Επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η υπονόμευση - απαξίωση της επιχείρησης κλιμακώθηκε με μια σειρά από «σταθμούς», όπως η εκκρεμότητα με την Παλαιά ΛΑΡΚΟ, που «τραβάει» από το 1986 και δεν έχει κλείσει ακόμα, ο καθορισμός με κυβερνητικές αποφάσεις της τιμής του ρεύματος, πολλαπλάσιας από άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις, τα διαφυγόντα κέρδη άνω των 400 εκατ. ευρώ επειδή η διοίκηση που είχε διορίσει η ΝΔ είχε προπωλήσει το προϊόν στους πελάτες της ΛΑΡΚΟ στη μισή τιμή από αυτές που πωλούνταν το νικέλιο εκείνη την περίοδο.

Αλλά και επί ΣΥΡΙΖΑ, η πορεία απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ δεν αντιστράφηκε. Αντίθετα, συνεχίστηκαν οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με τους εργαζόμενους να μετρούν απώλειες. Ούτε βέβαια έπαψε το πρόστιμο της ΕΕ να αξιοποιείται ως «μοχλός» για τους σχεδιασμούς σε βάρος των εργαζομένων, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί τώρα να εξωραΐσει την ΕΕ και να την παρουσιάσει ως «εν δυνάμει» χρηματοδότη για τη «σωτηρία» τάχα της ΛΑΡΚΟ, αναμασώντας τα περί «νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών» και «ανικανότητας των υπουργών» της ΝΔ.

Αλλά και τώρα, που η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να ολοκληρώσει το έγκλημα, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι:

• Οταν ψηφιζόταν η τροπολογία για εκποίηση, ο Τσίπρας χτυπούσε στην πλάτη τους εκπροσώπους των εργαζομένων, μιλώντας για «βιώσιμη λύση», απορρίπτοντας στην ουσία το αίτημά τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση.
• Ο υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Ευ. Τσακαλώτος, δεσμευόταν εγγράφως προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (28/3/19) για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, δίνοντας πάσα στον Σταϊκούρα που τον διαδέχτηκε να λέει ότι «τρία μεγάλα πολιτικά κόμματα τουλάχιστον συμφωνούν με το ποια πρέπει να είναι η λύση»...
• Ο αρμόδιος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκης, δήλωνε πως «όλα τα σενάρια για τη ΛΑΡΚΟ είναι ανοιχτά».
• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπλόκαρε την υπογραφή νέας ΣΣΕ, που είχε συμφωνηθεί από τα Σωματεία της ΛΑΡΚΟ και τη Διοίκηση της εταιρείας.
• Οταν το ΚΚΕ κατέθετε τροπολογία στη Βουλή για την ακύρωση των σχεδιασμών για τη ΛΑΡΚΟ, η κυβέρνηση της ΝΔ την απέρριπτε χωρίς συζήτηση και τα άλλα κόμματα δεν βρήκαν να πουν λέξη, βάζοντας αντικειμενικά πλάτη στην πολιτική της κυβέρνησης.

Η στάση αυτή όλων των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων δεν είναι τυχαία. Εχει ως αφετηρία την κοινή στρατηγική τους πλεύση στην υπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που, όπως έχει αποδείξει και το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ, είναι ασυμβίβαστη με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Κι αυτό δεν εξαρτάται από το αν η κυβέρνηση είναι νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική ούτε από τις ικανότητες ή την ανικανότητα κάποιων υπουργών, χωρίς να τους χαρίζονται βέβαια οι ιδιαίτερες ευθύνες που τους βαραίνουν.

Ο εγκλωβισμός της δικαιολογημένης αγανάκτησης και δυσαρέσκειας σε κάποια πρόσωπα μόνο αξιοποιείται τελικά ως βολικό άλλοθι, για να κρύβεται η συνολική αντιλαϊκή στρατηγική, να βλέπουν οι εργαζόμενοι το δέντρο και όχι το δάσος.

Τώρα, με καταμερισμένους ρόλους, παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους ότι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων τους θα εξαρτηθεί από το εάν θα βρεθεί «καλός αγοραστής», όταν η πείρα από άλλες επιχειρήσεις που μπήκαν σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης και τελικά ιδιωτικοποιήθηκαν, είναι πολύ πικρή.

Η κυβέρνηση, σε ρόλο «ντίλερ», απ' τη μια, «ενημερώνει» τους υποψήφιους αγοραστές ότι έως το τέλος της εκκαθάρισης η τιμή θα έχει πέσει και, από την άλλη, εκβιάζει συστηματικά τους εργαζόμενους ότι «τώρα που προκηρύχθηκαν οι διαγωνισμοί μη διεκδικείτε, μην αγωνίζεστε, για να μην τρομάξουν και φύγουν οι επενδυτές και τελικά κλείσει η επιχείρηση».

Με διάφορα επιχειρήματα, παρουσιάζονται οι επίδοξοι αγοραστές (εάν υπάρξουν) ως μεσσίες, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους τσακίζονται στις συμπληγάδες του ανταγωνισμού, βρίσκονται στον «αέρα» προκειμένου να διασφαλιστούν οι όροι κερδοφορίας των δήθεν «σωτήρων».

Αξιοποίησαν και αξιοποιούν λυτούς και δεμένους, βουλευτές, εκλεγμένους στην Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση, άλλους μηχανισμούς, διάφορα εξασφαλισμένα παπαγαλάκια που έχουν ξαμολήσει μέσα στους χώρους δουλειάς και προσπαθούν να περισώσουν την υπόληψη των κομμάτων που υπηρετούν, με σκοπό να διασπάσουν την ενότητα των εργαζομένων, με διαχωρισμούς σε παλιούς και νέους, σε μόνιμους και εργολαβικούς, σε αυτούς που δουλεύουν στο εργοστάσιο και τα μεταλλεία και αυτούς που είναι στα γραφεία.

Στόχος τους είναι να τσαλακώσουν τη γνήσια εργατική, ταξική, συναδελφική αλληλεγγύη, περιμένοντας να κυριαρχήσει στον κάθε εργαζόμενο το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Είναι μεγάλη νίκη για τους εργαζόμενους το γεγονός ότι απέναντι στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους, των διαφόρων μηχανισμών τους, έναν χρόνο τώρα είναι στον δρόμο του αγώνα. Οτι όλοι αυτοί δεν έχουν καταφέρει να τους βάλουν στη γωνία και να τους μετατρέψουν σε θεατές της σφαγής των δικαιωμάτων τους.

Και αυτό το κατάφεραν γιατί βασίστηκαν στις δυνάμεις τους, στην αλληλεγγύη, στη συλλογική οργάνωση της πάλης τους. Γιατί αντιμετώπισαν ο ένας τον άλλο ως συνάδελφο, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και πεποιθήσεις που έχει ο καθένας. Γιατί πάνω απ' όλα βρίσκονται όλοι στην ίδια όχθη, στο χαράκωμα της εργατικής τάξης, που ενωμένη μπορεί να αντιμετωπίσει τον κοινό αντίπαλο, το σύστημα της εκμετάλλευσης και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Είναι λοιπόν στο χέρι τους να συνεχίσουν τον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους στη δουλειά και τη ζωή, όπως έχουν κάνει μέχρι τώρα. Αυτό θα είναι μια τεράστια παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα της χώρας μας, θα το κάνει πιο δυνατό στις μάχες που έχει μπροστά του. Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ είναι ήδη νικητές!