Στην πλειοψηφία των περιοχών της Ανατολικής Αττικής δεν υπήρχε αγωνιστική παράδοση, αγωνιστικοί δεσμοί. Ηταν μία αγροτική περιοχή που μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε ριζικά ο χαρακτήρας και η σύνθεσή της.

Ετσι παραδοσιακοί παραθεριστικοί οικισμοί όπως η Λούτσα, παλιά αρβανιτοχώρια, όπως το Κορωπί, η Παιανία, τα Καλύβια και το Μαρκόπουλο, μικρές κοινότητες όπως ο Γέρακας μετατράπηκαν σε μεγάλες πόλεις, πολλαπλασίασαν κατά πολύ τον πληθυσμό τους, έγιναν προάστια και επέκταση του οικιστικού ιστού της Αθήνας.

Από την καπιταλιστική ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων είχαμε τη δημιουργία του Αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος», τη συνεχιζόμενη αναβάθμιση των λιμανιών του Λαυρίου και της Ραφήνας, τη δημιουργία Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σταθερής τροχιάς (προαστιακός, μετρό), τη δημιουργία μεγάλων αυτοκινητοδρόμων (Αττική Οδός), τη δημιουργία και ανάπτυξη μεγάλων βιομηχανικών ζωνών και πάρκων, τη δημιουργία εμπορικών πάρκων, την ενίσχυση τουριστικών ζωνών και μονάδων.

Ολη αυτή η ανάπτυξη δεν συνοδεύτηκε με τη δημιουργία απαραίτητων υποδομών για τους όρους ζωής της λαϊκής οικογένειας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η έλλειψη αποχετευτικού δικτύου, η έλλειψη νοσοκομείου, η έλλειψη δημόσιων χώρων για τη στέγαση βασικών υποδομών όπως σχολικές μονάδες και πολλές φορές η ανυπαρξία τέτοιων υποδομών. Τα ζητήματα μεταφοράς και μετακίνησης.

Χρειάζεται να τονίσουμε ότι στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αττικής συνωστίζονται πλήθος επιχειρηματικών σχεδιασμών, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με αντιφατικές σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας. Από αυτή την άποψη η χωροθέτηση της δραστηριότητας του μεγάλου κεφαλαίου δεν είναι μία ευθεία πορεία. Οι σχεδιασμοί πολλές φορές μπορεί να είναι αντικρουόμενοι μεταξύ τους, να δημιουργούν αντιθέσεις μεταξύ μίας σειράς μονοπωλιακών ομίλων. Αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, πώς θα προσπαθήσουν να προχωρήσουν ως αναγκαιότητα για την αστική τάξη για να περιορίσει το ύψος των ζημιών της, να ανοιχθεί σε νέα πεδία και κλάδους.

Διαχείριση απορριμμάτων, αποχετευτικό δίκτυο, αιολικά πάρκα, ανάπλαση λιμανιών (με άξονα το λιμάνι της Ραφήνας να γίνει το πρώτο ακτοπλοϊκό της χώρας), παραλιακές - τουριστικές ζώνες (για παράδειγμα η περιοχή του Σαρωνικού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πορεία αξιοποίησης του παραλιακού μετώπου), βιομηχανικά πάρκα με επενδύσεις να εξελίσσονται, επέκταση αεροδρομίου, δάση και χρήσεις γης, Υγεία, τηλεπικοινωνίες και ψηφιακός μετασχηματισμός, αγροτική παραγωγή, είναι μερικά παραδείγματα τομέων που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον μίας σειράς μονοπωλιακών ομίλων.

Μια σειρά από έργα υποδομής που σχεδιάζονται και θα γίνουν το επόμενο διάστημα, πέρα από την κερδοφορία που θα αποδώσουν, εξυπηρετούν τις ανάγκες του λεγόμενου νέου παραγωγικού προτύπου και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας ως χώρας που περνάνε αγωγοί, θα διευρύνονται οι στρατιωτικές βάσεις και οι συνεκπαιδεύσεις με ιμπεριαλιστικά κέντρα, επιχειρείται η μεγάλη ώθηση του ξένου τουρισμού, διευρύνονται οι χώροι των Logistics. Αρα πρέπει να αντιμετωπιστούν προβλήματα όπως αποχετεύσεων, σχετικής έλλειψης μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, και από αυτή τη σκοπιά εκτιμάμε ότι θα αναπτυχθούν πλευρές κάποιων υποδομών, που δεν θα αλλάζουν αντιφάσεις όπως δίπλα στα μεγαθήρια και στους κολοσσούς να συνυπάρχουν γειτονιές με χωματόδρομους, χωρίς σχολεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς, με Κέντρα Υγείας - ρημαδιό, με απαρχαιωμένα δίκτυα ύδρευσης και άλλα σοβαρά προβλήματα υποβαθμισμένης ποιότητας ζωής.

