Από την έκθεση λαϊκής οικονομίας «Τα επιτεύγματα στο διάστημα»

Σε αυτό το άρθρο, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να εξαντλήσει όλες τις πλευρές του θέματος, δε θα μας απασχολήσουν οι ποικίλες αντικομμουνιστικές θεωρίες και επιχειρήματα. Το άρθρο αυτό, επίσης, δεν έχει σαν σκοπό του να απαριθμήσει όλα τα σημαντικά και θετικά τα οποία πρόσφερε η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες, στον αγώνα για την εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης, στην πάλη κατά του φασισμού, στην ανάπτυξη κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, στην εξάλειψη της αποικιοκρατίας και τόσα άλλα που αφορούσαν όχι μόνο τους λαούς των χωρών αυτών αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Αλλωστε, σήμερα, όλα αυτά τα γνωρίζουν και τα παραδέχονται ακόμα και οι άσπονδοι εχθροί της ιδεολογίας των κομμουνιστών.

Θα προσπαθήσουμε να δείξουμε μέσα από τα σημερινά προβλήματα, που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας, γιατί ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κυρίως, να δούμε την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, κάτω από το φως και των πρόσφατων εξελίξεων, της αγωνιστικής πείρας του λαού μας που καθημερινά συσσωρεύεται, γύρω από επίκαιρα μέτωπα πάλης, και που αναδείχτηκαν στην ιδεολογική πάλη με αφορμή κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις, όπως για την αγροτιά, τους μικρομεσαίους της πόλης, την Κοινωνική Ασφάλιση κλπ. και για τα οποία, φυσικά, γίνονται μόνο ορισμένες νύξεις για προβληματισμό σ' αυτό το άρθρο, με βάση τις θέσεις του ΚΚΕ και τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Eurokinissi

Από τα ...επιτεύγματα του καπιταλισμού!

Σήμερα είναι αναγκαίο, ώριμο και προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, στρατηγικοί τομείς και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να περάσουν στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, να βρεθούν στην υπηρεσία της λαϊκής οικονομίας, να κοινωνικοποιηθούν. Μόνο έτσι θα μπορεί στα σοβαρά να σκεφτόμαστε για τη διαμόρφωση ενός καθ' όλα απαραίτητου σήμερα, κεντρικού πανεθνικού μηχανισμού διεύθυνσης και αξιοποίησης του πλούτου και των πηγών που διαθέτει η χώρα, παρά τη μακροχρόνια καταλήστευσή της. Ετσι θα υπάρξουν και οι προϋποθέσεις για πανεθνικό σχεδιασμό, με επίκεντρο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρομεσαίων επαγγελματιών, με προσαρμογή σε περιφερειακό, κλαδικό και διακλαδικό επίπεδο. Ετσι θα μπορέσει να αναπτυχτεί η χώρα σε όφελος του λαού μας, κι όχι μιας δράκας κεφαλαιοκρατών. Δίπλα στον κρατικό κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας πρέπει να διαμορφώνεται ο λαϊκός παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς, καθώς και ο συνεταιρισμός που θα βοηθάει τα μικροαστικά στρώματα της πόλης να κάνουν τη δική τους συγκέντρωση, ιδιαίτερα σε τομείς, όπως η μεταποίηση.

Για παράδειγμα, το υπαρκτό πρόβλημα του μικρού και κατατεμαχισμένου κλήρου στην αγροτική οικονομία, πάει να το λύσει σε βάρος της μικρομεσαίας αγροτιάς, που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία του αγροτικού πληθυσμού, ξεκληρίζοντάς την και συγκεντρώνοντας τη γη σε όλο και λιγότερους κεφαλαιούχους. Πλήττει το εισόδημα, τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, δε δημιουργεί τις απαραίτητες υποδομές στην ύπαιθρο και ένα σωρό άλλα που είναι γνωστά και αναδείχτηκαν και με αφορμή τις πρόσφατες μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις.

Το πρόβλημα, όμως, που θα λύσει μια λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός, είναι ακριβώς προς όφελος της πλειοψηφίας των αγροτών, αφού θα αναπτύξει πλάι στον κρατικό λαϊκό τομέα της οικονομίας και το συνεταιριστικό παραγωγικό τομέα στην αγροτική οικονομία, η οποία έχει χαμηλή συγκέντρωση και δυσκολεύεται έτσι η ανάπτυξη της παραγωγικότητας. Ταυτόχρονα, ο κεντρικός σχεδιασμός θα είναι το εργαλείο, για να εξασφαλιστεί η προστασία της εγχώριας παραγωγής από την ασύδοτη δράση των μονοπωλίων της διεθνούς αγοράς. Στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς -οι οποίοι καμιά σχέση δε θα έχουν φυσικά με τους σημερινούς χρεοκοπημένους στα πλαίσια του καπιταλισμού συνεταιρισμούς- θα ενώνονται, θα συνεργάζονται οι μικρομεσαίοι αγρότες σε όλες τις φάσεις: Από την παραγωγή μέχρι τη διάθεση των προϊόντων, θα αντιμετωπίζονται τα διαρθρωτικά προβλήματα της αγροτικής παραγωγής, με μείωση του κόστους παραγωγής, με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, θα δίνονται όλοι οι απαραίτητοι πόροι που βελτιώνουν την απασχόληση, το εισόδημα, το βιοτικό επίπεδο, τα κοινωνικά δικαιώματα των κατοίκων της υπαίθρου.

