ΒΗΡΥΤΟΣ - ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ - ΡΑΜΑΛΑ - ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ.-

«Λάδι στη φωτιά» ρίχνει η χθεσινή δολοφονία του Ελία Χομπέικα, πρώην επικεφαλής του στρατού των Λιβανικών Δυνάμεων του Κόμματος των Φαλαγγιτών, που είχε συνεργαστεί με τον ισραηλινό στρατό και είχε διαπράξει τις σφαγές στα προσφυγικά παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα το 1982. Σύσσωμη η λιβανική ηγεσία υποστηρίζει ανοιχτά ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβονται οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Τον ισχυρισμό απορρίπτει μετά βδελυγμίας το Τελ Αβίβ, αλλά όχι και ο Βέλγος γερουσιαστής που συναντήθηκε πριν από λίγες ημέρες με τον Χομπέικα και εκτίμησε ότι «κάποιος θέλησε να του κλείσει το στόμα».

Παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη την ώρα που από δίπλα του διερχόταν το αυτοκίνητο του 45χρονου Χομπέικα, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο ίδιος, οι δύο σωματοφύλακές του και δύο περαστικοί. Τραυματίστηκαν άλλα 6 άτομα, ενώ ένα γειτονικό κτίριο τυλίχτηκε στις φλόγες. Η επίθεση σημειώθηκε στη χριστιανική συνοικία της Βηρυτού, Χαζιμιγιέχ. Την ευθύνη ανέλαβε η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση «Λιβανέζοι για έναν Ελεύθερο και Ανεξάρτητο Λίβανο», που τόνισε ότι πρόκειται για τιμωρία του Χομπέικα, επειδή συνεργάζεται με τη Συρία. Παρ' όλα αυτά, οι λιβανικές αρχές ισχυρίζονταν ότι η αυθεντικότητα της επιστολής δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.

Ο Χομπέικα είχε πολλούς εχθρούς εντός και εκτός Λιβάνου. Είχε προσωπικά εμπλακεί από τη θέση του επικεφαλής του στρατού των Λιβανικών Δυνάμεων του Κόμματος των Φαλαγγιτών, του μεγαλύτερου χριστιανικού κόμματος που συνεργάστηκε με το Ισραήλ, στις σφαγές στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Από το 1985, όμως, μέχρι και σήμερα, άλλαξε «στρατόπεδα» και βρέθηκε στο πλευρό της Συρίας. Μάλιστα, επωφελούμενος από την αμνηστία που χορηγήθηκε μετά τη λήξη του εμφυλίου, ο Χομπέικα εκλέχθηκε βουλευτής το 1992 και το 1996 και διατέλεσε και υπουργός Αρμόδιος για τους Εκτοπισμένους Λιβανέζους ανά τον κόσμο.

Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου, αμέσως μετά τη γνωστοποίηση της κατάθεσης μήνυσης στη βελγική Δικαιοσύνη από Παλαιστινίους επιζήσαντες των στρατοπέδων εναντίον του, τότε υπουργού Αμυνας, Αριέλ Σαρόν για «εγκλήματα πολέμου», ο Χομπέικα είχε δηλώσει έτοιμος να προβεί «σε αποκαλύψεις» για τα αιματηρά γεγονότα. Είχε αποδεχτεί να καταθέσει και είχε πολλάκις επαναλάβει ότι «δεν είναι ο ίδιος υπεύθυνος για τις σφαγές, αλλά εκτελούσε εντολές». Αντίθετα, ισραηλινή ειδική επιτροπή, το 1983, είχε κρίνει τον Χομπέικα ένοχο για τις σφαγές και τον Σαρόν «ηθικό αυτουργό», επειδή δεν έκανε τίποτε για να τις αποτρέψει.

«Το Ισραήλ, πιθανότατα, ευθύνεται για τη δολοφονία Χομπέικα, επειδή ήταν έτοιμος να καταθέσει εναντίον του Σαρόν», δήλωνε κατηγορηματικά ο Λιβανέζος υπουργός Προσφύγων, Μαρουάν Χαμάντεχ. Ανάλογη άποψη εξέφρασε ο στρατιωτικός εισαγγελέας της χώρας και ο Παλαιστίνιος εκπρόσωπος στο Λίβανο, ενώ ο υπουργός Εσωτερικών Ελίας Μουρ μίλησε ακόμη και για «στοιχεία που εμπλέκουν τη Μοσάντ». Ο Πρόεδρος Εμίλ Λαχούντ έκανε λόγο «για ξένες δυνάμεις».

«Παντελώς αναληθείς», χαρακτήρισε τους λιβανικούς ισχυρισμούς ο Σιμόν Πέρες, ενώ ο Αρνόν Πέρλμαν, σύμβουλος του Σαρόν, μίλησε για «σκουπίδια». Εντούτοις, ο Ζόζι Αϊναϊν, Βέλγος γερουσιαστής που συναντήθηκε με τον Χομπέικα, πριν λίγες μέρες, με αφορμή τη μήνυση κατά του Σαρόν, υπογράμμιζε ότι «ο Χομπέικα είχε πολλά στοιχεία και κάποιος θέλησε να του κλείσει το στόμα». Η βελγική Δικαιοσύνη θα αποφανθεί μέχρι τις 6 Μαρτίου για το αν θα προσαχθεί σε δίκη ο Σαρόν.

Δύο επίδοξοι κομάντος αυτοκτονίας σκοτώθηκαν πριν καταφέρουν να προσεγγίσουν τον εποικισμό Κφαρ Νταρόμ, στη νότια Γάζα, και την ευθύνη ανέλαβε το «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Ενας Παλαιστίνιος αστυνομικός σκοτώθηκε σε μάχη στη Ραμάλα, ενώ 4 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν από σύντομη εισβολή στη Χεβρώνα. Ο διαπραγματευτής Σαέμπ Ερακάτ, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ζήτησε «άμεση επανέναρξη διαλόγου μέσα από διεθνή διαμεσολάβηση χωρίς προϋποθέσεις, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος» και προειδοποίησε ότι «αν δεν υπάρχει Γιάσερ Αραφάτ, όπως επιδιώκει το Ισραήλ, δε θα υπάρχει συνομιλητής».

Την ίδια στιγμή, ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Αρι Φλάισερ, χαρακτήριζε «δικαιολογημένη» την ομηρία Αραφάτ στη Ραμάλα από τα ισραηλινά τανκς, τονίζοντας ότι πρόκειται για «αναγκαστική ισραηλινή ενέργεια» και ότι ο «Αραφάτ πρέπει να αποδείξει ότι είναι ηγέτης και να πατάξει πλήρως την τρομοκρατία», καταλήγοντας ότι «δεν έχει ακόμη κάνει αρκετά».