Οπως είναι φυσικό, οι σχεδιασμοί των αστικών επιτελείων αξιοποιούνται από μηχανισμούς, «παράγοντες», δημοτικές αρχές και τα επιτελεία όλων των αστικών κομμάτων σε μια προσπάθεια να καλλιεργήσουν αυταπάτες, αναμονή για «καλύτερες μέρες» από την καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά και για να αναθερμάνουν το καζάνι της εκλογικής πελατείας. Οι συγκεκριμένοι σχεδιασμοί πλασάρονται στον λαό της περιοχής σαν τη σωτηρία, ειδικά τώρα που διανύουμε ξανά οικονομική καπιταλιστική κρίση, που η αγωνία, η ανασφάλεια και ο φόβος σε μεγάλο κομμάτι του εργατόκοσμου της περιοχής είναι στο ζενίθ.

Δεν είναι όμως καινούριοι σχεδιασμοί. Από το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας το 2012 περάσαμε στο περιβόητο «Αναπτυξιακό Συνέδριο Ανατολικής Αττικής» του ΣΥΡΙΖΑ με την αντίστοιχη εξειδίκευση αυτών των σχεδιασμών. Η καραμέλα είναι η ίδια και την αναμασούν όλα τα αστικά κόμματα και τα στελέχη τους: «Από τις επενδύσεις αυτές θα κερδίσουμε όλοι, και ο άνεργος θα βρει δουλειά και ο μικρός αυτοαπασχολούμενος θα προσφέρει υπηρεσίες ή θα έχει μεγαλύτερο τζίρο στο μαγαζί του». «Σημασία έχει να έχεις δουλειά και για να γίνει αυτό πρέπει να έρθουν επενδύσεις», λένε στον εργατόκοσμο καλώντας τον να προσκυνήσει την καπιταλιστική κερδοφορία που τον τσακίζει.

Μπορεί όμως στην Ανατολική Αττική να γίνει ό,τι δεν γίνεται σε όλο τον καπιταλισμό; Να κερδίζουν και τα αφεντικά και οι εργάτες; Και τα μονοπώλια και ο αυτοαπασχολούμενος που δουλεύει ήλιο με ήλιο για ένα μεροκάματο;

Η φημολογούμενη εγκατάσταση, για παράδειγμα, του data center της «Microsoft» στο Λαύριο πράγματι θα δημιουργήσει κάποιες ανάγκες για οικοδόμους και μηχανικούς μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο. Δουλειά με ημερομηνία λήξης πάλι, με μισθούς πείνας και μετά ξανά ανεργία, ξανά 8μηνο του ΟΑΕΔ, εποχικό επίδομα και πάμε απ' την αρχή. Και μετά; Πόσες θέσεις θα απαιτηθούν και πόσοι κάτοικοι της Λαυρεωτικής θα τις καλύψουν, αφού αφορούν υψηλά ειδικευμένο επιστημονικό και εργατικό δυναμικό με καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης που η «Microsoft» γνωρίζει πού θα το βρει. Η αύξηση της αξίας της γης και των ακινήτων που ήδη διαγράφεται, ως απόρροια της καπιταλιστικής επένδυσης, σίγουρα δεν βγάζει κερδισμένο τον εργατοϋπάλληλο του Λαυρίου.

Στον καπιταλισμό η «ανάπτυξη» είναι για τους λίγους, ενώ οι πολλοί χάνουν συνεχώς. Ο λαός της περιοχής έχει πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσει το επόμενο διάστημα μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται. Εχει νιώσει στο πετσί του τι σημαίνει «ανάπτυξη» για το κεφάλαιο.

Ο εργαζόμενος των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων του Σαρωνικού, με τον βασικό μισθό, τις απλήρωτες υπερωρίες και τη δουλειά χωρίς ρεπό για 4 μήνες έβλεπε τα κέρδη του αφεντικού να φτάνουν στα ύψη και τη χλιδή που ζούσαν οι πελάτες στο ξενοδοχείο 5 αστέρων μόνο στις ταινίες.

Ο εμποροϋπάλληλος στα σούπερ μάρκετ και μέσα στην πανδημία με την ψυχή στο στόμα να βγει η δουλειά. Ο εργαζόμενος στο αεροδρόμιο με συμβάσεις μήνα και μισθό ψίχουλα, την ίδια στιγμή που οι εταιρείες επιδοτούνται με εκατομμύρια.

