Στις αρχές της βδομάδας μία υπόθεση ήρθε να αναδείξει και την πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά στην ίδια τη «μητρόπολη της ελευθερίας» και του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. Γονείς μαθητών Δημοτικού από σχολεία της Καλιφόρνιας δημοσιοποίησαν τη διαμαρτυρία τους για την κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους, τα οποία ουσιαστικά δεν μπορούν να συμμετέχουν σωστά στην τηλεκπαίδευση. Σημειωτέον, η Καλιφόρνια είναι η πολυπληθέστερη Πολιτεία και περιλαμβάνει ορισμένα από τα σημαντικότερα αστικά κέντρα των ΗΠΑ, όπως το Λος Αντζελες.

«Η αλλαγή στην παροχή της εκπαίδευσης κατέστησε ουσιαστικά αδύνατο για πολλούς ήδη μη προνομιούχους μαθητές να παρακολουθήσουν μαθήματα. Η πολιτειακή κυβέρνηση εξακολουθεί να αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της και να τηρήσει τη συνταγματική της υποχρέωση να διασφαλίσει την ισότητα στην εκπαίδευση», αναφερόταν μεταξύ άλλων σε προσφυγή που κατέθεσαν οι γονείς. Βέβαια, η «συνταγματική υποχρέωση διασφάλισης ισότητας στην εκπαίδευση» σε μία καπιταλιστική κοινωνία σηκώνει πολλή συζήτηση, αφού το δικαίωμα κάθε παιδιού στη μόρφωση καθορίζεται με βάση τους κανόνες της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Γι' αυτό και την ουσιαστική πίεση που μπορεί να ασκήσει η λαϊκή πάλη για δικαίωμα στη μόρφωση δεν μπορεί να την υποκαταστήσει καμία δικαστική παρέμβαση. Αξίζει πάντως να παραθέσουμε αποσπάσματα της προσφυγής των γονιών, που είναι ενδεικτική για το «δικαίωμα στη μόρφωση» που προσφέρεται και στις ΗΠΑ, διαψεύδοντας όσους επιμένουν να την παρουσιάζουν ως χώρα - πρότυπο ελευθερίας.

Στο κείμενο των γονιών αναφέρεται:

«Το Μάρτη του 2020, καθώς τα σχολεία σε όλη την Καλιφόρνια πέρασαν στο σύστημα της διδασκαλίας εξ αποστάσεως εξαιτίας της πανδημίας, φυσικός χώρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν είναι πια τα σχολικά συγκροτήματα αλλά τα σπίτια των μαθητών. Για πολλές οικογένειες, ένα μόνο δωμάτιο έχει μετατραπεί πλέον σε αίθουσα διδασκαλίας διαφόρων τάξεων, αλλά και χώρος εργασίας για τα ενήλικα μέλη της. Για τα άστεγα παιδιά, σχολείο τώρα είναι οπουδήποτε κατορθώσουν να βρουν μια σύνδεση στο ίντερνετ. Η αλλαγή στην εκπαιδευτική διαδικασία κατέστησε πολλούς μαθητές που ήδη επιτηρούνταν αδύναμα εντελώς ανίκανους να παρακολουθήσουν μάθημα...

Μαύροι και λατινόφωνοι μαθητές από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα στερούνται το στοιχειώδες τους δικαίωμα σε ελεύθερη και ίση εκπαίδευση. Δεν έχουν πρόσβαση σε συσκευές, σύνδεση, προσαρμοστικές τεχνολογίες και άλλα ψηφιακά εργαλεία απαραίτητα για την εκπαίδευση εξ αποστάσεως. Δεν μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν σωστά, να κάνουν βασικές μαθηματικές πράξεις ή να κατανοήσουν τη διδακτέα ύλη. Υπάρχουν επίσης σοβαρά εμπόρια σε πραγματική εξ αποστάσεως διδασκαλία, παρά τις καλύτερες προσπάθειες αφοσιωμένων δασκάλων (...) Αυτές οι συνθήκες δεν θα γίνονταν αποδεκτές σε κοινότητες με περισσότερους λευκούς και πλούσιους (...)

Το κράτος επίσης δεν έδωσε στους δασκάλους τη στήριξη που χρειάζονται για να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν κάτω από πρωτόγνωρες και δύσκολες συνθήκες. Αλλωστε οι δάσκαλοι δεν είναι απρόσβλητοι από το "ψηφιακό χάσμα". Αντιμετωπίζουν και εκείνοι προβλήματα σύνδεσης, με ακατάλληλες συσκευές, κάμερες κ.λπ., ανεπαρκείς συνδέσεις ίντερνετ και έλλειψη επιμόρφωσης ως προς τη λειτουργία τάξης στο διαδίκτυο (...)

Εξαιτίας της ακατάλληλης απάντησης που δίνει σε αυτά τα ζητήματα το κράτος, γονείς και παππούδες χρειάστηκε να γίνουν δάσκαλοι, σύμβουλοι, συνοδοί παιδιών και τεχνικοί υπολογιστών και να βρουν τρόπο να πληρώσουν για όλα όσα τώρα αποτελούν βασικές προμήθειες για το σχολείο - laptops και tablets, χαρτί, εκτυπώσεις και πρόσβαση στο διαδίκτυο».

Οι γονείς αναφέρουν ότι «τα δημόσια σχολεία της Αμερικής εκλαμβάνονταν ως "ατμομηχανή της δημοκρατίας", ο μεγάλος ισοσταθμιστής που δίνει σε όλα τα παιδιά την ευκαιρία να καθορίσουν το πεπρωμένο τους, να εξελιχθούν και να βελτιώσουν τους όρους ζωής τους», αλλά μετά, παραθέτοντας τα αρχικά των παιδιών τους, τονίζουν ότι «το σύστημα εκπαίδευσης της Πολιτείας τα καταδικάζει σε αποτυχία (...) Στο εκπαιδευτικό σύστημα της Καλιφόρνιας, τα παιδιά των "εχόντων" έχουν πρόσβαση σε βασική εκπαίδευση ενώ τα παιδιά των "μη εχόντων" στερούνται πρόσβαση, μετατρέποντας τη δημόσια Παιδεία τελικά στον μεγαλύτερο αντι-ισοσταθμιστή. Αυτό αποτελεί μεγάλη αλήθεια σήμερα, περισσότερο από ό,τι πριν την πανδημία...».