Το δημοσκοπικό προβάδισμα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) έναντι των Χριστιανοδημοκρατών / Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) και πολύ περισσότερο η πιθανότητα να προκύψει μετά τις εκλογές ένας κυβερνητικός συνασπισμός SPD, Πρασίνων και «Αριστεράς» (Die Linke) - ο λεγόμενος «κοκκινοπράσινος» συνασπισμός - προβάλλεται στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα άλλα επιτελεία ως μια «προοδευτική» αλλαγή όχι μόνο για τον λαό της Γερμανίας αλλά για όλη την ΕΕ.

Ποιος ξεχνά, άλλωστε, τα αντίστοιχα πανηγύρια για την τοποθέτηση του σοσιαλδημοκράτη Ολαφ Σολτς - τωρινού υποψήφιου καγκελαρίου του SPD - στο υπουργείο Οικονομικών μετά τις εκλογές του 2017, που τάχα θα τερμάτιζε την «πολιτική λιτότητας» της ΕΕ, η οποία «φορτωνόταν» προσωποποιημένα στον προκάτοχό του, χριστιανοδημοκράτη, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;

Τα ίδια τα προγράμματα, αλλά και τα μέχρι τώρα πεπραγμένα και η πορεία των τριών εν λόγω κομμάτων, βέβαια - όπως άλλωστε και του ΣΥΡΙΖΑ - δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπάτης για οποιαδήποτε προοδευτική, φιλολαϊκή αλλαγή από μια εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση.

Σε ό,τι αφορά το SPD, πέρα από το γνωστό και μη εξαιρετέο ιστορικό ρόλο του για τη διάσωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη Γερμανία, είναι πραγματικά εξωφρενικό να προβάλλεται ως φορέας «προοδευτικής» και «φιλολαϊκής αλλαγής» ένα κόμμα που κυβερνά - ή συμμετέχει σε κυβερνήσεις με τους Χριστιανοδημοκράτες - εδώ και πολλές δεκαετίες στη Γερμανία και το οποίο είναι διαβόητο και στη σύγχρονη εποχή για τον ρόλο του στις σκληρότερες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις.

Ηταν η συγκυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων, με καγκελάριο τον Γκ. Σρέντερ, που ψήφισε το 2002 το πακέτο μέτρων «Ατζέντα 2010» με στόχο να μετατραπεί η Γερμανία σε «ατμομηχανή της Ευρώπης». Αρχισαν να ξηλώνονται προνοιακά επιδόματα, παροχές για τους ανέργους, συνταξιοδοτικά και άλλα ασφαλιστικά δικαιώματα, θεσπίστηκαν τα εξευτελιστικά «mini jobs», αλλά και τα λαομίσητα επιδόματα «Hartz 4». Οι μεταρρυθμίσεις προκάλεσαν τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις που η κυβέρνηση έπεσε το 2005. Τα μέτρα δημιούργησαν στρατιές φτωχών εργαζομένων και φτωχών συνταξιούχων, ανέργους που πρέπει να πουλήσουν ό,τι έχουν προκειμένου να πάρουν επιδόματα και να δέχονται τους εξευτελιστικούς ελέγχους της Υπηρεσίας Απασχόλησης...

Σήμερα τα δύο αυτά κόμματα, SPD και Πράσινοι, εμφανίζονται ως εκφραστές της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Στην πράξη τα δίνουν όλα στο γερμανικό κεφάλαιο, ενώ για τους εργαζόμενους επιφυλάσσουν «εργασία προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες», συντάξεις πείνας και δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Αυτό, όμως, που ξεπερνάει κάθε όριο υποκρισίας και χυδαιότητας είναι ότι τα τελευταία χρόνια SPD και Πράσινοι «σκίζουν τα ρούχα τους» για τα εξευτελιστικά προνοιακά επιδόματα «Hartz 4»! Υπόσχονται αντικατάστασή τους από ένα «βασικό εισόδημα» της τάξης των 600 ευρώ, ενώ το όριο της φτώχειας στη Γερμανία είναι περίπου στα 1.000 ευρώ! Αντίστοιχα υποστηρίζουν για τους εργαζόμενους σταδιακά ελάχιστο ωρομίσθιο στα 12 ευρώ (από περίπου 10 ευρώ σήμερα), που συνεπάγεται μισθό και σύνταξη λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας στην καλύτερη περίπτωση της πλήρους απασχόλησης. Γι' αυτό, άλλωστε, η «Αριστερά» το πήγε στα 13 ευρώ/ώρα...

Με αυτά τα κόμματα ζητά διακαώς η «Αριστερά» να συγκυβερνήσει και υπενθυμίζει καθημερινά πόσο κοντά είναι τα προγράμματά τους.