Οπως σήμερα ζητάνε στον εργαζόμενο να «βάλει πλάτη» στην κρίση, να ζήσει με τα 534 ευρώ, να δεχτεί το νέο αντεργατικό τερατούργημα της κυβέρνησης, έτσι και αύριο, αν και όταν γίνουν αυτές οι επενδύσεις, θα τον καλούν να «βάλει πλάτη» για την «ανάπτυξη στον τόπο μας», «για να μείνουν», «για να έρθουν κι άλλες». Με ένα μισθό - ξεροκόμματο, θα καλούν τον λαό να χαμηλώνει συνεχώς τις απαιτήσεις του και να δουλεύει με όρους μεσαίωνα στην «ειδική οικονομική ζώνη» της Ανατολικής Αττικής.

Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι φίλοι του, η ΚΝΕ στην περιοχή παρακολουθούμε τις εξελίξεις και τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, παρεμβαίνουμε διαρκώς διαμορφώνοντας μια σειρά θέσεις, με τις οποίες παρεμβαίνουμε στο εργατικό - λαϊκό κίνημα της περιοχής, σε σωματεία και συνδικάτα. Μπήκαμε και μπαίνουμε μπροστά στην προσπάθεια το Κόμμα μας να πατήσει γερό πόδι στην περιοχή, με Οργανώσεις σε κάθε μεγάλο χώρο δουλειάς, σε κάθε δήμο και οικισμό.

Μπαίνουμε μπροστά στο να γίνει ουσιαστικό βήμα στην οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων της Ανατολικής Αττικής στα σωματεία και στα συνδικάτα, στο να γίνει ουσιαστικό βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Από το έγκλημα του ΧΥΤΑ Γραμματικού μέχρι τα περιβαλλοντοκτόνα σχέδια εγκατάστασης αιολικών πάρκων και από τη διεκδίκηση για την κατασκευή δημόσιου νοσοκομείου στην περιοχή μέχρι άλλες υποδομές, οι κομμουνιστές παρεμβαίνουν και πρωτοστατούν στην ανάπτυξη αγώνων ανακούφισης από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.

Η ίδια η καπιταλιστική αντιφατικότητα, η ίδια η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα από τις διάφορες φάσεις της αποδεικνύει περίτρανα στον εργαζόμενο της Ανατολικής Αττικής ότι δεν έχει να περιμένει τίποτα στο να πάει προς το καλύτερο. Το καλοκαίρι θα ζει με τον κίνδυνο μην καεί από τις φωτιές αυτός, η οικογένειά του και η περιουσία του. Τον χειμώνα θα φοβάται μην του πάρει το βιος η πλημμύρα. Στο χώρο δουλειάς βλέπει χρόνο με το χρόνο ότι δουλεύει περισσότερο και αμείβεται λιγότερο. Ολο τον καιρό της πανδημίας παρακαλά να μη χρειαστεί να πάει στα υποβαθμισμένα Κέντρα Υγείας, ενώ Γενικό Δημόσιο Νοσοκομείο δεν υπάρχει. Παράλληλα αναγκάζεται κάθε λίγο και λιγάκι να βάζει το χέρι στην τσέπη για υποδομές που δεν έχει, είτε αυτό είναι η αποχέτευση είτε είναι η μετακίνησή του, είτε το σχολείο του παιδιού του.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση λοιπόν με περισσότερη αποφασιστικότητα ανοίγουμε τη συζήτηση για τον δικό μας δρόμο ανάπτυξης, την πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματος. Την οικονομία και την παραγωγή σχεδιασμένη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και όχι το κέρδος του καπιταλιστή. Σε αυτήν την οικονομία, τα δίκτυα οδικών, θαλάσσιων και αεροπορικών μεταφορών εντάσσονται στον κεντρικό σχεδιασμό και παρέχουν ασφαλείς, συχνές και διαρκώς βελτιούμενες υπηρεσίες. Οι τηλεπικοινωνίες, τα δίκτυα, οι υπηρεσίες αποθήκευσης και μεταφοράς δεδομένων αντίστοιχα, παρέχοντας δωρεάν επικοινωνία και υψηλές ταχύτητες προσβάσιμες από όλο τον λαό και όχι ακριβό εμπόρευμα. Σε μια κοινωνία που η επιστημονική γνώση και η εργασία αξιοποιούνται για τη συνεχή βελτίωση της ζωής του λαού με παράλληλη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Στην κοινωνία που κουμάντο στον τόπο του θα κάνει ο λαός και όχι μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι.