Ας ρωτήσουμε για αυτό τον λαό της Γιουγκοσλαβίας, τον λαό του Αφγανιστάν, τον λαό του Ιράκ, της Λιβύης, τον λαό της Κύπρου που βρίσκεται υπό κατοχή από «ΝΑΤΟική σύμμαχο χώρα». Αλλά και τον λαό της Ουκρανίας, που έχει γίνει σάκος του μποξ τουλάχιστον εδώ και 10 χρόνια ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ από τη μία και της Ρωσίας από την άλλη, μετρώντας χιλιάδες νεκρούς. Το ΝΑΤΟ ήταν, είναι και θα είναι επιθετική συμμαχία, συμμαχία πολέμου, ποτέ δεν ήταν «αμυντική». Το ΝΑΤΟ, επίσης, όχι μόνο δεν αυτοδιαλύθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, αλλά επεκτάθηκε προς ανατολάς, κόντρα σε όσα είχαν δεσμευτεί τη δεκαετία του '90 οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αφού παζάρεψαν για ένα χρονικό διάστημα με τους Ρώσους καπιταλιστές την πιθανότητα ένταξης και της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, στη συνέχεια, όταν αυτό δεν βγήκε, διαμόρφωσαν πολεμικό δόγμα με τις κάννες στραμμένες στη Ρωσία αλλά και στην Κίνα.

Το ΝΑΤΟ είναι σημαντικό μέρος του προβλήματος, μαζί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ από τη μία και τη Ρωσία από την άλλη. Η «μη ανάμειξη» του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι ψέμα. Είναι σε όλους πια γνωστός ο ρόλος που έπαιξαν στην ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2014, με πρωταγωνιστικό ρόλο της πρεσβείας των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον σημερινό πρέσβη στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ. Μόλις πριν λίγες μέρες, άλλωστε, ο γγ του ΝΑΤΟ σε συνέντευξη Τύπου ανέφερε ότι «από το 2014 το ΝΑΤΟ έχει εξοπλίσει και εκπαιδεύσει τον ουκρανικό στρατό». Να σημειωθεί επίσης ότι επίσημο τμήμα του ουκρανικού στρατού αποτελούν και διάφορα ναζιστικά τάγματα, όπως το Αζόφ κ.ά., τα οποία μάλιστα φωτογραφίζονταν με καμάρι με ΝΑΤΟικά και ναζιστικά λάβαρα!

Οσον αφορά το τι σημαίνει η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, είναι ενδεικτικές ορισμένες από τις επισημάνσεις των πιο ανατριχιαστικών γκουρού της αμερικανικής διπλωματίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα λόγια του Χ. Κίσινγκερ, το 2014: «Η Ουκρανία θα πρέπει να μην μπει στο ΝΑΤΟ», ή και τα λόγια του σημερινού Προέδρου των ΗΠΑ το μακρινό 1997: «Το μόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει μια "βίαιη και εχθρική" ρωσική απάντηση θα ήταν το ΝΑΤΟ να επεκταθεί στα κράτη της Βαλτικής». Ο καθένας πλέον ξέρει τι έγινε από το 1997 έως σήμερα...

Αυτό κι αν είναι μύθος. Στην Ουκρανία, όπως έγινε και σε χώρες της Βαλτικής, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ αναστήθηκαν ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες που βάλθηκαν να δικαιώσουν ιστορικά συνεργάτες των ναζί και όσους πολέμησαν ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αυτό έγινε επίσημο στην Ουκρανία το 2010. Τότε αναγνωρίστηκαν ως ήρωες της ουκρανικής ελευθερίας οι συνεργάτες των ναζί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γεγονός αυτό έδωσε ώθηση στην άνοδο της ακροδεξιάς και ταυτόχρονα στην επίθεση σε ό,τι θύμιζε το σοβιετικό παρελθόν. Στα γεγονότα του 2013-2014 οι φασιστικές ομάδες έδρασαν σαν δύναμη κρούσης κάτω από τις σημαίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, οργανώνοντας προβοκάτσιες, δολοφονίες, επιθέσεις, τρομοκρατικές ενέργειες που έδωσαν τη δυνατότητα της ανατροπής της τότε νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Κομμουνιστές, συνδικαλιστές και ρωσόφωνοι βρέθηκαν στο στόχαστρο. Το ΚΚ Ουκρανίας τέθηκε εκτός νόμου, καταστράφηκαν γραφεία του, διώχθηκαν στελέχη του κ.λπ. Στελέχη αυτών των δυνάμεων και κομμάτων (ναζί, ακροδεξιοί κ.ά.) πρωταγωνίστησαν πολιτικά τα επόμενα χρόνια και κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ποροσένκο. Ανέλαβαν υψηλόβαθμες θέσεις στην κυβέρνηση και τη διοίκηση. Στην ουσία, μέχρι το 2016 στην κυβέρνηση πρωταγωνιστούσαν κόμματα με ακραίες εθνικιστικές θέσεις. Παράλληλα, με αφορμή τον εμφύλιο πόλεμο στο Ντονμπάς, τα τάγματα εφόδου εντάχθηκαν οργανικά στις δυνάμεις ασφαλείας και τον στρατό της χώρας.

