το «Jurassic World: Κυριαρχία», του Κόλιν Τρέβοροου, απευθύνεται στους γνώστες τόσο της τριλογίας του «Jurassic Park» όσο και των δύο προηγουμένων ταινιών του «Jurassic World», αφού ουσιαστικά κλείνει τον κύκλο 30 ετών, επαναφέροντας κεντρικούς ήρωες από όλες τις ταινίες σε αυτό το φινάλε... Οι δεινόσαυροι ζουν μαζί με τους ανθρώπους, όχι ιδιαίτερα αρμονικά, και μια παντοδύναμη εταιρεία χρησιμοποιεί τους δεινοσαύρους για να εξουσιάσει τον κόσμο. Εντάξει, καταλαβαίνουμε ότι στη μάχη του κακού με το καλό, ο κακός είναι η εταιρεία... Και αναρωτιόμαστε πόσα ξοδεύει η βιομηχανία του Χόλιγουντ για να «ξορκίσει» το κακό και να αποκρύψει τις αληθινές αιτίες. Πόσους δεινοσαύρους ξοδεύεις θεέ μου για να μη βλέπουμε τι γεννάει τα μονοπώλια...

Ο «Μετρητής Καρτών» (The Card Counter) του Πολ Σρέιντερ προσπαθεί επίσης να αποκρύψει με ωραιότατες σκηνές χαρτοπαιξίας και σασπένς το βασικό της διακύβευμα, που δεν είναι άλλο από το ποιος πραγματικά διατάζει τα βασανιστήρια στα Γκουαντάναμο αυτού του κόσμου. Θα αναρωτηθεί κανείς πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο. Ο κεντρικός ήρωας, που είναι πλέον διαβόητος τζογαδόρος, είναι πρώην «στρατιωτικός ανακριτής», δηλαδή βασανιστής που έχει «αποσυρθεί». Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, με ωραίο περιτύλιγμα.

Καλοκαιράκι σημαίνει κλασικές κομεντί, και αυτή τη βδομάδα έχουμε μια αργεντίνικη και μια γαλλική. Το «Σήμερα Φτιάχνουμε τον Κόσμο» (Hoy se Arregla el Mundo) του Αριελ Βίνογκραντ (σκηνοθέτη του «Το Κόλπο του Αιώνα») αφηγείται μια τρυφερή ιστορία αναζήτησης για τον (καταπληκτικό) πιτσιρικά πρωταγωνιστή της. Οταν η μητέρα του πεθαίνει, ο πατέρας του ανακαλύπτει ότι δεν είναι εκείνος ο βιολογικός του πατέρας και θα βοηθήσει τον πιτσιρικά να αναζητήσει τις ρίζες του. Μια τρυφερή κομεντί που μέσα από συνεχείς παρεξηγήσεις - και λίγο ανορθόδοξο σενάριο - μας δείχνει ότι αληθινός πατέρας για ένα παιδί είναι εκείνος που το αγαπάει...

«Ο γάιδαρος, ο εραστής μου και εγώ» (Antoinette dans les Cevennes) της Καρολίν Βινιάλ μάς περιγράφει το ταξίδι της Αντουανέτ, που «ακολουθεί» τον παντρεμένο εραστή της και την οικογένειά του σε πεζοπορία μιας βδομάδας στη γαλλική οροσειρά Σεβέν με γάιδαρο. Εκτός από την Λορ Καλαμί (που πρόσφατα είδαμε στο «Full Time»), αληθινός πρωταγωνιστής είναι ο Πατρίκ, ένας εκπληκτικός γαϊδαράκος που τη συντροφεύει στο ταξίδι. Κλασική γαλλική κομεντί, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις.

Η «Γκαρσονιέρα» (The Apartment) του Μπίλι Γουάιλντερ αποτελεί μια διαχρονική αξία στις επανεκδόσεις. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης καυτηριάζει τα ήθη της αμερικανικής κοινωνίας του '60, και η κωμωδία παρεξηγήσεων φαινομενικά «επικαλύπτει» το δράμα. Ο Μπάξτερ, ένας μοναχικός χαμηλόμισθος υπάλληλος μιας ασφαλιστικής εταιρείας, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανέλιξή του στην εταιρεία προσφέρει εναλλάξ τα απογεύματα τη γκαρσονιέρα του σε διευθυντές της εταιρείας για να στεγάσουν τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις. Τα 5 Οσκαρ που απέσπασε, αν και δεν κρίνουν το αποτέλεσμα, δεν είναι και αμελητέα ποσότητα.

