Στις 21 Ιούλη του 1965, μια μεγάλη συγκέντρωση έχει ξεκινήσει από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, κυρίως με φοιτητές και οικοδόμους, με συνθήματα όπως «Κάτω οι αυλόδουλοι», «Εξω οι Αμερικάνοι», «1-1-4»... Οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς την Ομόνοια και έστριψαν στη Σταδίου, όπου στο ύψος της οδού Χρ. Λαδά βρίσκουν τις «αύρες» των Σωμάτων Ασφαλείας, στημένα οδοφράγματα από σίδερο, καπνογόνα και την αστυνομία να χτυπάει αδίστακτα. Τραγικός απολογισμός, αμέτρητοι τραυματίες και ανάμεσά τους ένας νεκρός: Ο 23χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας.

Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε το 1942 στο Οίτυλο της Μάνης και μεγάλωσε στην Αθήνα. Χρειάστηκε να δουλέψει από 13 χρόνων παιδί ακόμα και να παρακολουθεί τα μαθήματά του το βράδυ, αλλά κατάφερνε να είναι άριστος μαθητής. Πήγε στην ΑΣΟΕΕ χωρίς φροντιστήριο, με υποτροφία. Το 1959 οργανώνεται στη Νεολαία της ΕΔΑ κι αργότερα με τη συγχώνευσή της περνάει στις γραμμές της Νεολαίας Λαμπράκη. Συμμετείχε στο 1ο Πανελλαδικό Συνέδριο των Λαμπράκηδων και γρήγορα αναδείχθηκε στέλεχος της Οργάνωσης, μέλος του καθοδηγητικού οργάνου της Σπουδάζουσας.

Ψημένος από μικρός στο καμίνι του αγώνα, έγραψε κάποτε ο ίδιος: «Δεν υπάρχει για τον αγωνιστή διάκριση μεταξύ υποκειμενικής και αντικειμενικής ζωής. Δεν μπορούμε συνεπώς να λέμε: Αυτές τις ώρες αφιερώνω στο άτομό μου, αυτές στον αγώνα. Ατομο και αγώνας έγινε αδιάσπαστη ενότητα, τόσο που αφαίρεση του αγώνα σημαίνει αφαίρεση της ζωής μας». Αυτόν τον κανόνα εφάρμοζε στη διάρκεια της ολιγόχρονης ζωής του.

Η δολοφονία του δεν έμεινε αναπάντητη. Η κηδεία του μετατράπηκε σε παλλαϊκή συγκέντρωση και εκεί αποφασίστηκε η κήρυξη γενικής πανεργατικής απεργίας. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν σχεδόν καθημερινά, λαός και νεολαία διαδήλωναν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την καταστολή, κατήγγειλαν τη δολοφονία του παλικαριού. Στις 24 Ιούλη οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη πολιτικό μνημόσυνο του Σωτήρη Πέτρουλα. Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στις 25 και στις 26 Ιούλη, οπότε γίνεται στην Αθήνα συγκέντρωση διανοουμένων και καλλιτεχνών στο Θέατρο «Βέμπο». Στις 27 Ιούλη γίνονται γενική πανελλαδική απεργία και μεγάλες συγκεντρώσεις. Στις 2 Αυγούστου ακολουθούν πολιτικό μνημόσυνο του Σωτήρη Πέτρουλα στην Αθήνα και μεγάλη πορεία στη Βουλή... Και οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν με το παλατιανό πραξικόπημα κράτησαν μέχρι τον Σεπτέμβρη, σε αυτό που ονομάστηκε «Το κίνημα των 70 ημερών».