Την αποφασιστικότητα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, των οικογενειών τους και ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας να αντισταθούν στα σχέδια της κυβέρνησης και να αγωνιστούν ενάντια στην ανεργία, στο ξεσπίτωμα και τον μαρασμό ολόκληρων περιοχών τόνισε στην εισαγωγική ομιλία ο Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του επιχειρησιακού Σωματείου στο εργοστάσιο της Λάρυμνας.

Αφού ευχαρίστησε εκ μέρους των εργαζομένων και του αγωνιζόμενου λαού της περιοχής όλους όσοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και βρέθηκαν στη μεγάλη κινητοποίηση της Κυριακής, αναφέρθηκε στη μεγάλη σύσκεψη στη Λάρυμνα τον Δεκέμβρη του 2019, στην οποία δόθηκε το έναυσμα για τον μεγάλο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ που είναι σε εξέλιξη εδώ και δύο χρόνια.

«Η αντοχή που έχουμε δείξει οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια είναι αποτέλεσμα της αλληλεγγύης. Η μεγάλη συμμετοχή σήμερα που έχει μετατρέψει αυτήν τη σύσκεψη σε ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο, αποδεικνύει ότι ο "σπόρος" ενότητας που ρίξαμε έχει "καρποφορήσει". Ο στόχος να παραμείνουμε ενωμένοι σαν το μελίσσι, μέχρι το τέλος, έχει επιτευχτεί», σημείωσε, αναφερόμενος στην επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση η οποία ανακοίνωσε στους εργαζόμενους τις απολύσεις και το ξεσπίτωμα αλλά και συνολικότερα στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Και συνέχισε:

«Αμυνθήκαμε σαν το μελίσσι και τώρα είναι η ώρα να επιτεθούμε, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η εργασία μας και να μπορούμε να εργαστούμε ξανά σαν το μελίσσι. Τώρα πρέπει να κάνουμε άλλο ένα αισιόδοξο βήμα μπρος. Πρέπει να είναι επιτυχής η επίθεση, όπως η άμυνα. Η κυψέλη των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ πρέπει να συντονιστεί, να ενωθεί ακόμη πιο αποφασιστικά με άλλες κυψέλες, όπως των εργαζομένων στα "Πετρέλαια Καβάλας", στα Λιπάσματα, στην COSCO, στην "Βαρβαρέσος" και όποια άλλη κυψέλη αντίστασης και αποφασιστικότητας αυτήν τη χρονική περίοδο δίνει τη μάχη για να έχει δουλειά, διεκδικεί να γευτεί λίγο από το μέλι που παράγει.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι Ομοσπονδίες μας, τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να είναι αρωγοί συντονισμού και αποφασιστικότητας. Δεν χωρούν αυτήν την ώρα οι επιμέρους διαφορές στο ζωντανό συνδικαλιστικό κίνημα.

Στη ΛΑΡΚΟ, δεν θα είχαμε αντέξει αν δεν είχαμε παραμερίσει τις διαφορές, αν δεν είχαμε προτάξει την ταξική ενότητα. Ο,τι και να πιστεύουμε, όπως και να τοποθετούμαστε ο καθένας πολιτικά και συνδικαλιστικά, μας ενώνουν η εργασία, το μεροκάματο, το αίμα, οι επαγγελματικές ασθένειες των συναδέλφων μας».

Τονίζοντας την παραπέρα απαξίωση και την υπολειτουργία που έχει οδηγήσει τη ΛΑΡΚΟ η κυβέρνηση με την πολιτική που εφαρμόζει τα δύο τελευταία χρόνια, ο Παναγιώτης Πολίτης σημείωσε:

«Αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να το κρατάμε σε λειτουργία με την εργασία μας, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας, γιατί θέλουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, γιατί η ΛΑΡΚΟ είναι η ζωή και το σπίτι μας.

Μας έχουν πει ότι θα το κλείσουν, θα μας απολύσουν όλους, θα μας ξεσπιτώσουν και εμείς δεν έχουμε επιλέξει την παράδοση και τη φυγή. Με τον χιονιά κάτσαμε 24 έως και 48 ώρες μέσα για να μη σβήσει. Καθημερινά, μέρα - νύχτα οι τεχνίτες τις τελευταίες μέρες, δώσανε μάχη χωρίς εξοπλισμό και εργαλεία για να επισκευάσουν τη μονάδα οξυγόνου.

Από πού θα μας βγάλουν έξω; Βουτούν τη γλώσσα στο μυαλό τους πριν μιλήσουν;».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε στοιχεία που δείχνουν αυτήν την πορεία απαξίωσης, τονίζοντας ότι «το αποτέλεσμα είναι το εργοστάσιο και τα μεταλλεία να έχουν γκρεμιστεί στον βαθμό να κινδυνεύει να σταματήσει η λειτουργία από την έλλειψη μιας βίδας».