Ανάλογη είναι και η κατάσταση με τους ΕΒΕ. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας που ενσωματώνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η προοπτική των ΕΒΕ είναι ο συνεχής εκτοπισμός τους από τα μονοπώλια και η μετατροπή όσων απομένουν σε «φόρου υποτελείς» σε αυτά. Αντίθετα, στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, ο ρόλος τους αλλάζει, όσον αφορά το περιεχόμενο τού -συμπληρωματικού έτσι κι αλλιώς- ρόλου που παίζουν, καθώς επίσης αλλάζει και τους όρους κάτω από τους οποίους πραγματοποιείται αυτός ο ενδιάμεσος ρόλος τους.

Στο σοσιαλισμό, οι μικροϊδιοκτήτες επαγγελματίες -βιοτέχνες- έμποροι, έχουν ένα σημαντικό ρόλο. Καλούνται να συμβάλουν - μέσω κυρίως της συνεργασίας τους, της συνεταιριστικοποίησης που θα υποστηρίζεται από τη λαϊκή εξουσία- στη συνολική ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας, να προσφέρουν στην κοινωνία, αγαθά και υπηρεσίες που δεν μπορεί με πιο συμφέροντες όρους -σε πρώτη φάση τουλάχιστον- να προσφέρει η κοινωνική ιδιοκτησία. Εξασφαλίζουν ικανοποιητικούς όρους εργασίας, εισοδήματος, απολαμβάνουν κοινωνικής προστασίας, όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι, και σταδιακά μέσα από μια μακρόχρονη μεταβατική διαδικασία στην πορεία προς τον κομμουνισμό, «εξομοιώνονται» με τις άλλες φιλικές τάξεις και κοινωνικές ομάδες και παύουν να υφίστανται ως μικροαστικό στρώμα, αφού η ίδια η κοινωνική ιδιοκτησία θα έχει πια κατακτήσει την αναμφισβήτητη ανωτερότητα σε όλους τους τομείς.

Αλλοι, πάλι, βιάζονται να ισχυριστούν ότι η πολιτική του ΚΚΕ σηκώνει σινικά τείχη στις διεθνείς διαδικασίες, κρατά την Ελλάδα μακριά από τα όποια οφέλη υπάρχουν ή πιστεύουν ότι υπάρχουν από τη διεθνή συνεργασία. Το ζήτημα όμως είναι, ποια γραμμή διεθνούς συνεργασίας πρέπει να εκπορεύεται από την Ελλάδα. Υπάρχει ο διεθνισμός που εκπορεύεται και συμφέρει το κεφάλαιο και υπάρχει, επίσης, και ο διεθνισμός που συμφέρει το λαό. Αυτό, λοιπόν, είναι το ζήτημα που πρέπει να απαντήσουν οι επικριτές μας από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΣΥΝ, κι όχι αν η Ελλάδα θα κλειστεί στον εαυτό της. Το ΚΚΕ πιστεύει και διακηρύσσει με παρρησία ότι κάθε χώρα -και η Ελλάδα- πρέπει να εξαντλεί κάθε περιθώριο στην αξιοποίηση των υπαρκτών πλουτοπαραγωγικών πηγών της, να στέκεται στα πόδια της όσο μπορεί, και μόνον έτσι μπορεί να βγει στο διεθνές προσκήνιο, για να αναζητήσει συνεργασίες ωφέλιμες γι' αυτήν, χωρίς να δεσμεύεται η πολιτική, η οικονομία και η εθνική της ανεξαρτησία στην ιμπεριαλιστική πολιτική. Μόνο έτσι, για παράδειγμα, θα μπορεί να λύσει ολοκληρωμένα και υγιεινά το πρόβλημα της διατροφής του λαού της, την ανάπτυξη του εμπορίου, των εξαγωγών σε άλλες χώρες ελληνικών προϊόντων με συμφέροντες για το λαό μας όρους. Η Ελλάδα διαθέτει πλουτοπαραγωγικές πηγές, ορυκτό πλούτο για παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και μάλιστα διαθέτει πλεονεκτήματα σε ορισμένα είδη. Διαθέτει ικανότητα παραγωγής προϊόντων διατροφής για πλατιά λαϊκή κατανάλωση και είδη που μπορούν να εξαχθούν. Εχει ικανότητα παραγωγής σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων, συσκευών. Διαθέτει έμπειρο εργατικό, αγροτικό και επιστημονικό προσωπικό.

