Κινηματογραφική βδομάδα μοιρασμένη ανάμεσα σε μπλοκμπάστερ και ευρωπαϊκό κινηματογράφο μειωμένων προσδοκιών όμως... «Ο Πύργος του Downton 2: Μια Νέα Εποχή», του Σάιμον Κέρτις, απευθύνεται στους ήδη μυημένους της σειράς και δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν και κινηματογραφικά είναι όπως πάντα καλογυρισμένο... με υπέροχα σκηνικά και κοστούμια εποχής και μια απολαυστική Μάγκι Σμιθ... Το «Δωμάτιο 108», του Στεφάν Στρεκέρ, ακροβατεί ανάμεσα στο αστυνομικό θρίλερ και το weirdwave με στοιχεία κοινωνικού κινηματογράφου κι έτσι δεν καταφέρνει να έχει μια σαφή κινηματογραφική ταυτότητα, γεγονός που αντικατοπτρίζει το ιδιαίτερα συγκεχυμένο σενάριό του σε σημείο να μην καταλαβαίνει κανείς τι θέλει να αφηγηθεί ο σκηνοθέτης... Οι «Πικροδάφνες» της Πάολας Ρεβενιώτη είναι ένα αναδρομικό οδοιπορικό στα στέκια των διεμφυλικών των δεκαετιών '80 - '90 με τις αφηγήσεις των Πάολας Ρεβενιώτη, Μπέτυς Βακαλίδου και Εύα Κουμαριανού, που δεν καταφέρνει να δώσει την ανάλογη κοινωνιολογική διάσταση που θα μπορούσε, ενώ η μεταγλωττισμένη παιδική ταινία της βδομάδας «100% Λύκος», των Φιν Εντκουιστ και Αλεξ Στάντερμαν, που απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες σινεφίλ, αν και είναι συμπαθέστατη με κυρίαρχο μήνυμα την αποδοχή του εαυτού μας, έχει μια κάπως πεπαλαιωμένη απεικόνιση που δεν της δίνει ιδιαίτερο αβαντάζ...

Στα προσεχώς, η Ταινιοθήκη της Ελλάδας ανακοινώνει αξιόλογα αφιερώματα το επόμενο διάστημα. Το 12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου θα λάβει χώρα από τις 26 Μάη έως και τις 15 Ιούνη ενώ από τις 23 έως τις 28 Ιούνη θα διεξαχθεί αφιέρωμα στο κινηματογραφικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο πλαίσιο του Ετους Ιάκωβου Καμπανέλλη, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννησή του. Ακόμα ο κινηματογράφος «ΑΣΤΥ» επανέρχεται με το θρυλικό Ταινιόραμα με προβολή 83 ταινιών στο διάστημα από τις 26 Μάη μέχρι και τις 22 Ιούνη. Περισσότερες πληροφορίες αναζητήστε στον ιστότοπο του κινηματογράφου (https://www.asty-cinema.gr/).

Καθώς ο Doctor Strange κάνει ένα πολυδιάστατο ταξίδι σε διαφορετικά σύμπαντα και διασχίζει επικίνδυνες εναλλακτικές πραγματικότητες μαζί με παλιούς και νέους συμμάχους, ένας μυστηριώδης νέος αντίπαλος τον περιμένει... Η 28η ταινία του MCU («Marvel Cinematic Universe») με πρωταγωνιστή τον, πιο πνευματώδη από τους ήρωες της «Marvel», Doctor Strange, είναι ιδιαίτερα χορταστική από όλες τις απόψεις, με εκπληκτικά εφέ κι έναν καταιγιστικό ρυθμό κυριολεκτικά χωρίς ανάσα, για τους λάτρεις του είδους. Στη δεύτερη ταινία της σειράς, ο Doctor δεν έρχεται αντιμέτωπος μόνο με έναν νέο αντίπαλο αλλά και με τις τελείως διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του και έτσι το MCU κάνει ένα βήμα πιο πέρα ανοίγοντας, ορθάνοιχτα πια, το παράθυρο σε εκατοντάδες παράλληλα σύμπαντα ταυτόχρονα, φτιάχνοντας ένα υπερθέαμα με μαγεία, μυστικισμό, τρόμο και αγωνία. Ο Σαμ Ράιμι, παλιός γνώριμος της «Marvel», ξεπερνάει τον εαυτό του κυριολεκτικά. Τα όνειρα είναι πύλες στα παράλληλα σύμπαντα... μάλιστα... Στο πεδίο της ιδεολογίας, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά... αλλά η ιδεολογική «χροιά» της «Marvel» είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη... Πόσες «πραγματικότητες» μπορούμε να επινοήσουμε άραγε για να κρύψουμε τη δική μας;

