Απότομα συνήλθα, γιατί περάσαμε στη σκηνή όπου ο πατέρας λοχαγός κολλά το πιστόλι του στο κεφάλι της αγαπημένης του κόρης (Δήμητρα Σιγάλα), προσπαθώντας να την παντρέψει με το καθόλου. Μόνο ο Τάρας Μπούλμπα, που γεννήθηκε βέβαιος σ' αυτή τη ζωή, μπορεί να πει, πυροβολώντας τον γιο του: «Εγώ σου έδωσα ζωή, εγώ σου την παίρνω».

Αυτή η κίνηση δε λειτουργεί εδώ. Ο πατέρας νευρόσπαστο μεγαλώνει μέσα του την αβεβαιότητα και τη φροντίζει πιο καλά κι από την ίδια του την κόρη. Ως γνήσιος απελπισμένος, γελάει κάθε φορά που το περιβάλλον προσπαθεί να πλησιάσει το είναι του. Ενα περιβάλλον που αποτελείται από ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν χωρίς να υπάρχουν. Θλιβερές σκιές ένας ιερέας (Γιώργος Γεωγλερής) της μέσης αλήθειας και κάποιος που φέρει το πιο βαρύ επάγγελμα του κόσμου: ο ψυχίατρος (Δημήτρης Βάγιας) - ιατρός ψυχής, δηλαδή... θεός. Μια γριά παραμάνα (Χριστίνα Κουτσουδάκη), γαντζωμένη από έναν αμφίβολο Ιησού, θα παγιδέψει, στο τέλος, τον πατέρα με τον τρόπο που ο Πανάγαθος παγίδεψε το γιο του...

Με κινήσεις ελάχιστες, όσες χρειάζονται για να υπηρετήσουν το βασίλειο της όρασης, η Φιλαρέτη Λάουρα αρχίζει να καλεί σε κυνήγι. Παράδοξο ο αγριόκυκνος να καταδιώκει, γι' αυτό και θαυμαστό.

Αν και ο πατέρας λοχαγός θέλει να υψωθεί ως επιστήμονας, όπως σε κάθε ευκαιρία τονίζει, καταλήγει να ξεπέφτει σ' αυτό που σιχαίνεται, τη μαγγανεία, για να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται, αυτό που στην ουσία πάντα ήθελε: από τη στιγμή που δεν υπάρχει όπως εκείνος θέλει, δεν υπάρχει και ο λόγος για να ζει. Ετσι τα πάντα λειτουργούν μόνο για να τελειοποιήσουν το θάνατό του. Διαλέγει μόνο ό,τι τον σκοτώνει.

Και το μάθημα είναι πάντα το ίδιο: κάθε άντρας έχει τον δικό του Μόμπι Ντικ, ο Στρίντμπεργκ τη Λάουρα, ο Βιζυηνός την Μπετίνα, ο Ντάντε τη Βεατρίκη. Δεν είμαστε (οι άντρες) παρά στιγμές της γυναίκας που δραπέτευσαν χωρίς επιστροφή. Αυτό δε μας το συγχωρεί ούτε η Παρθένος Μαρία. Η φάτνη η δική μας είναι το χάος, το μόνο που μπορεί να μας υποδεχτεί και να μας αποδεχτεί όπως ακριβώς είμαστε.

ΥΓ.: Ευχαριστώ τους ηθοποιούς για το δώρο. Είμαι μακριά από κάθε είδους κριτική. Ισως γιατί αυτή μου προκαλεί όχι γέλια, αλλά φτάρνισμα που κρατάει καιρό.