Το πώς επιλέγει μια χώρα να ενταχθεί σε έναν διακρατικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό, όπως το ΝΑΤΟ, κάθε άλλο παρά ελεύθερη επιλογή είναι. Η ιστορία του ΝΑΤΟ έχει δείξει ότι δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα για να εξασφαλίσει το άπλωμα της επιρροής του. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η Βόρεια Μακεδονία. Η ένταξή της αποφασίστηκε από τη Συμφωνία των Πρεσπών (υπογράφηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση Ζάεφ), ενώ ο λαός της κλήθηκε να πει τη γνώμη του για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ σε ένα «συμβουλευτικό» δημοψήφισμα (ψήφισε εσύ, αλλά έχουμε αποφασίσει ότι δεν μετράει ό,τι και να ψηφίσεις!), στο οποίο η συμμετοχή με το ζόρι έφτασε στο 37%. Η δε ψηφοφορία στη Βουλή των Σκοπίων για τη Συμφωνία των Πρεσπών (άρα και την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ που προέβλεπε η Συμφωνία) έγινε μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα εκβιασμών και περίεργων ειδήσεων για «ψήφους με ανταλλάγματα»... Αν σκεφτεί κανείς ότι πριν ένα μήνα μάθαμε ότι στην Ελλάδα δίνανε σακούλες με λεφτά για μια ψήφο το 2007 στις βουλευτικές εκλογές, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τι γίνεται όταν πρόκειται για τη λήψη μιας απόφασης με γεωπολιτικό αντίκτυπο σε μια σκακιέρα με πολλούς ανταγωνιστές...

Το ΝΑΤΟ έχει στο DNA του τον αναθεωρητισμό και το έχει αποδείξει με τους πολέμους που έχει κάνει. Κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ - και μάλιστα το 2ο πιο ισχυρό σε στρατό - η Τουρκία ομολογεί δημόσια ότι θέλει να αναθεωρήσει τα σύνορά της με την Ελλάδα, όπως διαμορφώθηκαν από τη Συνθήκη της Λοζάνης. Αυτήν τη συνθήκη την έχει άλλωστε «αναθεωρήσει» μονομερώς η Τουρκία στα ανατολικά της σύνορα, με την εισβολή της στη Συρία το 2019. Μάλιστα, για την εισβολή είχε εξασφαλίσει τις γερές πλάτες όλων, τόσο του ευρωατλαντικού παράγοντα όσο και της Ρωσίας!

Σε μια από τις πιο λαμπρές στιγμές «αναθεώρησης» των τελευταίων 50 χρόνων στην Ευρώπη, την εισβολή της ΝΑΤΟικής Τουρκίας στην Κύπρο το 1974, το ΝΑΤΟ επέδρασε καθοριστικά μαζί με τη χούντα των συνταγματαρχών, ώστε όχι απλά να μην αποτραπεί, αλλά να προετοιμαστεί η τουρκική εισβολή!

Μετά τη διάλυση μιας χώρας στα Βαλκάνια, της Γιουγκοσλαβίας, και τους διαδοχικούς πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προέκυψαν σε βάθος χρόνου 6 κράτη (Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Σερβία, Βόρεια Μακεδονία, Κοσσυφοπέδιο, Μαυροβούνιο, Κροατία)! Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πώς «αναθεωρήθηκαν» τα σύνορα, όπως και το γεγονός ότι μιλάμε για ορισμένα κράτη - προτεκτοράτα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ!

Δεν υπάρχουν ΝΑΤΟικά εδάφη. Ας δούμε πάλι το παράδειγμα Ελλάδας - Τουρκίας, δύο κρατών - μελών του ΝΑΤΟ. Η αποδοχή αυτού του όρου τι σημαίνει σε περίπτωση που επιχειρήσει η Τουρκία να αλλάξει τα σύνορα; Π.χ. και η Ανατολική Θράκη και η Δυτική Θράκη αποτελούν ΝΑΤΟικά εδάφη, όμως ανάμεσά τους υπάρχουν τα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας, με την Τουρκία να επιμένει στις απαράδεκτες διεκδικήσεις της, λέγοντας ανοιχτά ότι τα ελληνοτουρκικά σύνορα (από τον Εβρο μέχρι τη Στρογγύλη) είναι «συζητήσιμα». Η αποδοχή και μόνο του όρου «ΝΑΤΟικά εδάφη» ανοίγει επικίνδυνους δρόμους για τη δημιουργία τετελεσμένων σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

Η ισορροπία του τρόμου είναι σκέτος τρόμος. Αφενός το ΝΑΤΟ έχει υιοθετήσει στο δόγμα του από το 2016, το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα»! Μάλιστα, επί ημερών κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχαν οργιάσει οι φήμες που δεν διαψεύστηκαν ποτέ από την κυβέρνηση, ότι η βάση του Αράξου προετοιμαζόταν για την υποδοχή και φύλαξη πυρηνικών όπλων (ναι, από τότε και παλιότερα προετοιμαζόταν το ΝΑΤΟ στην περιοχή μας για γενικευμένη σύγκρουση με τη Ρωσία)! Αφετέρου, δεν αποτελεί καμία εγγύηση ο ισχυρισμός της Ρωσίας ότι μόνο αν απειληθεί η ύπαρξη της Ρωσίας θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα.

(Αναδημοσιεύεται από το portal «902.gr»)