«Εξαίρετον αναντιρρήτως θέσιν μεταξύ των μνημείων του λόγου του ημετέρου λαού κατέχουν τα τραγούδια. Οχι μόνον ως ισχυρώς κινούντα την ψυχήν, διά το απέριττον κάλλος, την αβίαστην απλότητα, την πρωτοτυπία και την φραστικήν δύναμιν και ενάργεια, αλλά και ως ακριβέστερον παντός άλλου πνευματικού δημιουργήματος του λαού εμφαίνοντα τον ιδιάζοντα χαρακτήρα του έθνους (...) Η δημοτική ποίησης ένεκα τούτου είναι η ασφαλέστατη αφετηρία και το στερεότατον θεμέλιον πάσης δημιουργία της ελληνικής τέχνης(...)».

Θυμίζουμε τη σοφή ρήση του Ν. Γ. Πολίτη (από τον πρόλογό του στο βιβλίο του «Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού»), για να τονίσουμε τη μεγάλη αξία του βιβλίου του Γάλλου καθηγητή της Νεοελληνικής Φιλολογίας και διευθυντή του Νεοελληνικού Ινστιτούτου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης Γκυ Σωνιέ «Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια (Τα Μοιρολόγια)» (588 σελ., εκδόσεις «Νεφέλη») και τη σημασία της έκδοσής του «στη σημερινή αντιποιητική και αντιλαϊκή εποχή μας», όπως επισήμανε στην προχθεσινή παρουσίαση του βιβλίου, ο Βάλτερ Πούχνερ. Η παρουσίαση του βιβλίου του «κορυφαίου ελληνιστή Γκυ Σωνιέ» (Πούχνερ), «μεταφραστή της έντεχνης λογοτεχνίας μας, του πλέον ειδικού μελετητή του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού, αλλά και αληθινού φιλέλληνα» (Μιχάλης Μερακλής), εξελίχθηκε σε ουσιώδη πνευματική συνάντηση, χάρη στις ομιλίες των διακεκριμένων πανεπιστημιακών καθηγητών Μιχάλη Μερακλή και Βάλτερ Πούχνερ, του παρόντα Γκυ Σωνιέ και στις παρεμβάσεις παρισταμένων.

Ο Μ. Μερακλής, μιλώντας γι' αυτό το «πολύτιμο» βιβλίο και τις δύο άλλες (ανέκδοτες στην Ελλάδα) μελέτες του Σωνιέ για τα τραγούδια της ξενιτιάς και του γάμου, έκανε μια εμπεριστατωμένη, συμπυκνωμένη ανάλυση για τη διαλεκτική σχέση του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού με την κοινωνική πραγματικότητα, τις παραδόσεις, τις αξίες, τις αντιλήψεις και τη στάση ζωής του λαού, τονίζοντας ότι ο Σωνιέ, με αυτό τον τόμο «ολοκληρώνει την επιβλητική, διαλεκτική θεωρία του για το ελληνικό δημοτικό τραγούδι. Μια θεωρία για το "είναι" των τραγουδιών, συγκροτημένη σε τρεις άξονες - γέννηση, γάμος, θάνατος - διαλεκτική, που πηγάζει, εκπορεύεται και επιστρέφει στην πραγματικότητα και χαρίζει πολύτιμα "κόρπους", με πλήρη κατάταξη και ανάλυση».

Ο Β. Πούχνερ μιλώντας για τη μακρόχρονη μελετητική εργασία του Σωνιέ, είπε ότι το «Ιδρυμα Ουράνη» θα εκδώσει και τα άλλα βιβλία του, και υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Ο Σωνιέ, που έχει διαβάσει τις περισσότερες παραλλαγές από όλους τους μελετητές, με τη μεθοδολογική θεωρία του, απέδειξε ότι είναι λάθος η άποψη μιας ομάδας μελετητών αγγλοσαξονικής και αμερικανικής προέλευσης, ότι δεν υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Η μεθοδολογία του Σωνιέ προχωρά σε μια ανάλυση φιλοσοφικού βάθους, κοσμοθεωρίας και λειτουργικότητας, βλέποντας το δημοτικό τραγούδι σαν εσωτερική λειτουργία της λαϊκής παράδοσης, του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, που έχουν μια προχωρημένη στάση ζωής, μια θετική φιλοσοφία και για τη ζωή και για το θάνατο».

Ο Β. Πούχνερ έκλεισε την ομιλία του διαβάζοντας μερικά μοιρολόγια από το βιβλίο του Σωνιέ. Ο τελευταίος σε άπταιστα ελληνικά ευχαρίστησε τους ομιλητές και συνεχάρη τον Β. Πούχνερ που διάβασε μοιρολόγια, ομολογώντας αυθόρμητα «εγώ δε θα μπορούσα να διαβάσω χωρίς να βάλω τα κλάματα». Βαθιά πεποίθηση του Σωνιέ είναι ότι «τα ελληνικά μοιρολόγια αποτελούν τη "βασιλική οδό" για το φαντασιακό». Τολμώντας μια σύγκριση με τη «μεγαλοφυή» ποίηση του Σολωμού, είπε «Ο προφορικός ελληνικός λόγος έχει τα πρωτεία. Τα δημοτικά τραγούδια έχουν την κληρονομιά πολλών αρχαίων στοιχείων, της ποίησης και μόρφωσης των αρχαίων και ανταποκρίνονται στο ανώτερο στρώμα αντίληψης και φιλοσοφίας της ζωής. Μια αντίληψη καθαρά ελληνική. Η ποίηση των μοιρολογιών είναι η ανώτερη που έχει η νεότερη Ελλάδα.Οταν έκανα αυτή τη δουλιά, παρά τη δυσβάσταχτη συγκίνηση, η ηδονή που ένιωθα με έκανε να μην κρύψω καμιά ομορφιά της σκέψης και της μορφολογίας των μοιρολογιών».