Το «Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα» (Paris, 13th District) είναι μια ηθογραφία του Ζακ Οντιάρ και βασίζεται στα graphic novels του Αντριαν Τομάιν για να αποκρυπτογραφήσει τον ερωτικό λόγο στην εποχή της ταχύτητας και της εφήμερης σεξουαλικότητας. Μπλέκοντας επιτηδευμένα τις ερωτικές ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων, μας κάνει να αναρωτηθούμε αν η αγάπη μπορεί να ανθίσει σε αυτές τις συνθήκες. Εχει μεν την πολύ ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Οντιάρ και την υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Πολ Γκιγιόμ, αλλά δυστυχώς είναι αρκετά φλύαρη, χωρίς να έχει να προσφέρει κάποιον νέο προβληματισμό σχετικά με αυτό το θέμα.

Το «Βαγόνι Αριθμός 6» (Compartment No. 6) του Γιούχο Κουοσμάνεν αφηγείται τη συνάντηση ενός νεαρού μεταλλωρύχου και μιας φοιτήτριας Αρχαιολογίας, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο προς τον Αρκτικό Κύκλο. Παρότι φαινομενικά είναι πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, όσο περνούν οι μέρες ανακαλύπτουν ότι μοιράζονται ένα ταξίδι που θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή. Μια ιστορία που ξεκινά πολύ επιδερμικά αλλά εκτυλίσσεται σε μια βαθιά ανθρώπινη επαφή, όταν συνειδητοποιούν τι πραγματικά σημαίνει σέβομαι τις ανάγκες του άλλου και θα τον βοηθήσω να είναι ευτυχισμένος με κάθε κόστος.

Το «Θολό Ποτάμι του Μπάασιμ» του Θωμά Σιδέρη, επικαιροποιημένο μέχρι και τον Μάη του 2022, ακολουθεί την πορεία δέκα χρόνων του ανήλικου Κούρδου πρόσφυγα Ραφίκ Ντάγοντ, που αναζητεί τον αδελφό του, Μπάασιμ, από τη Συρία μέχρι την Ουγγαρία, περνώντας εννέα χώρες. Ο Θωμάς Σιδέρης καταφέρνει να κάνει μια ποιητική καταγραφή της εξαθλιωμένης στρατιάς των προσφύγων από χώρα σε χώρα, με υποτυπώδη αφήγηση αλλά με κεντρικό άξονα τη συγκλονιστική ποίηση του Κούρδου ποιητή και συγγραφέα Helbesten Merwan Berekat.

Οι «Χαμένες Ψευδαισθήσεις» (Illusions Perdues) του Ξαβιέ Τζιανολί βασίζονται στο ομώνυμο έργο του Ονορέ ντε Μπαλζάκ, εκ των θεμελιωτών του ρεαλισμού στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Ο Τζιανολί μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μια βαθιά ανατομία της γαλλικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, καταφέρνοντας να μας γνωρίσει τον Μπαλζάκ και να μας προτρέψει να διαβάσουμε το έργο του. Δύσκολο στοίχημα η μεταφορά της λογοτεχνίας στον κινηματογράφο, που ο σκηνοθέτης το κερδίζει επάξια. Ο τρόπος που αποκαλύπτει τις κοινωνικές σχέσεις και τις συγκρούσεις των τάξεων μέσα από τους χαρακτήρες του έργου του είναι μοναδικός, και είναι και ο λόγος που το έργο φαίνεται τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα. Μια πραγματικά αψεγάδιαστη για ταινία εποχής δουλειά σε σκηνοθεσία, φωτογραφία και κουστούμια, και με υπέροχες ερμηνείες.

Ραντεβού στη μεγάλη οθόνη λοιπόν!