Αφιερωμένη στην κοινωνική θέση της γυναίκας μέσα στην τέχνη και πιο συγκεκριμένα στη γυναίκα ως αντικείμενο και υποκείμενο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, «ως δημιούργημα αλλά και ως δημιουργό ή ερμηνεύτρια πρωτότυπων καλλιτεχνικών έργων», είναι η ατζέντα της ΟΓΕ για το 2020.

Στις σελίδες της φιλοξενεί μορφές γυναικών που άφησαν το στίγμα τους σε μια σειρά μορφές καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ξεκινώντας από τις ελάχιστα γνωστές γυναίκες ζωγράφους του Μεσαίωνα φτάνει μέχρι τις γυναίκες που συνέδεσαν την τέχνη τους με τους αγώνες του λαού τους στον 20ό αιώνα. Δίπλα στις παραπάνω γυναικείες μορφές υπάρχουν και οι ηρωίδες λογοτεχνικών έργων, κινηματογραφικών ταινιών ακόμα και έργων της όπερας. Και αυτές, βγαλμένες από τη φαντασία των δημιουργών τους, «μιλούν» για την εποχή τους, αναδεικνύουν πλευρές της κοινωνικής θέσης της γυναίκας, εκφράσεις της ανισοτιμίας.

Το νήμα που συνδέει το πλούσιο και ενδιαφέρον υλικό φωτίζεται χαρακτηριστικά στο κείμενο, με το οποίο η Ομοσπονδία προλογίζει τη φετινή ατζέντα:

«Η κοινωνία, που γέννησε τις γυναίκες της μιας ή της άλλης εποχής, της μιας ή της άλλης τάξης, επέδρασε και στη διαμόρφωσή τους ως καλλιτέχνες. Η ανισότιμη θέση της γυναίκας στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, εκτός από τους περιορισμούς και αποκλεισμούς που της επέβαλε στο πεδίο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, επηρέασε και την ενασχόλησή της με την τέχνη. Αν η γυναίκα ανήκε στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, είχε το χρόνο και την ευκαιρία να δημιουργήσει έργο, αλλά δεν της επιτρεπόταν να το εκθέσει. Εμενε άγνωστο και αναξιοποίητο ή το οικειοποιούνταν άλλοι. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις των γυναικών λογοτεχνών που δημοσίευαν με ανδρικά ονόματα. Αρκετές ήταν και οι συνθέτριες, όπως και οι ζωγράφοι που το έργο τους χάθηκε πίσω από το όνομα φημισμένων συγγενών τους. Για μεγάλο διάστημα οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες και από το παλκοσένικο.

Σήμερα, που οι σύγχρονες πλευρές της γυναικείας ανισοτιμίας καλύπτονται έξυπνα από ιδεολογήματα παλιά και καινούργια, η γυναίκα δημιουργός από τα λαϊκά στρώματα πνίγεται στα αδιέξοδα της λεγόμενης "συμφιλίωσης" των ευθυνών της. Το έργο της, στο βαθμό που υπάρχει, χάνεται όχι πλέον πίσω από ξένο όνομα, αλλά πίσω από την επιχειρηματική δραστηριότητα που οικειοποιείται τον ξένο κόπο».