Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ, Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, του φορέα που κάθε δύο χρόνια προτείνει τους υποψήφιους από την Ελλάδα για το Διεθνές Βραβείο «H.C. Andersen», αποφάσισε ομόφωνα να προτείνει για δεύτερη συνεχόμενη φορά ως υποψήφια συγγραφέα την Μαρία Παπαγιάννη, η οποία παραμένει επίσης στη θέση της Πρέσβειρας για το Παιδικό Βιβλίο για τη διετία 2021-2022. Υποψήφια για εικονογράφηση είναι η εικονογράφος Ιριδα Σαμαρτζή.

Το Διεθνές Βραβείο «H.C. Andersen» είναι βραβείο παιδικής λογοτεχνίας που απονέμεται ανά διετία από τη Διεθνή Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) σε έναν συγγραφέα και έναν εικονογράφο. Ουσιαστικά, πρόκειται για την ανώτερη διεθνή αναγνώριση για δημιουργούς παιδικών βιβλίων.

Η Μαρία Παπαγιάννη είναι από τις πιο σημαντικές σύγχρονες παρουσίες στην ελληνική παιδική και νεανική λογοτεχνία. Γεννήθηκε το 1964 στη Λάρισα. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ και στη συνέχεια δούλεψε ως δημοσιογράφος. Το 1996 παντρεύτηκε τον μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο. Από το 2001 που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Πατάκη» το πρώτο της βιβλίο, αφιερώθηκε στις ιστορίες της. Γράφει βιβλία για μικρά και μεγάλα παιδιά, εφηβικά μυθιστορήματα, λιμπρέτα και στίχους για μουσικοθεατρικές παραστάσεις, μεταφράζει και έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα για ενήλικες. Βιβλία της έχουν κυκλοφορήσει και σε άλλες χώρες. Εχει λάβει διάφορα βραβεία και διακρίσεις. Επισκέπτεται σχολεία για να συναντήσει μαθητές από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού έως το Γυμνάσιο.

Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην εφημερίδα μας, απαντώντας στην ερώτηση γιατί επέλεξε να γράφει για παιδιά, είχε αναφέρει: «Με συναρπάζει η φαντασία των παιδιών. Αν δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι, δεν μπορούμε και να το εξηγήσουμε. Αν δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αξίζει τον κόπο να παλέψουμε γι' αυτόν. Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθύνεται η παιδική λογοτεχνία. Τα παιδιά πιστεύουν στην ανδρεία, στη δικαιοσύνη, πιστεύουν σε μια καλύτερη ζωή. Οταν λοιπόν γράφω για παιδιά, δεν έχω στο μυαλό μου ποτέ ότι απευθύνομαι σ' ένα πιο αφελές κοινό, αλλά σε κάποιους που έχουν αποθέματα ηρωισμού, δικαιοσύνης, σε κάποιους που θεωρούν ότι είναι χρέος τους να βρούνε το μίτο που θα τους βγάλει από το λαβύρινθο. Το παραμύθι δεν υποστηρίζει ότι όλα είναι τέλεια. Δεν λέει στο παιδί ότι οι ήρωες ζήσανε για πάντα, λέει ότι ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Πώς; Ποιοι; Μόνο αυτοί που θα μπούνε στο σκοτεινό δάσος, αυτοί που θα τολμήσουν να πολεμήσουν με όλα τα θεριά, αυτοί που θα έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους ανοιχτά, αυτοί που θα φτάσουν και στην άκρη του κόσμου, αυτοί θα ζήσουν καλά...».