Στο Ρίο, τα φέρι πάνε κι έρχονται δυο-δυο. Το στενό πέρασμα ανάμεσα στην Πελοπόννησο και τη Ρούμελη έχει πάντα κίνηση. Υποχρεωτικά όποιος ταξιδεύει για την Αιτωλοακαρνανία, Ηπειρο, Κέρκυρα και... Αλβανία, θα κάνει και το θαλασσινό του ταξιδάκι! Για άλλους είναι βαρετό χασομέρι, για άλλους περίπατος αναψυχής!

Οι ναυτεργάτες δεν προφταίνουν να πάρουν ανάσα, ώσπου να σαλπάρουν ρίχνουν άγκυρα. Ξέρεις τι είναι να μπουν σε τάξη ολόκληρη φάλαγγα αυτοκινήτων από ΙΧ μέχρι νταλίκες, χωρίς ν' αφήνουν τον παραμικρό, ούτ' ένα πόντο, ακάλυπτο χώρο; Χρειάζεται μεγάλη πείρα και αντοχή κι έχουν και το φόβο της... γέφυρας! Μήπως κάποτε τελειώσουν τα ψέματα και τα «ΘΑ» γίνουν πραγματικότητα! Τι θα γίνει αλήθεια, αν το πολυθρύλητο γιοφύρι δέσει τις δυο στεριές και πάνωθέ του τρέχουν του σκοτωμού τα μηχανοκίνητα; ρωτά ο επιβάτης τον ναυτικό. Εκείνος, αντί γι' απάντηση, αφήνει να φανούν στο πρόσωπό του κάτι ζάρες όμοιες μ' αυτές του καναλιού σε ώρα γαλήνης.

- Ημουνα παιδί και κοντεύω να γεράσω, έκανε κοροϊδευτικά ο Μάκης. Πριν πιάσω δουλιά στα φέρι, δούλευα στην Π.Π. που την κλείσανε οι Π.Π.!!! Από τότε τ' ακούω αυτά.

Ο επιβάτης τα 'χασε με τα πολλά Π, μάλλον δεν κατάλαβε τη σημασία τους και ζήτησε διευκρινίσεις.

- Τα δύο πρώτα σημαίνουν Πειραϊκή - Πατραϊκή, απάντησε ο Μάκης. Τα δεύτερα... Παλιο-Πούστηδες! Εννόησες;

- Μα είπανε πως θα ξαναλειτουργήσει...

- Αμα γίνει η «ζεύξη» Ρίου - Αντιρρίου (το είπα καλά;) για να μας... απορροφήσει ξανά, μη... μείνουμε άνεργοι!

Ο περίεργος επιβάτης βρήκε πως ο άνθρωπος του πλοίου, εκτός από τις αναμφισβήτητες ναυτικές και αυτοκινητιστικές συνάμα, ικανότητες, διέθετε και χιούμορ και, πολύ θα 'θελε να συνεχίσει κάποιες ερωτήσεις που κλωθογύριζαν στο νου, όπως τα κλωσόπουλα, γύρω από τη μάνα τους, όμως το κανάλι είναι στενό και το πέρασμά του λιγόλεπτο. Μόνο σε περίπτωση τρικυμίας... γίνεται χορταστικό ταξίδι, άσε που κάποιες φορές τα κύματα σηκώνονται ψηλά σαν αφηνιασμένα αλόγατα του παραμυθιού και βάζουν τα στήθια τους εμπόδιο, στα πλεούμενα που αναγκάζονται να δέσουν και μέρες ακόμα στο λιμάνι.

Ο άγνωστος επιβάτης συμμάζεψε τα πράματά του και τις ερωτήσεις που δεν πρόκαμε να κάμει και ξεμπάρκαρε απέναντι.

***

«Απέναντι» λένε οι Πατρινοί τη Ρούμελη κάπως υποτιμητικά! Ομως η Νιόνια η Ζακυνθινιά, αν δεν πάει κάθε μέρα απέναντι με μπουνάτσα και φουσκοθαλασσιά να φουσκώσουν τα πνευμόνια της αέρα, θα σκάσει.

Συνήθεια παλιά να ταξιδεύει με την καραβόσκαρη βάρκα του άντρα της, μεταφέροντας προϊόντα του Μοριά στο νησί, ώσπου βούλιαξε το πλεούμενο και βρέθηκαν στην Πάτρα «ναυαγοί». Ούτε που ήθελε να μπαρκάρει ξανά εκείνος. Βρήκε δουλιά στην Π.Π. και πέθανε από χτικιό μετά από μερικά χρόνια, δεν του 'μελλε να ζήσει πολύ. Ισα - ίσα που πρόκαμαν κι έχτισαν μια χαμοκέλα κι έβαλε το κεφάλι της, έβγαλε και μια συνταξούλα για να φυτοζωεί. Ευτυχώς κάπου - κάπου τη θυμάται ο ξενιτεμένος αδελφός και με κάνα εμβασματάκι τα βολεύει.