Αλλωστε, η «Αριστερά» συγκυβερνά με Πράσινους και SPD στο Βερολίνο από το 2016 (από το 2002 έως το 2011 συγκυβερνούσε με το SPD), στη Θουριγγία από το 2014, ενώ από το 2020 έχει και τον πρωθυπουργό του κρατιδίου, στη Βρέμη από το 2014, στο κρατίδιο Μεκλεμβούργο - Δυτική Πομερανία συγκυβερνούσαν από το 1998 μέχρι το 2006 και από το 2009 έως το 2019 στο Βρανδεμβούργο με το SPD.

Στο πρόγραμμά της η «Αριστερά» έχει και ορισμένα «αριστερά πυροτεχνήματα»: Συλλογικές Συμβάσεις για όλα τα επαγγέλματα, οι θέσεις των ενοικιαζόμενων εργαζομένων να μετατραπούν σε σταθερές, μείωση των ωρών εργασίας στις 30 τη βδομάδα χωρίς μείωση μισθών...

Το ζήτημα είναι πως σε κανένα κρατίδιο που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις - με τα ίδια κόμματα με τα οποία ζητούν να κυβερνήσουν σε ομοσπονδιακό επίπεδο - δεν προχώρησαν σε αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου ούτε προώθησαν τις ΣΣΕ στους κλάδους, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι δεν έγιναν εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης με εργασιακά δικαιώματα, ο εργάσιμος χρόνος δεν μειώθηκε κ.λπ.

Αντίθετα, προώθησαν αταλάντευτα την αντιλαϊκή πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, που απορρέει από τις ανάγκες του κεφαλαίου και τους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Για παράδειγμα, στο Βερολίνο, όπου οι κάτοικοι διαδηλώνουν ενάντια στην εκτόξευση των ενοικίων, η μαζική ιδιωτικοποίηση των δημόσιων κατοικιών πραγματοποιήθηκε υπό τις κυβερνήσεις του SPD και της «Linke» τη δεκαετία του 2000. Στο Βερολίνο πάνω από 300.000 κατοικίες μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές ξεπουλήθηκαν και σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια ανήκουν σε μεγάλους ομίλους...

Αποκαλυπτική είναι και η συζήτηση για το ΝΑΤΟ. SPD και Πράσινοι ζητούν από τη «Linke» σαφή δέσμευση για τη λυκοσυμμαχία και για τις ΗΠΑ, ως προϋπόθεση για να συμμετάσχουν σε συγκυβέρνηση. Και αυτά τα διαπιστευτήρια έσπευσε να τα δώσει η «Linke».

Στο πρόγραμμά της ζητά «διάλυση του ΝΑΤΟ» (με τον γνωστό οπορτουνιστικό ελιγμό, χωρίς να θέτει θέμα αποχώρησης της Γερμανίας από αυτό) και αντικατάστασή του από «ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας με τη συμμετοχή της Ρωσίας» (ακόμα και αυτές οι αναφορές βέβαια έχουν «εξασθενήσει» στα προεκλογικά υλικά τους).

Οπως, όμως, εξηγούν τα στελέχη της, αυτή η θέση είναι μια λεπτομέρεια και δεν αποτελεί εμπόδιο για να συγκυβερνήσουν με SPD - Πράσινους.

«Η διάλυση του ΝΑΤΟ είναι ένα όραμα. Δεν έχει καμία σχέση με τον κυβερνητικό συνασπισμό», δήλωσε πρόσφατα ο εκπρόσωπος Εξωτερικής Πολιτικής της κοινοβουλευτικής ομάδας της «Linke», Γκρέγκορ Γκίζι. «Πάντα λέγαμε ότι θέλουμε μια ένωση ασφαλείας στην Ευρώπη που περιλαμβάνει, δεν αποκλείει, τη Ρωσία. Αλλά αυτό το θέμα δεν τίθεται καν αυτήν τη στιγμή», πρόσθεσε. Υποστήριξε πως η Γερμανία «έχει γεωστρατηγικό συμφέρον για καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα» και πως «το μόνο που χρειάζεται είναι να διαπραγματευόμαστε με τις ΗΠΑ επί ίσοις όροις, όχι πάντα να τους κυνηγάμε σαν υποτελείς». Επαναλαμβάνει δηλαδή τον στόχο που θέτουν οι ενώσεις του γερμανικού κεφαλαίου και όλα τα αστικά κόμματα: Την ενίσχυση της θέσης της Γερμανίας στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Αντίστοιχα τοποθετήθηκε και ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου της «Linke», Ντίτμαρ Μπαρτς: «Δεν θα δημιουργηθεί ποτέ μια τέτοια κατάσταση, όπου θα θέσουμε την έξοδο από το ΝΑΤΟ ως προϋπόθεση για μια συμμαχία με το SPD και τους Πράσινους. Εξάλλου, το 1998 οι Πράσινοι ζητούσαν στο πρόγραμμά τους τη διάλυση του ΝΑΤΟ, εντούτοις συγκυβέρνησαν με το SPD».

Και το 1999, συμπληρώνουμε εμείς, βομβάρδισαν μαζί με το ΝΑΤΟ τη Γιουγκοσλαβία, με Πράσινο υπουργό Εξωτερικών τον Γιόσκα Φίσερ...