Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρέθηκα στα Γρεβενά. Ενα συνέδριο για την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής ήτανε η αιτία. Και τέτοιες αιτίες ποτέ δεν τις αφήνω να πάνε ανεκμετάλλευτες, χωρίς να με πειράζει και να με στενοχωρεί που έτσι απομακρύνεται κανείς από τη δημοσιότητα, από τον εφιαλτικό κόσμο των συνεντεύξεων, των δηλώσεων και των τηλεοπτικών παρουσιάσεων. Και δε με στενοχωρεί ούτε με πειράζει όλη αυτή η «απομάκρυνση», γιατί σ' αυτά τα περιφερειακά συνέδρια μαθαίνεις. Και το μάθημα αυτό δεν έχει μόνο τον ακαδημαϊκό του χαρακτήρα. Δε μαθαίνεις, δηλαδή, μόνο τις άγνωστες και γοητευτικές λεπτομέρειες του τόπου, ούτε μόνο για τα μοναστήρια και τις κρυφές τους ομορφιές. Δε μαθαίνεις μόνο για τα τελευταία αρχαιολογικά ευρήματα, τους συμπαθητικούς, αλλά αγνοημένους καλλιτέχνες της περιφέρειας. Μαθαίνεις σ' αυτές τις άγνωστες και μυστικές σχεδόν συναθροίσεις την ανθρωπιά, που όσο διαγκωνίζεσαι στο κέντρο του «δήμου» την έχεις ξεχάσεις, και νομίζεις πως έχει τελειώσει μαζί με την Ιστορία του ανθρώπου. Και μιλάω για την ανθρωπιά εκείνη που στάζει όπως το γάλα και το μέλι, μέσα στην κουρασμένη σου ύπαρξη, όταν συναντάς παλιούς φίλους ερευνητές και σου σφίγγουν το χέρι και μοιράζονται μαζί σου με σιγανή φωνή τη χαρά για το τελευταίο τους εύρημα, την καινούρια τους συγκινητική ανακάλυψη. Κι όταν ακόμα σου εκμυστηρεύονται την κούρασή τους, την απογοήτευσή τους, γιατί τα πράγματα δεν πάνε καλά, οι συνθήκες δε βοηθούν και πως τα μυστικά τους όνειρα πάνε όλο και πιο πολύ χαμένα, πάλι μαθαίνεις. Κι όλ' αυτά γύρω από το κόκκινο μπρούσκο κρασί, που είναι χύμα και είναι και σπιτικό. Γύρω από το τσίγκινο στρογγυλό τραπέζι που είναι γεμάτο με όλα εκείνα τα «πούλουδα» και τα «λούλουδα», που θα έλεγε και ο ποιητής, την καλοψημένη σπιτική χορτόπιτα και το φρέσκο τυρί. Και πέρα από το βουνό της δύσης, όπου ξενυχτούν ξεχασμένοι οι θρύλοι για ηρωικά αιματώματα και ιλαρές διασκεδάσεις, να κατεβαίνει η νύχτα και συ να μην τη φοβάσαι, γιατί δεν είσαι μονάχος όπως είσαι κάτω στην πόλη, αλλά είσαι με άλλους πολλούς. Και στην περίπτωση αυτή που «μαθαίνεις» και οι τρεις ακόμα, αλλά και οι 13, φαίνονται πολλοί.

Φαίνονται πολλοί, όπως μου φάνηκαν πολλοί την άλλη μέρα, Κυριακή πρωί, που πήγαμε μαζί με τους συντρόφους να βρεθούμε για λίγο με τους ξεσηκωμένους αγρότες στα μπλόκα της περιοχής. Τα τρακτέρ στην άκρη του δρόμου, δίπλα, στη μέση ενός κύκλου καμωμένου από μεγάλες πέτρες, η φωτιά και γύρω γύρω από τη φωτιά ξενυχτισμένοι, αξύριστοι, μια χούφτα από αγρότες. Στην αρχή μας κοίταξαν σχεδόν καχύποπτα. Μας χαιρέτισαν με σφιγμένα δόντια. Και η κουβέντα πήγαινε αργά, απρόθυμα.

Και τότε σκέφτηκα πως δε μαθαίνεις μόνο στα συνέδρια, αλλά και στα μπλόκα. Εγώ μια φορά έμαθα πως στα κανάλια μιλάνε μόνο για τα μπαμπάκια. Λες να είναι αλήθεια;