Συνεχίζοντας, ο Παναγιώτης Πολίτης σημείωσε, δίνοντας απάντηση στη συκοφαντική προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ: «Εχει αξία να υπενθυμίσουμε το τι είναι ρεαλιστικό.

Η χώρα μας έχει στο υπέδαφος το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Από την ίδρυση της ΛΑΡΚΟ μέχρι σήμερα, έχουν παραχθεί 800.000 τόνοι νικελίου και οι έρευνες καταγράφουν άλλα 2 εκατομμύρια τόνους απόθεμα.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι δεν είναι ρεαλιστικό να συνεχιστεί η αξιοποίηση των μεταλλευμάτων;

Η ΛΑΡΚΟ έχει 60 χρόνια τεχνογνωσία στην αξιοποίηση αυτών των μεταλλευμάτων με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας και την παραγωγή σιδηρονικελίου που είναι πρώτη ύλη, μαζί με το χρώμιο που υπάρχει στη χώρα μας, για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν τεράστιας υπεραξίας. Η ΛΑΡΚΟ αν περπατήσει σε αυτήν την παραγωγή θα είναι τουλάχιστον κατά 30% πιο ανταγωνιστική από τις άλλες επιχειρήσεις παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα στην Ευρώπη γιατί θα παράγει σε γραμμή παραγωγής, κερδίζοντας τα έξοδα Ενέργειας και μεταφοράς.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι δεν είναι ρεαλιστικό και δεν υπάρχει προοπτική στη ΛΑΡΚΟ;

Ενας τέτοιος σχεδιασμός είναι αρωγός στην ελάττωση του φαινομένου του θερμοκηπίου, αξιοποιώντας παράλληλα τα ζεστά ύδατα σε τηλεθέρμανση αλλά και τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας.

Για να γίνει κατανοητό το τι ανάπτυξη μπορούμε να έχουμε για το άνοιγμα εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας με μισθούς και δικαιώματα, ας πάρει υπόψη ο καθένας ότι η ΛΑΡΚΟ μπορεί να παράξει πρώτη ύλη για την κατασκευή μπαταριών, ανοξείδωτων καζανιών που χρειάζονται για την αποθήκευση υγρών και στερεών τροφίμων, οικιακών καθημερινών συσκευών, εργαλείων και ανταλλακτικών στη βιομηχανία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Ο ρεαλισμός δεν κρίνεται στις πολιτικές κατευθύνσεις και αποφάσεις, κρίνεται στις δυνατότητες.

Σίγουρα δεν είναι ρεαλιστικό αυτό που μας λέει η κυβέρνηση, το ότι αν δεν βρεθεί επενδυτής η ΛΑΡΚΟ θα κλείσει. Στην υπερχρέωση και το λουκέτο την οδήγησε ο Μποδοσάκης τη δεκαετία του '80 και οι κυβερνήσεις ξανά μανά τα ίδια για να μπορούν να μας λένε ότι πρέπει να την δώσουν σε νέο Μποδοσάκη.

Οι προτάσεις των εργαζομένων είναι ανεξάντλητες, η ΛΑΡΚΟ να παραμείνει στο Δημόσιο για να αναπτυχθεί προς όφελος των εργαζομένων, των τοπικών κοινωνιών και της οικονομίας όλης της χώρας.

Αν κάποιος πρέπει να διασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας της, τις θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη, αυτός είναι η κυβέρνηση».

Τονίζοντας ότι η διαχρονική απαξίωση της ΛΑΡΚΟ έχει επιπτώσεις στη ζωή του λαού των 6 νομών όπου δραστηριοποιείται, που αποτελούν βιομηχανικές περιοχές, ο Παναγιώτης Πολίτης σημείωσε ότι «το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ είναι βόμβα ξεριζωμού».

«Από μικρά παιδιά είτε εγκαταλείψαμε τα γράμματα και γίναμε εργάτες, είτε επιστήμονες στις ειδικότητες της ΛΑΡΚΟ.

Δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε καλά είναι το χώμα ατσάλι και από αυτό ζούμε και αυτό υπερασπιζόμαστε και γι' αυτό έχουν μπει μπροστά οι γυναίκες, τα παιδιά, οι γονείς μας, όλη η κοινωνία.

Εμείς δεν έχουμε πού να πάμε και από αυτήν την άποψη τους λέμε πάρτε τα πίσω, μην προχωράτε άλλο. Θα σταματήσουν ή θα συνεχίσουν; Επιδιώκουμε το πρώτο, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη μάχη με όλα τα μέσα εάν επιλέξουν το δεύτερο. Ας έρθουν να μας βγάλουν έξω από τα σπίτια μας, τους περιμένουμε».