Σήμερα, εξελίσσεται σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, στο πολιτικό σύστημα, στον ιδεολογικό και πολιτιστικό τομέα, όπως επισήμανε και το,16ο Συνέδριο του Κόμματος. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει με το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, σε όλο το εύρος του: και στην Υγεία και Πρόνοια, και στο συνταξιοδοτικό και στα ζητήματα των ασφαλίσεων των εργαζομένων, που αφορούν και τους εργάτες και τους αγρότες και τους μεσαίους και τους γέροντες και τη νεολαία. Οι ανατροπές που έχουν ήδη γίνει και οι υπόλοιπες που επιχειρούνται μέσα στο 2002 είναι τραγικές για το λαό. Το σοσιαλιστικό όμως σύστημα τα είχε λύσει αυτά εδώ και δεκαετίες.

Στη Σοβιετική Ενωση, οι κοινωνικές ασφαλίσεις στηρίζονταν στις αρχές που διατύπωσε ο Λένιν και αναπτύχτηκαν στη συνέχεια: Συμπεριλάμβαιναν όλους τους εργαζόμενους - εργάτες, υπάλληλους, αγρότες. Πραγματοποιούνταν χωρίς καμιά κράτηση από τους μισθούς των εργαζομένων. Χαρακτηρίζονταν από πολυμορφία και από συστηματική άνοδο της Κοινωνικής Ασφάλισης. Παράλληλα, με την υλική εξασφάλιση, η σοσιαλιστική εξουσία επιδίωκε τη σταθεροποίηση της υγείας των εργαζομένων και την αύξηση της αποδοτικότητας της κοινωνικής εργασίας. Η διεύθυνση των Κοινωνικών Ασφαλίσεων ήταν πολύ δημοκρατικά οργανωμένη και ασκούνταν από τα συνδικάτα, που ήταν η πιο μαζική οργάνωση των εργαζομένων. Βασικές μορφές εξασφάλισης και υπηρεσιών ήταν οι συντάξεις, τα επιδόματα, η δωρεάν είσοδος σε σανατόρια, πανσιόν, κέντρα και οίκους ανάπαυσης, κατασκηνώσεις παιδιών, ιδρύματα προληπτικής περίθαλψης, θεραπευτικής διατροφής, τουριστικά κέντρα, εξοχικά, αναρρωτήρια και άλλα. Ειδικά μέτρα προστασίας υπήρχαν για τις εργαζόμενες γυναίκες, τις μητέρες, κλπ.

Και δεν αρκεί ο χώρος ενός τέτοιου άρθρου, για να ασχοληθούμε εκτενώς και με άλλα σημαντικά θέματα, όπως είναι η ανεργία, η οποία κάνει θραύση στη χώρα, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ενώ αντίθετα, ήταν άγνωστο είδος για το σοσιαλιστικό σύστημα!

Στον καπιταλισμό παίρνουν πίσω τώρα όλες τις κατακτήσεις που, κάτω από σκληρή ταξική πάλη και με τη συμβολή του σοσιαλισμού, κέρδισαν οι εργαζόμενοι, αυξάνεται η στρατιά των ανέργων.

Πώς λοιπόν, να μην ισχυριστεί ο κάθε έντιμος αγωνιστής, ο εργάτης και η εργάτρια, ο εκμεταλλευόμενος αγρότης, ο συνθλιβόμενος από τα μονοπώλια μικρομεσαίος της πόλης; Να! Ολα τα παραπάνω αποτελούν ένανακόμα λόγο να βροντοφωνάξουμε ότι ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε, τώρα!

Ομως, όπως επανειλημμένα έχει τονιστεί από το Κόμμα μας, ο ιμπεριαλισμός μπορεί να είναι ακόμα ισχυρός δεν είναι όμως παντοδύναμος. Οι λαοί είναι δυνατοί, γίνονται παντοδύναμοι όταν αγωνίζονται ενωμένα, οργανωμένα και με καθαρή, σωστή στρατηγική κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των υποστηρικτών τους.

Στην πάλη για την υλοποίηση των αποφάσεων του Κόμματος για την οικοδόμηση του μετώπου ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό για το σοσιαλισμό, ατενίζουμε με αισιοδοξία τον 21ο αιώνα.

Ο 20ός αιώνας άρχισε με τη μεγαλύτερη ως τώρα έφοδο των προλεταρίων όλων των χωρών. Τέλειωσε με την προσωρινή ήττα τους. Ο 21ος αιώνας, είναι βέβαιο θα φέρει στο προσκήνιο οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά, νέες επαναστατικές εφόδους και νίκες. Οι προλετάριοι όλων των χωρών, ενωμένοι, θα κάνουν πράξη τα όνειρα και τους καημούς όλων των προηγούμενων γενιών.