Τη δική τους ξεχωριστή συμβολή στην οργάνωση και τη μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο είχαν οι γυναίκες, σύζυγοι των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, δίνοντας άξια συνέχεια στους αγώνες των γυναικών της ΛΑΡΚΟ, τόσο στη μεγάλη απεργία του 1977, όσο και κάθε φορά που χρειάστηκε.

Οι γυναίκες, μαζί με τους μαθητές των σχολείων της περιοχής, εργατόπαιδα της ΛΑΡΚΟ τα περισσότερα, έφτιαξαν συμβολικά αλυσίδα γύρω από τη συγκέντρωση και με τα πολύχρωμα πλακάτ με τα συνθήματα έστειλαν μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας να υπερασπιστούν τη ζωή και το μέλλον των οικογενειών τους.

«Μαθητές - εργατιά ενωμένοι μια γροθιά» και «Η νέα γενιά έχει ιδανικά, μαθαίνει από τη ΛΑΡΚΟ να ζει και να νικά», ήταν μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν οι μαθητές.

Το δίκιο των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και των οικογενειών τους και η αποφασιστικότητα να υπερασπιστούν τις ζωές τους συμπυκνώθηκαν στα λόγια του Κώστα, ενός μικρού μαθητή, παιδί εργαζομένου της ΛΑΡΚΟ, που ανεβαίνοντας στο βήμα για να εκφωνήσει το μήνυμα συμμαθητών του, σκόρπισε συγκίνηση αλλά και δύναμη για τη συνέχιση του αγώνα.

Τα λόγια του ράγισαν καρδιές:

«Ανακοίνωσαν στους πατεράδες μας, στις μητέρες μας, στους θείους μας, στους νονούς μας ότι σε δύο βδομάδες απολύονται και μας βγάζουν από τα σπίτια μας. Εμείς τα παιδιά, τα ανίψια, τα βαφτιστήρια των εργαζομένων και οι μαθητές των σχολείων της περιοχής είμαστε εδώ, δίπλα σε όλους τους εργαζόμενους και αγωνιζόμαστε μαζί τους με το κεφάλι ψηλά και με δυνατή φωνή ώστε να φτάσει στα αυτιά αυτών των βολεμένων στις καρέκλες τους, που με κυνισμό και αναλγησία παίρνουν τέτοιες αποφάσεις: Εξω από τα σπίτια μας δεν πρόκειται να βγούμε, μαζί με τους εργάτες το δίκιο μας θα βρούμε! Ολοι μαζί με το κεφάλι ψηλά! Καλόν αγώνα!».