Η Ν. Μελά - Κωνσταντινίδη γεννήθηκε στην Κηφισιά Αττικής το 1923 και μεγάλωσε σε οικογένεια με ιστορικές ρίζες. Ο πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Μιχαήλ Μελάς, γιος του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά, ενώ η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, συνιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας.

Εδωσε εξετάσεις μυστικά από τους γονείς της στη Σχολή Καλών Τεχνών και σπούδασε την περίοδο 1942-1946, με δασκάλους τους Κώστα Δημητριάδη και Μιχάλη Τόμπρο, από όπου αποφοίτησε με πρώτο βραβείο και έπαινο. Δούλεψε επίσης στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη.

Στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας της, δημιούργησε έργα στην πέτρα και στο μάρμαρο (και υπό την επίδραση του Δημήτρη Πικιώνη). Σε εκείνη τη φάση φιλοτέχνησε παραγγελίες μνημείων, αγαλμάτων, προτομών κ.τ.λ. Από το 1960 και μετά (ώριμη περίοδος) αποτίναξε την εξάρτηση από τα παραδοσιακά υλικά και στράφηκε στις μεταλλοκατασκευές (ήταν κάτοχος διπλώματος οξυγονοκολλητή) για να δώσει ζωτικότητα και εκφραστικότητα στην τέχνη της.

Η δουλειά της παρουσιάστηκε σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (από το Ζυγό 1963 έως το Μουσείο Μπενάκη 2008) και στο εξωτερικό.

Το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και πολλοί ακόμα φορείς εκφράζουν θερμά συλλυπητήρια για τον θάνατό της.