Ενώ τα προηγούμενα χρόνια η ΛΑΡΚΟ παρουσιαζόταν απ' όλες τις κυβερνήσεις σαν «βαρίδι» για την ελληνική οικονομία, που τις ζημιές της πλήρωνε ο λαός, τώρα που τα διάφορα «κοράκια» περιμένουν στη γωνία για να αρπάξουν τον ανεκτίμητο πλούτο της, από «βαρέλι δίχως πάτο» η ΛΑΡΚΟ παρουσιάζεται ξαφνικά με δημοσιεύματα στον Τύπο σαν «μαγαζί γωνία» και «χρυσωρυχείο», με προοπτικές στο πλαίσιο της «νέας» «πράσινης» ανάπτυξης, που αναγνωρίζονται μάλιστα από μεγάλα μονοπώλια της ηλεκτροκίνησης, λόγω της σημασίας που έχουν το νικέλιο και το κοβάλτιο για την «τεχνολογία του αύριο», ειδικά στην κατασκευή μπαταριών.

Η ΛΑΡΚΟ, ως μια μεγάλη επιχείρηση στρατηγικής σημασίας, που επεξεργάζεται και παράγει πολύτιμες πρώτες ύλες, είχε και έχει πράγματι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες. Αυτές όμως, όπως συμβαίνει και σε κάθε ανάλογη περίπτωση, αξιοποιούνται ή απαξιώνονται, αναπτύσσονται ή φρενάρονται, με κριτήριο πάντα τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε φάση της οικονομίας και ανεξάρτητα από το ποιο είναι το καθεστώς της ιδιοκτησίας, αν ανήκει δηλαδή σε έναν ή σε πολλούς καπιταλιστές, ή αν αποτελεί κρατική - καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Το ίδιο ισχύει και τώρα, που το κράτος επιλέγει είτε να την κλείσει, είτε να την πουλήσει, είτε να την τεμαχίσει, δίνοντας το «ελεύθερο» στον νέο ιδιοκτήτη να συνεχίσει τη λειτουργία της στο ίδιο ή παραπλήσιο αντικείμενο, είτε αλλάζοντας την παραγωγική δραστηριότητα. Σε όλες τις περιπτώσεις απαλλαγμένος από τα κόστη και τα βάρη της παλιάς «κρατικής» ΛΑΡΚΟ, με αμέριστη στήριξη και διευκολύνσεις από το κράτος, αξιοποιώντας τις υποδομές και την τεράστια περιουσία της εταιρείας, που χτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια με τον ιδρώτα του λαού.

Για τον εκβιασμό των εργαζομένων προκειμένου να συμβιβαστούν με τα σχέδια σε βάρος τους, επιστρατεύτηκαν όλο αυτό το διάστημα το πρόστιμο των 136 εκατ. ευρώ από την ΕΕ αλλά και τα πλασματικά στην ουσία χρέη στη ΔΕΗ, που ως μέτοχος στην επιχείρηση και με κυβερνητικές αποφάσεις κοστολογεί την τιμή του ρεύματος διπλάσια για τη ΛΑΡΚΟ σε σχέση με άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις και ανταγωνιστές της.

Οι εργαζόμενοι, στο μεταξύ, έχουν πάρει ήδη γεύση για το τι σημαίνει «ειδική διαχείριση» ως μεταβατική μορφή για το ξεπούλημα, με κάθετη μείωση των μισθών που συνολικά ξεπερνά το 30%, με κατάργηση των Δώρων και τους εργαζόμενους να κάνουν Χριστούγεννα (όπως έκαναν και Πάσχα) χωρίς την καταβολή του.

Το γεγονός εξάλλου ότι σε όλους τους σχεδιασμούς και στις προκηρύξεις των διαγωνισμών οι εργαζόμενοι δεν αναφέρονται πουθενά, είναι ενδεικτικό πως αντιμετωπίζονται ως «βαρίδι», νομίζοντας ότι μπορούν να τους εξαγοράσουν με κάποια ψίχουλα του πακέτου - διαβατηρίου για την ανεργία και να εντείνουν τον εκβιασμό εξασφαλίζοντας φθηνό εργατικό δυναμικό σε περίπτωση που υπάρξει αγοραστής...