Η τρίτη περίοδος της Γιούρας (1967-1968 και 1973-1974 μετά το Πολυτεχνείο) αρχίζει με το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών, στις 21 Απρίλη του 1967. Η δικτατορία καταργώντας κάθε δημοκρατική ελευθερία και δικαίωμα, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία, επαναφέρει όλες τις δοκιμασμένες μεθόδους τσακίσματος κάθε λαϊκής αντίστασης. Οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, χιλιάδων λαϊκών αγωνιστών, κομμουνιστών και μάλιστα χωρίς δίκες, δεν κάνουν διάκριση κοινωνικής καταγωγής και φύλου. Εργάτες, αγρότες διανοούμενοι, γυναίκες παίρνουν το δρόμο της φυλακής. Ο σκοπός πάντα ο ίδιος. Το «σπάσιμο» των κρατουμένων, οι διαβόητες «δηλώσεις μετανοίας», δηλαδή το τσάκισμα της συνείδησης των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών.

Στο τέλος του Απρίλη, αρχές Μάη του 1967, στη Γυάρο βρέθηκαν 6.000 περίπου πολιτικοί κρατούμενοι. Οι συνθήκες της ζωής των πολιτικών κρατουμένων της χούντας στη Γιούρα δεν ήταν οι ίδιες με αυτές της πρώτης περιόδου, αλλά βεβαίως οι διαφορές ήταν ελάχιστες, αφού πάνω στη νησί υπήρχε μόνο το εγκαταλελειμμένο χτίριο των φυλακών, ενώ δεν υπήρξε καμιά στοιχειώδης μέριμνα για τη ζωή τόσων χιλιάδων ανθρώπων. Οι ίδιοι οι κρατούμενοι άρχισαν την οργάνωση της ζωής τους στο νησί, αφού έστησαν σκηνές, μαγειρεία, αναρρωτήριο, οργάνωσαν την καθαριότητα κλπ. Το Νοέμβρη του 1968, όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι μεταφέρονται από τη Γυάρο στη Λέρο.

Αναφερόμενος στην περίοδο αυτή, ο γνωστός θεατράνθρωπος Τζαβέλας Καρούσος στο βιβλίο του «ΓΥΑΡΟΣ» (εκδόσεις ΠΛΕΙΑΣ) γράφει σχετικά:

«Από την πρώτη κιόλας μέρα φαίνεται ποιος ήταν ο στόχος του αμερικανικού πραξικοπήματος. Η εξόντωση της Αριστεράς, αλλά και η κατατρομοκράτηση και εξαφάνιση εν ανάγκη του καθενός που δεν υποτάσσεται απόλυτα και αναντίρρητα στην αμερικανική πολιτική της στιγμής. Γι' αυτό το κύριο χτύπημα δόθηκε στην Αριστερά. Οι συλλήψεις από τ' άλλα κόμματα περιορίστηκαν σε αρχηγούς και ηγετικά στελέχη, μερικές δεκάδες βουλευτών και δημοσιογράφων, ώστε να πανιάσουν οι οπαδοί τους και να μη μπορούν να κινηθούν. Αλλά η Αριστερά ήταν δύσκολο να εξοντωθεί. Είχαν μια σχετική πείρα οι εχθροί της.

»Μετά τον εμφύλιο πόλεμο που επέβαλαν στην Αριστερά, μετά τα Μακρονήσια, τα Γιούρα, τις φυλακές και τις εκτελέσεις όταν θέλησαν να γραδάρουν με κάποια σχετική εντιμότητα την κοινή γνώμη, βέβαιοι όντας, ότι η Αριστερά είχε εξοντωθεί, με κατάπληξή τους είδαν πως ο πρώτος βουλευτής της Αθήνας σε ψήφους ήταν ο βουλευτής της Αριστεράς. Τούτη τη φορά πρέπει να εξοντωθεί μια για πάντα, ώστε να μην παρεμποδίζει τον αμερικανικό τυχοδιωκτισμό στη Μεσόγειο...

»Εξόντωση φυσική όπως στην Ινδονησία είναι δύσκολο να γίνει. Βρισκόμαστε στην Ευρώπη κ' έπειτα το Κόμμα της Αριστεράς έφτασε να θυσιάσει και βασικές αρχές του για να έρθει η ομαλότητα στη χώρα. Είναι το πιο δημοκρατικό και πιο φιλειρηνικό κόμμα. Και μαζί το πιο προοδευτικό. Εχει τεράστια απήχηση στο εσωτερικό της χώρας. Πώς να δικαιολογηθεί μια σφαγή;

Η Ειρήνη για τους Αμερικανούς είναι ό,τι το λιβάνι για το διάβολο. Κι όσοι τη λαχταρούν και την πιστεύουν πρέπει να εξοντωθούν. Και η εξόντωση πρέπει πρώτα απ' όλα να είναι ηθική. Από κει μαζεύονται οι συνεργάτες. Και τα Γιούρα σιγά σιγά θα φέρουν και τη φυσική εξόντωση για όσους επιμένουν να αρνούνται την Pax Americana. (σελ. 125-127)