Στα φέρι τη γνωρίζουν κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη και τη δέχονται καλοσυνάτα οι ναυτεργάτες, της προτείνουν μάλιστα καθένας το... δικό του πλοίο για την καθημερινή κρουαζιέρα της. Εκείνη προτιμάει το φίλο της το Μάκη. Εχουν κοινά σημεία οι δυο: ελεύθερη σκέψη κι έκφραση. Τα λένε έξω από τα δόντια χωρίς να ψιλομετρούν τα λόγια τους. Είχε δουλέψει κι αυτός, βλέπεις, ένα φεγγάρι στην Π.Π. μαζί με τον άντρα της. Από τότε κρατάει η φιλία τους.

- Τους παλιοπούστηδες! λέει έτσι, αόριστα και αφηρημένα, από συνήθεια και μόνο, αφού όλα τα τροχοφόρα είχαν τοποθετηθεί σωστά και στενάχωρα στο κατάστρωμα, χωρίς να συντρέχει λόγος βρισιάς! Ο χαρακτηρισμός βγήκε από το μπουκωμένο με καπνό στόμα του, χωρίς πάθος και κακία τούτη τη φορά, τη στιγμή που το πλεούμενο αφού ξεκόλλησε απ' το μουράγιο, γύρισε και κάρφωσε την πλώρη πάνω στο κάστρο του Αντίρριου. Δε θα περάσουν παρά μόνο λίγα λεπτά και θ' αρχίσει πάλι η διαδικασία του ξεφορτώματος. Φόρτωμα ξεφόρτωμα κάθε λίγο και λιγάκι, ξεπάτωμα κανονικό, ούτε για τσιγάρο δε μένει χρόνος ελεύθερος. Πώς να μη φτύνει βρισιές κάθε τόσο;

Η αγανάκτηση τον πνίγει, είναι συνθήκες δουλιάς αυτές; Αν δε βλαστημήσει θα σκάσει. Κι οι άλλοι βλαστημούν μ' αυτός έχει τα πρωτεία! Κεφαλλονίτης γαρ, ο άνθρωπος!

Εχει και τη γριά Νιόνια που του βάζει... φιτίλια. «Ωρέ πέστα, Χρυσόστομε, να ξαλαφρώσεις, σε πνίγει το δίκιο, κακόμοιρε... Μπας και δεν το ξέρουν οι αφεντάδες πως τους κακολογείς; Αυτοί τα γνωρίζουν ούλα μάτια μου, κάποιοι τους τα προφταίνουν, όμως εσύ μη τσου φοβάσαι, τέτοιον δουλευτή, πού θα ματαβρούνε; Είναι θέμα υπεραξίας, πάντα θα στο λέω, με τη σβελτάδα σου τους βγάζεις περίσσια δουλιά και τους αυγαταίνεις τα κέρδη. Κορόιδα είναι να σ' απολύκουν, άκου κι εμένα τη φτωχή, κάτι σκαμπάζω από "ΚΕΦΑΛΑΙΟ"».

Χωρίς σκαμπανεβάσματα, ένεκα η μπουνάτσα, το φέρι έδεσε στη στεριά στο άψε σβήσε κι ένα ντουμάνι καυσαέριο μπούκωσε τα ρουθούνια των επιβατών και τα μάτια, καθώς όλες οι μηχανές των αυτοκινήτων άναψαν μονομιάς. Πήγαιν' έλα συνέχεια, μα τι άλλο να κάνει ο Μάκης; Να ναυτολογηθεί σε γκαζάδικο και να γυρίζει τους ωκεανούς και να 'χει το φόβο μήπως κάποια στιγμή κοπεί στη μέση σαν αγγούρι;

- Αστο αυτό. Μην το σκέφτεσαι, δεν είναι του παρόντος, που λένε οι γραμματιζούμενοι, όταν θα γίνει η γέφυρα θα τα ξαναπούμε... στον άλλο κόσμο! είπε η γριά Νιόνια υπερτονίζοντας το μόριο ΘΑ!

Τους Π.Π. πρόφερε πάλι ξεφυσώντας, έτσι για να πει κάτι, ο ναύτης...