Η Ζουλί, που πασχίζει να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά έξω από το Παρίσι, καταφέρνει να κλείσει μια συνέντευξη για τη δουλειά που πάντα ήθελε. Τη μέρα της συνέντευξης, όμως, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια γενική απεργία που παραλύει τα μέσα μεταφοράς... Μια ταινία υπόδειγμα για το πώς ένας σκηνοθέτης μπορεί να πάρει ένα θέμα τόσο βαθιά κοινωνικό, που θα μπορούσε να το κάνει ύμνο για την εργατική τάξη, και να το χειριστεί τόσο αντιδραστικά εξυμνώντας την ατομική λύση... Ακόμα και στο τέλος θα μπορούσε να «αντιστρέψει» την παρτίδα και να αλλάξει κάθε δοσμένη εντύπωση αλλά δεν το κάνει. Επιμένει. Θέλει κάποιος να «γλιτώσει» από τη μέγγενη του καπιταλισμού, ρε αδερφέ... Αλλωστε, η συλλογική διαδικασία απέχει μίλια φωτός από την κεντρική του ηρωίδα. Κινηματογραφικά εντυπωσιάζει κρατώντας έναν ιδιαίτερα αγχωτικό ρυθμό, απότοκο της αμείλικτης πραγματικότητας, δανειζόμενος στοιχεία σκηνοθετών του κοινωνικού κινηματογράφου... Ετσι βλέπει κανείς ένα μείγμα αδερφών Νταρντέν, Κεν Λόουτς και Τομ Τίκβερ αλλά με τελείως διαφορετικές προθέσεις... Κρίμα.

Η ταινία του σπουδαίου Σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Γερασίμοφ, που εκτείνεται σε δυο μέρη και παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στηρίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλεξάντρ Φαντέγιεφ, και εξυμνεί τις πατριωτικές πράξεις της αντιστασιακής κομσομόλικης οργάνωσης «Νέα Φρουρά». Το 1941, μόλις οι ναζί κατακτητές είχαν καταλάβει την ουκρανική πόλη Κρασνοντόν, νεαροί κομσομόλοι συγκρότησαν την παράνομη οργάνωση «Νέα Φρουρά» υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο αγώνας της οργάνωσης αποτελεί μια από τις πιο ηρωικές και τραγικές σελίδες στα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Οι κομσομόλοι ανάμεσα σε άλλα τη μέρα της επετείου του Κόκκινου Οκτώβρη κρέμασαν σοβιετικές σημαίες στο άντρο των ναζί, απελευθέρωσαν από δύο στρατόπεδα τους αιχμαλώτους πολέμου και καίγοντας το κτίριο όπου φυλάσσονταν τα αρχεία τους, έσωσαν χιλιάδες κατοίκους του Κρασνοντόν από το να οδηγηθούν με τη βία στη Γερμανία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ... Αφού τους κατέδωσαν οι προδότες, 73 νεαροί κομσομόλοι «Νεοφρουροί», ύστερα από άγρια βασανιστήρια στην Γκεστάπο, εκτελέστηκαν το 1943. Στις μορφές του Ολέγκ Κοσεβόι, του Σεργκέι Τιουλένιν, της Λιούμπκα Σεφτόβα και άλλων μελών της οργάνωσης ενσαρκώνονται τα σοσιαλιστικά ιδανικά. Ο Γερασίμοφ απεικονίζει ηρωικά και ρομαντικά τους κομσομόλους, τονίζοντας το αυθόρμητο του χαρακτήρα της νεότητας, την ατρόμητη και ανυποχώρητη στάση τους, ως φωτεινό παράδειγμα για τις μελλοντικές γενιές. Παρότι αισθητικά δεν δίνει δείγματα σπουδαίας κινηματογράφησης - η υπέροχη μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς βέβαια παίζει κυρίαρχο ρόλο - εντούτοις η ιστορία που αφηγείται είναι σημαντική. Η αξία της ειδικά σε αυτούς τους καιρούς της αναθεώρησης της Ιστορίας είναι ανεκτίμητη, ιδιαίτερα τώρα γιατί επισημαίνει τη φιλία των λαών της ΕΣΣΔ. Αν και το πρώτο μέρος είναι πιο αργό γιατί κυρίως εστιάζει στη δημιουργία της οργάνωσης, στο δεύτερο μέρος ξεδιπλώνεται εκτενέστερα η ηρωική της υπόσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι τιμήθηκε με το βραβείο «Στάλιν» και το δίτομο μυθιστόρημα του Α. Φαντέγιεφ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα αναγνώσματα της νεολαίας της ΕΣΣΔ μεταπολεμικά. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο αφιέρωμα της 9ης Μάη, Μέρας της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ο κινηματογράφος «Studio» θα την προβάλει ολόκληρη, μαζί με τις ταινίες «Ο μεγάλος δικτάτωρ», του Τσάρλι Τσάπλιν, «Ζόγια», του Λεβ Αρνσταμ, «Η πτώση του Βερολίνου», των Γιούλι Ράιζμαν και Ελισαβέτα Σβίλοβα, με ένα εισιτήριο.