Το χάντμπολ, τη χρονιά που πέρασε είχε την τιμητική του καθώς πρόσθεσε στην ιστορία του δύο ακόμα «χρυσές» σελίδες. Η μία ήταν η είσοδος του Κιλκίς στους «8» του Τσάλεντς Καπ αλλά σαφώς η πρώτη και καλύτερη ήταν η πρόκριση της Εθνικής ομάδας γυναικών στη δεύτερη προκριματική φάση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ύστερα από 22 χρόνια δράσης στους αγωνιστικούς χώρους τόσο της χώρας μας όσο και της Ευρώπης. Παράλληλα, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει μια ακόμα καλύτερη τύχη στα παιχνίδια απέναντι στη Λευκορωσία στα μέσα του χρόνου.

Μια από τις αθλήτριες που προσπάθησαν και κατάφεραν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, είναι και η Αννα Ψαθά που εδώ και πολλά χρόνια υπηρετεί το άθλημα και έχει στεφθεί πρωταθλήτρια καθώς επίσης και κυπελλούχος Ελλάδας. Η παρουσία της στον Αθηναϊκό και στην Αναγέννηση Αρτας, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα της Α1 γυναικών αλλά και στο κύπελλο Ελλάδας, διόλου ευκαταφρόνητη είναι και ως εκ τούτου η γνώμη της για το χάντμπολ τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο είναι χρήσιμη προκειμένου να βγάλουμε συμπεράσματα για το επίπεδο που βρίσκεται το άθλημα στη χώρα μας αλλά και εκτός συνόρων.

Το πρώτο πράγμα που θελήσαμε να μάθουμε από τη διεθνή πίβοτ της Αναγέννησης Αρτας ήταν κατά πόσο ήταν εφικτή η επιτυχία της Εθνικής ομάδας ή αν απλώς ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα.

«Δεν ήταν τυχαίο αυτό που έκανε η Εθνική ομάδα γυναικών. Οι κινήσεις που έγιναν δεν ήταν τυχαίες. Εγινε μια οργανωμένη προσπάθεια από την Ομοσπονδία, φέρνοντας έναν πολύ καλό προπονητή και άρχισε να γίνεται μια δουλιά συστηματικά από τις αρχές του καλοκαιριού με αποτέλεσμα αυτό που έγινε, την πρόκριση δηλαδή στην επόμενη φάση» είπε και συμπλήρωσε: «Τα τουρνουά που έγιναν, οι αγώνες των Μεσογειακών, ήταν αυτά που βοήθησαν. Πάντως δεν μπορούμε να πούμε ότι κάναμε κάτι ολοκληρωμένο. Η δουλιά συνεχίζεται. Είναι πολύ μικρό το χρονικό διάστημα που δουλέψαμε».

Στο παιχνίδι που έγινε στο Αμύνταιο και που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά, πρέπει να αναφέρουμε ότι είδαμε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να έχει κάποια νεκρά διαστήματα που αν κρατούσαν παραπάνω σε διάρκεια, θα είχαν στερήσει την πρόκριση στην επόμενη φάση. Ετσι, παρά τη δουλιά που έγινε αλλά και τους αγώνες που προηγήθηκαν, θεωρήσαμε απαραίτητο να δοθεί μια απάντηση για αυτά τα λάθη. Η εξήγηση είχε σχέση με το άγχος και την ψυχολογία του νικητή που δεν έδωσαν το δικαίωμα στις Ελληνίδες παίκτριες να πανηγυρίσουν από πιο νωρίς τη νίκη - πρόκριση και να χρειαστούν οι τηλεφωνικές επικοινωνίες στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία προκειμένου να γίνει γνωστή η ομάδα που κέρδιζε το εισιτήριο.

«Στον επαναληπτικό του Αμυνταίου με το Αζερμπαϊτζάν είχαμε πολύ άγχος καθώς ήταν η πρώτη φορά που πιστέψαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι σοβαρό και μας δίνεται αυτή η ευκαιρία, αλλά για αυτά τα... σκαμπανεβάσματα νομίζω ότι έφταιγε η έλλειψη εμπειριών και το κυριότερο η ψυχολογία του νικητή. Το τουρνουά της Κοζάνης μας βοήθησε πολύ και αποκτήσαμε άλλη ψυχολογία αλλά φάνηκε το άγχος και η κούραση που είχαμε. Το πιστεύαμε αλλά δεν το πιστεύαμε. Ξέραμε ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε αλλά όσο το αντιμετωπίζαμε, τόσο χανόμασταν. Η πεποίθηση υπήρχε και μάλιστα λέγαμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι τώρα δε θα το κάνουμε ποτέ και ότι τώρα πρέπει να γίνει η αρχή. Τα πόδια όμως βαρύνανε, ήρθε το άγχος και φάνηκε πεντακάθαρα ότι υπάρχει έλλειψη αγώνων. Τα πράγματα, πιστεύω, θα είναι πολύ καλύτερα στο επόμενο παιχνίδι σε σύγκριση με αυτό».

Παρά τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου στα κλειστά γυμναστήρια που φιλοξενούν αγώνες χάντμπολ, είδαμε με μεγάλη έκπληξη πως οι κερκίδες του Αμυνταίου ήταν γεμάτες και πως ο κόσμος ήταν κοντά στην προσπάθεια των παικτριών. Η Ψαθά μάς έδωσε μια εικόνα για τους προηγούμενους αγώνες, φιλικούς και επίσημους, αλλά έκανε και μια πρόβλεψη για το μέλλον.

