Χόρτασε από παχιά λόγια ο λαός εδώ και μέρες για την «ολική επαναφορά» και για τη «νέα μέρα που ξημέρωσε» για τον πλανήτη, μετά την κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ. Υπουργοί, βουλευτές, στελέχη των αστικών κομμάτων, δημοσιογράφοι - παπαγαλάκια, όλοι μαζί «καλωδιωμένοι» παίζουν μονότονα την ίδια «κασέτα». Οποιος αντέχει να τους ακούει, δύσκολα ξεχωρίζει σε ποιο κόμμα ανήκει ο καθένας, αφού η ταύτιση με τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι απόλυτη. Και αν κάτι βγάζει μάτι, είναι η αγωνία τους να πειστεί ο λαός ότι «έχει λαμβάνειν» από τη «δημοκρατική» και «προοδευτική» κυβέρνηση Μπάιντεν. Καλούν δηλαδή τον εργατόκοσμο που υποφέρει να στοιχηθεί με την επικίνδυνη πολιτική εμπλοκής της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια που κλιμακώνονται, και να ακουμπήσει τις ελπίδες του στη «μακροημέρευση» του νέου Προέδρου των ΗΠΑ...

«Οι ΗΠΑ επιτέλους επιστρέφουν στην περιοχή μας», κράζουν όλοι μαζί, καλλιεργώντας κάλπικες προσδοκίες και προετοιμάζοντας ουσιαστικά για τα επόμενα επεισόδια της ελληνοαμερικανικής «στρατηγικής συνεργασίας». Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι ΗΠΑ δεν έφυγαν ποτέ, δεν απέσυραν το ενδιαφέρον τους από το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή. Οποιος παραπλανητικά ισχυρίζεται το αντίθετο, ας ρίξει μια ματιά στις επικίνδυνες εξελίξεις στον Καύκασο, στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, στα αεροπλανοφόρα που πηγαινοέρχονται στη Μεσόγειο, «λοκάροντας» τους διαύλους των ανταγωνιστών τους. Ας ρίξει μια ματιά στη Συμφωνία των Πρεσπών, που προσβλέπει στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ, στην επέκταση της βάσης της Σούδας, στις νέες αμερικανικές εγκαταστάσεις σε Αλεξανδρούπολη και Στεφανοβίκειο, στη μετατροπή του ναυπηγείου της Σύρου σε επισκευαστική βάση του 6ου Στόλου. Κι αν όλα αυτά έγιναν από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, που «διαφωνούσαν» υποτίθεται με την πολιτική του «διαβολικά καλού» Τραμπ. Τώρα με τον Μπάιντεν, που «συμφωνούν», φανταστείτε τι έχει να γίνει! Αυτό δεν επιβεβαιώνουν και τα σενάρια που διακινούνται για νέες βάσεις και πολυετή επέκταση της «αμυντικής συμφωνίας», με επίκεντρο τη Σούδα;

Ούτε βέβαια μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά τις προσδοκίες που καλλιεργούν για τα Ελληνοτουρκικά, επειδή τάχα έφυγε από Πρόεδρος ένας «φίλος του Ερντογάν» και ήρθε ο «Μπαϊντενόπουλος», ένας ...«γνωστός φιλέλληνας». Αυτό που καθορίζει την ευρωατλαντική στρατηγική στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και των Ελληνοτουρκικών, σε μια περίοδο που οι διεθνείς συσχετισμοί αλλάζουν και οι ανταγωνισμοί οξύνονται, είναι η «διατλαντική συνοχή», η θωράκιση του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, με «αγκίστρωμα» της Τουρκίας στο «δυτικό στρατόπεδο». Σ' αυτό το πλαίσιο, τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας γίνονται το «γράσο» στον «μεντεσέ» που θα κρατήσει την Τουρκία μακριά από τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και η διαθεσιμότητα της ελληνικής αστικής τάξης να υπηρετήσει αυτό το σχέδιο, με επώδυνους για το λαό συμβιβασμούς στα κυριαρχικά δικαιώματα, παρουσιάζεται ως το διαβατήριο για την αναβάθμιση της θέσης της ως «προτιμώμενου εταίρου» στην περιοχή.

Μήπως όμως θα αλλάξει κάτι για το λαό των ΗΠΑ, αλλά και για τους λαούς όλου του κόσμου, που εδώ και δεκαετίες έμαθαν απ' την καλή κι απ' την ανάποδη τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό; Θα «αμβλυνθούν» τάχα οι ανισότητες, επειδή ο νέος «πλανητάρχης» διαπραγματεύεται την επάνοδο των ΗΠΑ σε ορισμένες διεθνείς συνθήκες, ή επειδή ξαναπαίρνουν προβάδισμα οι σχεδιασμοί των «πράσινων» μονοπωλίων; Ο εξωραϊσμός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, η αποθέωση της «αμερικανικής δημοκρατίας», το ανέμισμα της ματωμένης αστερόεσσας, αποτελούν τεράστια πρόκληση για το λαό. Καμία σχέση δεν έχει ο εργάτης, ο άνεργος, ο φτωχός επαγγελματίας και αγρότης, ο χαμηλοσυνταξιούχος με αυτήν τη σαπίλα που του προβάλλουν, πασπαλισμένη με χρυσόσκονη. Ολο αυτό το σόου απλά επιβεβαιώνει ότι η αστική τάξη είναι αποφασισμένη για τα χειρότερα και ότι αναλόγως θα πρέπει να προετοιμάζεται και ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη ενάντια στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.