Ενα τεράστιο πλέγμα συμφερόντων, ανταγωνισμών και αντιφατικών σχέσεων ανάμεσα σε κράτη ανέδειξε η Σύνοδος Κορυφής της περασμένης βδομάδας, όπου σε σχέση με τα Ελληνοτουρκικά αποφασίστηκαν ξανά τα γνωστά ευχολόγια για τις προκλήσεις της τουρκικής κυβέρνησης. Το βέβαιο είναι ότι τα Ελληνοτουρκικά αντιμετωπίζονται από την ΕΕ ως μέρος του παζαριού που διεξάγει με την Τουρκία, κυρίως τα ισχυρότερα κράτη - μέλη της, για μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, που ξεκινούν από το Μεταναστευτικό και φτάνουν μέχρι τις οικονομικές και στρατιωτικές τους σχέσεις. Για παράδειγμα, η Γερμανία, που ενδιαφέρεται περισσότερο απ' όλους για το Μεταναστευτικό, εξάγει παράλληλα στην Τουρκία όπλα αξίας πάνω από 500 εκατ. ευρώ τα τελευταία χρόνια, ενώ οι ισπανικές τράπεζες είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στις διακυμάνσεις της τουρκικής οικονομίας. Ολα αυτά πέφτουν στο τραπέζι και διαμορφώνουν τη «συναλλακτική σχέση» που επιδρά στις αποφάσεις της ΕΕ για την Τουρκία. Το παζάρι έχει όμως και την «εσωτερική» του διάσταση. Δεν είναι άλλη από τους ανταγωνισμούς στην ΕΕ για το διαμοιρασμό των ωφελημάτων και της ζημιάς από τη διαχείριση της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης. Για παράδειγμα, η Ιταλία και άλλες πιο «ευάλωτες» οικονομίες ζητούν πενταετή παράταση των εξαιρέσεων από το «σύμφωνο σταθερότητας» και είναι σίγουρο ότι για να αποσπάσουν τέτοιες δεσμεύσεις, ρίχνουν στο τραπέζι διάφορα ανταλλάγματα, όπως έδειξε και η στάση τους στη Σύνοδο Κορυφής. Αν όλα αυτά τα συνδυάσει κανείς με τη μεγάλη εικόνα των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπου ο στόχος της «διατλαντικής συνοχής» αποκτά προτεραιότητα, με τη συμβολή και της ελληνικής αστικής τάξης, εύκολα μπορεί να αποκωδικοποιήσει τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για τα Ελληνοτουρκικά και όχι μόνο.