Οταν, λοιπόν, έρχονται χρονιάρες μέρες, καλή ώρα σαν και τώρα και οι πόλεις είναι στολισμένες και πλημμυρισμένες στο φως, η κυρα - Ζωή θυμάται ένα παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και, ξετυλίγοντας την κόκκινη κλωστή στην ανέμη της, αρχίζει να το διηγείται ολοζώντανα.

«Μια φορά κι έναν καιρό - λέει - είχαν έρθει οι μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κι εκεί στη μακρινή Κοπεγχάγη, που ήταν καταστόλιστη και κατάφορτη με χιόνι, ένα μικρό κοριτσάκι γύριζε στους δρόμους κουρελιασμένο και νηστικό και πούλαγε σπίρτα. Τουρτούριζε το φτωχό μέσα στην παγωνιά κι η ψυχούλα του ήταν βαριά σαν μολύβι, γιατί οι διαβάτες, καλοντυμένοι και χορτάτοι, περνούσαν αδιάφοροι από μπροστά του και κανένας δε σταματούσε να αγοράσει κάτι από το κασελάκι του»...

«Δε χρειάζεται, άνθρωποί μου, συνεχίζει η κυρα - Ζωή, να σας περιγράψω περισσότερο αυτό το κοριτσάκι, γιατί, σε όποια μεγαλούπολη και αν μένετε, μπορείτε να δείτε πολλά τέτοια δυστυχισμένα παιδιά να πουλάνε οτιδήποτε στους δρόμους για να εξασφαλίσουν πέντε δεκάρες. Να πουλάνε τα άμοιρα, όχι μόνο σπίρτα, κουλούρια ή λαχεία στους περαστικούς, αλλά και το ασχημάτιστο κορμί τους ακόμη, όπως άκουσα ότι συμβαίνει στη Βραζιλία, στην Ταϊλάνδη και αλλού. Το φριχτό καπιταλιστικό σύστημα, που επικρατεί πλέον παντού και λεηλατεί τα πάντα, λεηλατεί χωρίς οίκτο και τις ψυχές αυτών των παιδιών».

Η μικρή ηρωίδα του Αντερσεν, όταν άναψε ένα από τα σπίρτα της για να ζεσταθεί, είδε μέσα στη φλόγα την πεθαμένη γιαγιά της. Τα σημερινά παιδιά - ράκη βλέπουν στις φλόγες των δικών τους σπίρτων τα πεθαμένα, τα νεκρά όνειρά τους.