Αυτοί που τρίβουν περισσότερο τα χέρια τους με τις εξελίξεις στην Ουκρανία είναι όσοι τα συμφέροντά τους συνδέονται πιο άμεσα με τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, παράλληλα με την απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο, η οποία - όπως όλα δείχνουν - επιταχύνεται στη σκιά του πολέμου. Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν είναι τυχαία η συναίνεση που εκφράστηκε και στη Βουλή πάνω σ' αυτόν τον στόχο, από όλα τα αστικά κόμματα. Η κυβέρνηση μάλιστα ανέλαβε να το «κάνει τάλιρα», απαριθμώντας τις πρόσθετες πηγές από όπου η ΕΕ επιχειρεί να εξασφαλίσει ενεργειακή επάρκεια (κατά βάση με υγροποιημένο LNG) και τα σημεία εισόδου στην ευρωπαϊκή αγορά, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η Ελλάδα. Γι' αυτό, όπως ανακοίνωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης, τα έργα υποδομής, όπως ο σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη, για τον οποίο ενδιαφέρονται πολύ οι Αμερικανοί, αποκτούν πλέον ευρωπαϊκή διάσταση και χρηματοδότηση. «Τυχερό λαχείο» φαίνεται πως είναι ο πόλεμος και για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, που οι δουλειές του αναβαθμίζονται στη μεταφορά αερίου, κάτι για το οποίο προετοιμαζόταν πυρετωδώς αλλά τώρα οι εξελίξεις «τρέχουν με χίλια». Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποδεικνύεται «τζίνι» για τις «επιθυμίες» και τα «οράματα» της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμίσει τον ρόλο της στον ευρωατλαντικό ενεργειακό σχεδιασμό. Γι' αυτό, κανένα από τα αστικά κόμματα δεν κάνει σκόντο. Αντίθετα, συντονίζονται όλα μαζί στην πολιτική της εμπλοκής, δείχνοντας για άλλη μια φορά το πραγματικό της υπόβαθρο, που δεν είναι άλλο από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.