«Και στο Αμύνταιο αλλά και στο τουρνουά της Κοζάνης, ο κόσμος μας φέρθηκε και μας υποδέχτηκε με εκπληκτικό τρόπο. Ηταν δίπλα μας για ό,τι χρειαζόμασταν. Τώρα που ξεκίνησαν οι επιτυχίες και δείχνουμε στον κόσμο τη δουλιά μας, προσφέροντας τόσο θέαμα όσο και χαρά, πιστεύω ότι θα υπάρχει ανταπόκριση». Ομως δεν παρέλειψε να εκφράσει και το παράπονο για το φίλαθλο κόσμο της Αθήνας: «Αυτό όμως συμβαίνει κυρίως στην επαρχία γιατί αγαπάνε περισσότερο το άθλημα. Στην Αθήνα είναι αλλιώς τα πράγματα».

Πέρα από την επιτυχία αυτή, θελήσαμε να μάθουμε ποιο είναι το μέλλον της Εθνικής και ποιοι είναι οι στόχοι της Εθνικής. «Υπάρχει και το έμψυχο υλικό που με τη δουλιά που γίνεται αρχίζουμε να βελτιωνόμαστε και με διάφορες εμπειρίες που συλλέγουμε όπως τα παιχνίδια που δίνουμε, θα μπορέσουμε να φέρουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε. Αυτό που προέχει είναι να κάνουμε καλές εμφανίσεις στους αγώνες του Ιουνίου. Κοντινοί στόχοι θα φέρουν και την Ολυμπιάδα 2004 που είναι ο μακρινός μας στόχος. Εχουμε αποφασίσει ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες και ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, πάντα με τη συνύπαρξη του καλού προπονητή που έχουμε αυτή τη στιγμή».

Ομως, για να υπάρξει μέλλον, πρέπει να υπάρξουν και τα τμήματα υποδομής στις ομάδες, προκειμένου να βγουν τα ταλέντα που θα φορέσουν τη φανέλα των Εθνικών ομάδων. Σε αυτό το ερώτημα, η απάντηση ήταν κατηγορηματική:

«Υπάρχουν τμήματα υποδομής και στις γυναίκες όσο και στις μικρές ηλικίες».

Παρ' όλα αυτά, μια απορία που υπάρχει είναι και το αν οι ξένοι και ξένες αθλητές και αθλήτριες που αγωνίζονται στα ελληνικά πρωταθλήματα μπορούν να κάνουν τη διαφορά στα πρωταθλήματα. «Οι Ελληνίδες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις ξένες. Τώρα που υπάρχει βοήθεια μπορούμε να κάνουμε δουλιά».

Ως γνωστόν, η Αθήνα ανέλαβε την Ολυμπιάδα του 2004, όπου και πολλά αθλήματα έχουν την ευκαιρία να διαφημιστούν στο φίλαθλο κοινό της χώρας μας. Ενα από αυτά, είναι και το χάντμπολ που όμως έχει μια καλύτερη τύχη λόγω των πρόσφατων επιτυχιών. Η άποψή της δεν μπορούσε να μείνει μόνο στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των γυναικών καθώς προχώρησε και στους άνδρες. «Το πρώτο βήμα έγινε και από τις γυναίκες προκειμένου να φανεί το άθλημα στην Ελλάδα πριν την Ολυμπιάδα του 2004. Δείξαμε ότι υπάρχουμε και μπορούμε να ζήσουμε μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπάρχει κόσμος που αγαπάει το άθλημα και αθλήτριες που έχουν πάθος με αυτό. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους άνδρες».

Για το τέλος αφήσαμε την απορία μας σε ό,τι αφορά τις υποδομές που υπάρχουν σε σχέση με τα κλειστά γυμναστήρια της χώρας μας που μπορούν να φιλοξενήσουν το χάντμπολ. Μια αθλήτρια σαν την Αννα Ψαθά, που έχει αγωνιστεί τόσο με τους ελληνικούς συλλόγους όσο και με την Εθνική ομάδα, έχει μια καλύτερη εικόνα για τους αγωνιστικούς χώρους που δίνουν το «παρών» οι αθλητές και οι αθλήτριες: «Με λίγα λόγια, υπάρχουν και τα γήπεδα και οι άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν το χάντμπολ. Στην Αρτα, υπάρχουν οι κατάλληλες εγκαταστάσεις για να φιλοξενηθεί το άθλημα. Σε ό,τι αφορά τις υπόλοιπες πόλεις, υπάρχουν γυμναστήρια που είναι πολύ καλά. Πρόσφατο παράδειγμα, αυτό του Αμυνταίου που οι εγκαταστάσεις ήταν εκπληκτικές όπως λόγου χάρη η θέρμανση που υπήρχε και σου έδινε τη δυνατότητα να κάνεις άνετα προετοιμασία παρά το χιόνι και το κρύο που επικρατούσε εκείνο τον καιρό. Ιδια είναι η κατάσταση τόσο στην Κοζάνη όσο και στη Βέροια, που θεωρείται, όχι άδικα, μητρόπολη του χάντμπολ».