Τα κοινωνικά θέματα απασχόλησαν σε μεγάλο βαθμό το πεζογραφικό έργο του Σπύρου Πλασκοβίτη, ο οποίος βραβεύτηκε για τα μυθιστορήματά του: «Το φράγμα», «Η πόλη», «Η θύελλα», «Το φανάρι», ενώ μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες. Το επάγγελμά του, δικαστικός, μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας, του παρείχε πρόσφορο υλικό για να το μετατρέψει σε ενδιαφέροντα αναγνώσματα. Σ' ένα από τα τελευταία γραπτά του «Το μοντέλο», η μεγαλοαστική κοινωνία ανοίγει τα χαρτιά της, τα σημαδεμένα από πολλά χέρια βρώμικα, ή ικανά να κατευθύνουν το παιχνίδι στο ποθητό γι' αυτά αποτέλεσμα «το ρίξιμο» μιας όμορφοφτιαγμένης, φανταχτερής σάρκας, ενός ωραιότατου μοντέλου, με δόλωμα πάντα το οικονομικό ανάστημα, όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο εύκολο το «αγκίστρωμα» του θύματος.

Το παιχνίδι χοντραίνει αρκετά, όταν η οικονομική δυσπραγία χτυπά κι ο κύριος υπαίτιος διεκδικεί το θήραμα, το μανεκέν, την ωραία Ράνια. Η κατρακύλα «ου γαρ έρχεται μόνη». Το περιζήτητο μοντέλο, «καταστροφικό, εξουσιαστικό...», εξαφανίζεται και, ύστερα από χρόνια, βρίσκονται λίγα κοκαλάκια του, με έπαθλο της αγοραπωλησίας, μια σπανιότατη καρφίτσα, με την οποία αναγνωρίστηκε η ταυτότητα του θύματος.

Ενημερωμένος «τα μάλλα» για τα κυκλώματα, όπου δρουν τα «μεγάλα ψάρια» και για το πώς τρώνε τα όμορφα μικρότερα, περιγράφει γλαφυρότατα, «συνθέτοντας ένα συναρπαστικό σκηνικό βασισμένο σε γεγονότα, γνωστά κι άγνωστα, της κοσμικής κοινωνίας μας. Θεός το χρήμα!». Ομως, μία οδός ανοίγεται, όταν αρχίζει η κατηφόρα, η οδός Αναπαύσεως: «Αλλος τρόπος δεν υπάρχει για να τιμωρηθεί ένας άπιστος στο άγιο, το τρισάγιο χρήμα, παρά να πληρώσει με τη ζωή του!!!». «Ιδέ ο άνθρωπος» και το ύψιστο «πιστεύω» του! (Εκδόσεις «Κέδρος»).