Από το «Γυάλινο κόσμο» του Τ. Ουίλιαμς

Οπως αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός «Αγαπούσα το θέατρο και πάντα το αγαπώ. Η ικανότητά μου στο σχέδιο και το ενδιαφέρον μου για την ανθρώπινη φιγούρα και την ποικιλία των στάσεων που μου έδινε σε συνδυασμό με το ρούχο, μ' έκαναν να γεμίζω τα σχολικά μου βιβλία με "σκηνές"».

«... Διαβάζω κάποια θεατρικά κείμενα, κατά προτίμηση κλασικά και σχεδιάζω τα κοστούμια και τα ντεκόρ. Αδιαφορώ αν θα παιχτούν ποτέ... Κάποτε ένα πρόσωπο με συνεπαίρνει τόσο, που ασχολούμαι μετά μανίας ψάχνοντας την προσωπικότητά του μέσα από το ρούχο του».

«Τελικά στο θέατρο ήμουν ερασιτέχνης, έτσι παρέμεινα και πολύ λίγα έργα σκηνογράφησα σχετικά. Συναρπαστική και άχαρη δουλιά. Μόλις τελειώσει, τα πάντα χάνονται. Μόνο μερικές φωτογραφίες, κάποιο βίντεο στην καλύτερη περίπτωση, μνήμες, μέχρι να σβήσουν κι αυτές... Νομίζω ότι η ζωγραφική μακέτα ίσως είναι το πιο σημαντικό απ' όλα, γιατί διατηρεί τη θερμοκρασία της συγκίνησης, της έμπνευσης, της χειρονομίας, άμεσα και χωρίς παρεμβάσεις και το κυριότερο: Μένει».

Στην έκθεση στο «Χυτήριο» παρουσιάζονται και δύο πορτρέτα του Μπρεχτ. Είναι δημιουργημένα με μεικτή τεχνική και κολάζ σε μουσαμά και έγιναν πριν δύο - τρία χρόνια με αφορμή το γιορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννησή του. Οπως μας λέει ο Π. Ζουμπουλάκης: «Είμαι θαυμαστής αυτού του άτακτου και χαϊδεμένου παιδιού του σοσιαλισμού, αυτού του σπουδαίου ποιητή του θεάτρου και επαναστάτη της φόρμας. Η προσωπικότητά του με εμπνέει».