Εκεί ανθεί κάθε είδους ρυπογόνα δραστηριότητα επιβαρύνοντας αντικειμενικά την επιδημιολογική εικόνα και την υγεία του εργατόκοσμου που μένει και βγάζει το ψωμί του. Εκεί, οι κρατικές υποδομές προστασίας του λαού είναι από υποβαθμισμένες έως ανύπαρκτες, αφού αποτελούν βαρίδι στην ένταση της κερδοφορίας. Εκεί, η εργοδοτική ασυδοσία μαζί με την «εξοικονόμηση πόρων», που αποτελεί στρατηγική όλων των κυβερνήσεων, δημιουργούν το εύφορο έδαφος για τον πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων, τα οποία είναι σχεδόν δεκαπλάσια από άλλες περιοχές της Αττικής.

Εκεί, οι εργαζόμενοι στοιβάζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα εταιρικά πούλμαν για να περάσουν τις πύλες των εργοστασίων, όπου ξαναστοιβάζονται στα πόστα τους, κάτω από ακατάλληλες συνθήκες για 10 και 12 ώρες δουλειάς χωρίς Μέσα Ατομικής Προστασίας, χωρίς άλλα μέτρα που θα διέκοπταν την αλυσίδα της μετάδοσης, αφού αυτά κοστίζουν στην εργοδοσία.

Εκεί, με διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, στις οποίες σήμερα επιχειρείται να φορτωθεί και το φταίξιμο για την εξάπλωση της πανδημίας. Η κυβέρνηση αξιοποιεί ένα υπαρκτό πρόβλημα, όπως είναι η γκετοποίηση πληθυσμιακών ομάδων, οι καταυλισμοί, τα παραπήγματα μεταναστών εργατών που ζουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι σε χωράφια, σε κοτοπουλάδικα κ.α., όπου κάθε προσπάθεια τήρησης υγειονομικών μέτρων είναι από τα ίδια τα πράγματα ναρκοθετημένη. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ειδικά μετανάστες εργάτες, που με ευθύνη κράτους και εργοδοσίας δουλεύουν ανασφάλιστοι, ζουν με το φόβο απελάσεων και άλλων κυρώσεων οπότε δεν πλησιάζουν τις υγειονομικές μονάδες. Δηλαδή, ένα πρόβλημα που δημιουργείται από την πολιτική κράτους και κυβερνήσεων, αξιοποιείται σήμερα από τη ΝΔ αναζητώντας εξιλαστήρια θύματα. Και την ίδια στιγμή δεν παίρνει ουσιαστικά μέτρα φροντίδας και ενημέρωσης αυτού του πληθυσμού, εξασφάλισης αναγκαίων υποδομών για την απομόνωση κρουσμάτων κ.ο.κ.

Τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους μεγάλους χώρους δουλειάς, που υπαγορεύονται από τα «πρωτόκολλα» της κερδοφορίας, καθώς και οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο που κυριαρχούν στη βιομηχανική ζώνη μοιάζουν σαν το «αυγό και την κότα» για την εξέλιξη της πανδημίας. Τα μεν πρώτα βοηθούν στην υπερμετάδοση, τα δε δεύτερα κάνουν τους εργαζόμενους ακόμα πιο ευάλωτους, όπως άλλωστε αποτυπώνεται και στις μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στις επόμενες σελίδες, στο σχετικό αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη». Ανασφάλιστη δουλειά, ευπαθείς εργαζόμενοι που φοβούνται να ζητήσουν άδεια ακόμα κι αν νοσούν, συνθήκες εντατικοποίησης «για να μη μείνει πίσω η εταιρεία», είναι μερικά από τα στοιχεία που κυριαρχούν στην καθημερινότητα για χιλιάδες εργαζόμενους που ξεκινούν από κάθε γωνιά της Αττικής για το μεροκάματο στο Θριάσιο Πεδίο.

Κι ενώ αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα που διαμορφώνεται, προδιαγράφοντας τα χειρότερα που είναι μπροστά, οι τραγικές ελλείψεις σε όλες τις υποδομές Υγείας και Πρόνοιας στην περιοχή οξύνονται αντί να παίρνονται αυξημένα μέτρα θωράκισης. Το ένα και μοναδικό νοσοκομείο, το «Θριάσιο», αδυνατούσε να αντεπεξέλθει και πριν από την πανδημία, ενώ το λιγοστό προσωπικό στα Κέντρα Υγείας παλεύει με νύχια και με δόντια να «σώσει οτιδήποτε αν σώζεται».

Σε αυτές τις συνθήκες, κι ενώ η αγωνία των χιλιάδων εργαζομένων της περιοχής κορυφώνεται, η κυβέρνηση επιχειρεί να κρύψει τις εγκληματικές της ευθύνες ξανά πίσω από την «ατομική ευθύνη», κουνάει το δάχτυλο στους εργαζόμενους να «μην κάνουν του κεφαλιού τους», δείχνει πυγμή απέναντί τους, προειδοποιώντας ότι «θα σφραγίσει σπίτια». Και την ίδια στιγμή απέναντι στους εργοδότες περιορίζεται σε «προτροπές» και «συστάσεις», όπως να κάνουν «τεστ με δική τους ευθύνη», σαν να μην υπάρχουν οι καθημερινές καταγγελίες ακόμα και για απόκρυψη κρουσμάτων στους χώρους δουλειάς. Δεν παίρνει κανένα μέτρο για να ενισχυθούν οι έλεγχοι εκεί που η εργοδοσία οργιάζει, δεν ενισχύει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Είναι ζήτημα ζωής σήμερα να αναπτυχθεί η πάλη για την κατοχύρωση κάθε δυνατού μέτρου προστασίας. Μια πάλη που θα ισχυροποιείται όσο στοχεύει στον πραγματικό εχθρό: Την εργοδοσία, το κράτος, την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα που «βάζουν πλάτη» σε αυτήν την επικίνδυνη πολιτική. Με συσπείρωση στα εργατικά συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς, με αγωνιστική στάση απέναντι σε κάθε πρόβλημα, με ανάπτυξη της πάλης που θα βλέπει μπροστά: Για ένα σύστημα Υγείας και ένα πλέγμα θωράκισης των εργαζομένων σύμφωνα με τις ανάγκες τους και τις δυνατότητες της εποχής μας.

Ο «Ριζοσπάστης» φωτίζει σήμερα τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος στη Δυτική Αττική, δίνοντας «βήμα» σε αυτούς που το βιώνουν «από μέσα». Σε αυτούς που είναι ταυτόχρονα στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης για τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων.