«Είμαστε εδώ για να εκφράσουμε έμπρακτα τη συμπαράστασή μας στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που δύο χρόνια τώρα παλεύουν για το δικαίωμά τους στην εργασία. Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας και ανταποδίδουμε αυτή που εκφράστηκε και στον δικό μας αγώνα. Πάνω στους αγώνες αυτούς θα πρέπει να στηθεί η ενότητα ολόκληρης της εργατικής τάξης απέναντι στη συνολική επίθεση που δέχεται η ζωή και τα δικαιώματά μας». Τα λόγια αυτά, λόγια ταξικής αλληλεγγύης, μας μεταφέρει κατά τη διάρκεια της μεγάλης συγκέντρωσης ο Δημήτρης, εργαζόμενος στην COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, που λίγο καιρό πριν έδινε μαζί με τους συναδέλφους του την απεργιακή μάχη στις προβλήτες. Και πρόσθεσε: «Ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ αποτελεί παρακαταθήκη για ολόκληρη την εργατική τάξη. Δίνει πολύτιμη πείρα πάνω στην οποία στηρίχθηκε και ο δικός μας αγώνας στο λιμάνι του Πειραιά. Θα συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα τους, όπως ξέρουμε ότι και αυτοί θα βρίσκονται στο πλευρό μας».

Ολόκληρες οικογένειες ξεσηκώθηκαν και κατέβηκαν στην Αθήνα από τη Λάρυμνα και τις γειτονικές περιοχές της ΛΑΡΚΟ. «Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας για να μείνουμε στον τόπο μας», διαμηνύουν οι εργαζόμενοι, ενώ στο πλάι τους όλους αυτούς τους μήνες αγωνίζονται και οι σύζυγοι, οι μανάδες, οι κόρες τους.

«Δύο χρόνια τώρα ζούμε με την ανασφάλεια και τον φόβο για το αύριο. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, πώς να προγραμματίσουμε τη ζωή μας», τόνισε η Μαρία Κ., σύζυγος εργαζόμενου στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα. «Είμαστε σήμερα εδώ οι γυναίκες των εργατών της ΛΑΡΚΟ. Ενώνουμε τις φωνές μας με τους συντρόφους μας, τους πατεράδες μας, τα παιδιά μας. Απαιτούμε το δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή. Αγωνιζόμαστε απέναντι στις πολιτικές που μας διαλύουν για να ξεπουλήσουν τη ΛΑΡΚΟ και δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα».

«Ολοι αυτοί που σήμερα αποφασίζουν για μας δεν ξέρουν πώς ζούμε εδώ, πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Δεν τους νοιάζει πόσους νεκρούς, σακατεμένους από τα ατυχήματα και τις αρρώστιες έχει κάθε οικογένεια. Πώς είναι να περιμένεις τον πατέρα σου, τον άντρα σου ή το παιδί σου να γυρίσει από τη δουλειά με τον φόβο αν θα γυρίσει ζωντανός. Στο άγχος αυτό προστέθηκε και το άγχος της απόλυσης, ότι αύριο δεν θα υπάρχει μεροκάματο στο σπίτι. Η κατάσταση αυτή μας έχει διαλύσει. Παίζουν με τις ζωές μας κι από πάνω έχουν το θράσος να μας λένε ότι είμαστε βολεμένοι. Οτι δήθεν εμείς φταίμε», τόνισε από την πλευρά της η Αργυρώ Γκ., επίσης σύζυγος εργάτη της ΛΑΡΚΟ και νέα μητέρα, που βρέθηκε μαζί με τους εργαζόμενους και τις υπόλοιπες γυναίκες της περιοχής στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα.

Στο πλευρό των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ βρέθηκε και η νεολαία. Βλέποντας ότι από έναν τέτοιο αγώνα, αυτόν που δίνεται εδώ και δύο χρόνια σχεδόν, κρίνεται και το μέλλον της σημερινής νέας γενιάς, ο Αλέξανδρος, φοιτητής στη Σχολή Μεταλλειολόγων του ΕΜΠ, σημειώνει ότι ο αγώνας αυτός αφορά και τους αυριανούς αποφοίτους της σχολής: «Η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση στη ΛΑΡΚΟ, ως συνέχεια πολιτικών που εφάρμοσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι σε άμεση σχέση και με τις παρεμβάσεις στο πρόγραμμα σπουδών της σχολής μας και συνολικότερα στην Εκπαίδευση. Στοχεύει στο να παραδοθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και παράλληλα το πώς θα συνδεθούν τα πανεπιστήμια με τα συμφέροντα αυτών των επιχειρήσεων. Στο να "κοστίζει" ακόμα λιγότερο ο εργαζόμενος, ο επιστήμονας, αυτό σημαίνει να συνδεθούν η Ερευνα και η Εκπαίδευση με τις ανάγκες της επιχειρηματικότητας. Είναι κάτι που το βιώνουμε καθημερινά στη σχολή μας».