Σε όλη την Ευρώπη, η περίοδος της πανδημίας έχει αξιοποιηθεί ως αφορμή από τις αστικές κυβερνήσεις όλων των «αποχρώσεων» για να ξεδιπλωθεί πιο γρήγορα ένα ευρύ φάσμα αναβαθμισμένων μέτρων καταστολής και ποινικοποίησης εργατικών και λαϊκών αγώνων. Σε συνθήκες νέας διεθνούς οικονομικής κρίσης και μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι κυβερνήσεις επιταχύνουν τέτοια σχέδια, που ούτως ή άλλως βρίσκονταν στα συρτάρια των αστικών τάξεων, αφού η κρατική καταστολή προχωρά άρρηκτα συνδεδεμένη με την ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση.

Μετά το μέτρο της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται εκτεταμένα ως δήθεν «προσωρινή» κατάσταση στο όνομα των περιοριστικών μέτρων για τη διαχείριση της πανδημίας, στη μία μετά τις άλλες χώρες της Ευρώπης ενισχύεται πλέον με νέους νόμους το οπλοστάσιο του αστικού κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Το νομοσχέδιο για το χτύπημα των διαδηλώσεων στην Ελλάδα, που ψηφίστηκε μέσα στην πανδημία από την κυβέρνηση της ΝΔ, παρουσιάστηκε από ορισμένους ως «ελληνική πρωτοτυπία», ως «νεοφιλελεύθερη εμμονή του Μητσοτάκη και του Χρυσοχοΐδη», κι ας έπαιρνε τη σκυτάλη από την ένταση της καταστολής και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η ταυτόχρονη προώθηση, ωστόσο, αντίστοιχων αντιδραστικών νομοσχεδίων στη Γαλλία και στη Βρετανία, εντός και εκτός ΕΕ, επιβεβαιώνει από άλλη μια πλευρά ότι η ενίσχυση της καταστολής αποτελεί παντού κοινή συνισταμένη της δικτατορίας του κεφαλαίου απέναντι στον «εχθρό λαό».

Βασικές πλευρές αυτών των νομοσχεδίων παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης».