Σάββατο 19 Γενάρη 2019 - Κυριακή 20 Γενάρη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 34
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Αγώνας για τη Σύμβαση στα χρόνια της ... «επιστροφής στην κανονικότητα»

Το παράδειγμα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος

Σε μια περίοδο που η προπαγάνδα της κυβέρνησης για «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια», για «επιστροφή στην κανονικότητα», για «επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων» καλά κρατεί, οι ηθοποιοί του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος είναι σε συνεχόμενες στάσεις εργασίας πάνω από τρεις βδομάδες. Παλεύουν για την υπογραφή νέας Σύμβασης από τη διοίκηση του Θεάτρου.

Η αδιάλλακτη στάση του προέδρου του ΔΣ του Θεάτρου και του καλλιτεχνικού διευθυντή πηγάζει από την προσπάθειά τους, από τη μια, να κρατήσουν καθηλωμένους τους μισθούς των ηθοποιών και, από την άλλη, να υποχρεώσουν τους ηθοποιούς να συνομολογήσουν την αποδοχή της περικοπής που προβλέπουν τα μνημόνια.

Οι ηθοποιοί αρνούνται τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας

Οι εργαζόμενοι ηθοποιοί από την πρώτη στιγμή κατέβηκαν από το σανίδι, αρνούμενοι τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας.

Κυβέρνηση και διοίκηση του Θεάτρου κράτησαν αδιάλλακτη στάση απέναντι στους ηθοποιούς, μη διστάζοντας να κλείσουν το Θέατρο σε όλες τις γιορτές. Με δεδομένο ότι οι εισπράξεις της περιόδου αυτής αποτελούν και μια ενίσχυση του προϋπολογισμού του Θεάτρου (οι ίδιοι λένε ότι οι απώλειες υπολογίζονται σε πάνω από 100.000 ευρώ), φαίνεται ότι είναι αποφασισμένοι ακόμα και να επιβαρύνουν οικονομικά το Θέατρο αρκεί να μην αμφισβητηθεί η πολιτική τους από τους εργαζόμενους. Φοβούνται ότι το παράδειγμα του απεργιακού αγώνα των ηθοποιών θα πυροδοτήσει τις διαθέσεις των εργαζομένων στα άλλα Κρατικά Θέατρα και όχι μόνο.

Αρχικά η διοίκηση του Θεάτρου προσπάθησε να ξεγελάσει τους ηθοποιούς ότι δήθεν διαπραγματεύεται τους όρους της Σύμβασης. Εφτασε στο σημείο να προτείνει και αυξήσεις, που τις πήρε πίσω χρησιμοποιώντας τις απλώς για την προπαγάνδα της, εμφανίζοντας τους εαυτούς τους σαν να έχουν αποδεχτεί τα πάντα ενώ οι ηθοποιοί μένουν αδιάλλακτοι. Αυτήν την τακτική την χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα αθετώντας κάθε προηγούμενη πρότασή τους, για να εμφανίσουν τους εαυτούς τους σαν να υποχωρούν συνέχεια εμφανίζοντας νέες προτάσεις που στην πραγματικότητα είναι χειρότερες από τις προηγούμενες.

Συγχρόνως με την προσπάθεια της διοίκησης να χτυπήσει τον αγώνα και τα δικαιώματα των ηθοποιών, σύσσωμος ο αστικός Τύπος, συμπολιτευόμενος και αντιπολιτευόμενος, συκοφαντούσε τους απεργούς, στήριζε την επιχειρηματολογία της διοίκησης. Στην «εποχή της κανονικότητας» κανονικότητα είναι οι εφημερίδες που ρίχνουν τα πυρά τους στην κυβέρνηση και οι εφημερίδες που ρίχνουν τα πυρά τους στην αντιπολίτευση να χτυπάνε με πανομοιότυπα δημοσιεύματα τους απεργούς που αμφισβητούν τα μνημόνια που όλοι αυτοί μαζί ψήφισαν. Κανονικότητα είναι επίσης το χορό της επίθεσης και της συκοφάντησης να τον σέρνει η «Αυγή».

Ετσι, το κοινό επιτελείο κυβέρνησης, διοίκησης του ΚΘΒΕ και η «Αυγή» κατηγορούν ότι «η στείρα αντικυβερνητική πολιτική του ΣΕΗ είναι αυτή που κρατά το Θέατρο κλειστό τις ημέρες των γιορτών με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί μέχρι σήμερα περί τις 100.000 ευρώ» («Αυγή»).

«Το ΚΘΒΕ αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια την παράλογα αδιάλλακτη στάση» (διοίκηση ΚΘΒΕ).

«Οι εκπρόσωποι του ΣΕΗ κινήθηκαν στη λογική όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» («Αυγή»).

Η στάση του ΣΕΗ «απαράδεκτη και προσβλητική για το πολυπληθές και πιστό κοινό του Θεάτρου» (διοίκηση ΚΘΒΕ).

Οταν από το Σωματείο των Ηθοποιών αναδεικνύεται ότι την πρώτη ευθύνη γι' αυτή την κατάσταση την έχει η κυβέρνηση, η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση του ΚΘΒΕ χαρακτηρίζει «κακόβουλες» και «ψευδείς κατηγορίες περί κυβερνητικής καθοδήγησης, οι οποίες δείχνουν ότι οι λόγοι των κινητοποιήσεων δεν αφορούν τα δικαιώματα των ηθοποιών, αλλά σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες που δεν αγγίζουν το Θέατρο».

Οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και της διοίκησης του ΚΘΒΕ

Νοιάζονται δήθεν μόνο για το κοινό και όχι για την πολιτική οι διορισμένοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Περηφανεύονται για την αύξηση των εσόδων από τα εισιτήρια. Διαφημίζουν την κυβέρνηση μιλώντας για την επιπλέον χρηματοδότηση του Θεάτρου και για το νοικοκύρεμα των οικονομικών. Δε λένε όμως από τις θυσίες ποιων προήλθε η καλή οικονομική κατάσταση. Δε λένε για τις τεράστιες περικοπές στις αμοιβές όλων των εργαζομένων του Θεάτρου. Δε λένε για την ελαστικοποίηση των σχέσεων που ακόμα και σημαντικές θέσεις ευθύνης καλύπτουν συμβασιούχοι, δε λένε κουβέντα για την ωρομισθία που διευρύνεται. Οι εργαζόμενοι του Θεάτρου μαζί με το κοινό που διψά για Πολιτισμό και πληρώνει εισιτήρια από μισθούς πετσοκομμένους από τα ίδια μνημόνια που περικόπτουν και τους μισθούς των ηθοποιών, είναι αυτοί που κρατάνε τα οικονομικά του Θεάτρου. Η κυβέρνηση και η διοίκηση που διόρισε προσπαθούν να φέρουν σαν αντιπάλους τους ηθοποιούς που αγωνίζονται ενάντια στα μνημόνια και το κοινό που χτυπιέται απ' αυτά, συκοφαντώντας τους απεργούς και κολακεύοντας το κοινό.

Είναι υποκριτικό η διοίκηση, η οποία αρνείται να ανανεώσει την ίδια Σύμβαση που είχαν οι ηθοποιοί, να λέει ότι νοιάζεται για το κοινό που με την αδιάλλακτη στάση της του στερεί το Θέατρο όλες αυτές τις βδομάδες. Είναι προκλητικό να κλαίγεται η διοίκηση, που περικόπτει ούτως ή άλλως τους μισθούς των ηθοποιών με βάση τα μνημόνια, ότι θα κατηγορηθεί για απιστία επειδή δεν το ανέγραψε και στη Σύμβαση. Βέβαια, δεν τους νοιάζει ούτε το κόστος ούτε η απιστία, όταν πρέπει να δώσουν 30.000 ευρώ (!!!) σε δικηγορικό γραφείο για να τους υπερασπίσει από τους εργαζόμενους που διεκδικούν και δικαστικά να κριθούν παράνομες οι μνημονιακές περικοπές που επέβαλε το Θέατρο στην προηγούμενη Σύμβασή τους.

Είναι προκλητικό η κυβέρνηση, που καθοδηγεί τον πόλεμο λάσπης στην απεργία των ηθοποιών μέσα από τη διορισμένη απ' αυτήν διοίκηση στο Κρατικό Θέατρο, να υποκρίνεται την «αθώα περιστερά» και τον «Πόντιο Πιλάτο». Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά από τόσες βδομάδες με κλειστό το ένα από τα τρία Κρατικά Θέατρα η υπουργός Πολιτισμού δεν έχει πει κουβέντα. Είναι προκλητικό σε συνάντηση των ηθοποιών με την υφυπουργό Εσωτερικών, αρμόδια για τα θέματα Μακεδονίας - Θράκης, να δηλώνεται από την πλευρά της υπουργού ότι υπάρχει θετικό κλίμα από τους ηθοποιούς οι οποίοι συμφωνούν για την «αρωγή της πολιτείας» στο Θέατρο.

Τη βρώμικη δουλειά από πλευράς κυβέρνησης έχει αναλάβει το υπουργείο Εργασίας, που έχει καλέσει σε 2 τριμερείς με κύριο στόχο να στριμώξει το ΣΕΗ. Στη δεύτερη συνάντηση προχώρησε μάλιστα σε κάτι που δεν έχει τολμήσει ούτε και η πιο αντιδραστική κυβέρνηση που έχει περάσει μέσα στην εκατοντάχρονη πορεία του Σωματείου. Προσπάθησε να αφαιρέσει τη δυνατότητα του ΣΕΗ να διαπραγματεύεται τη Σύμβαση των ηθοποιών.

Μια μεθόδευση που οργάνωσε από κοινού με την Ομοσπονδία Θεάματος - Ακροάματος και το νόθο προεδρείο της που ελέγχεται από την κυβέρνηση.

Μεγάλος και σημαντικός αγώνας

Η απεργία των ηθοποιών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος είναι ένας μεγάλος και σημαντικός αγώνας για την εποχή που διανύουμε. Αποτελεί στοιχείο αφύπνισης για όλους τους εργαζόμενους στα Κρατικά Θέατρα, στο Θέαμα - Ακρόαμα, αλλά και για το σύνολο των εργαζομένων. Είναι μια σημαντική εμπειρία για το ΣΕΗ και τον αγώνα που δίνει για την υπογραφή ΣΣΕ. Δείχνει καθαρά ποιος είναι ο δρόμος για ζωή με δικαιώματα. Σπάει τις αυταπάτες για κατακτήσεις που θα έρθουν με διαβουλεύσεις και δημόσιες σχέσεις, χωρίς σκληρή σύγκρουση με κυβερνήσεις και εργοδοσία.

Αποκαλύπτει την άθλια προπαγάνδα της κυβέρνησης για το τέλος των θυσιών και το ξέφωτο της «ανάπτυξης». Μια προπαγάνδα που στόχο έχει να αποκρύψει ότι κύριο συστατικό της ανάπτυξης αποτελεί η εκμετάλλευση. Αποδεικνύει στην πράξη ότι το σύνολο των κομμάτων που έχουν στρατηγική επιδίωξη την καπιταλιστική ανάπτυξη, ενώ ανεβάζουν τους τόνους της αντιπαράθεσης στα ζητήματα του τρόπου διαχείρισης, είναι απόλυτα ενωμένα και πλήρως αποφασισμένα απέναντι στις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν και τους λόγους που κάνουν τον αγώνα αυτό σήμερα πιο ισχυρό, πιο προσανατολισμένο, πιο αποφασισμένο. Οι εργαζόμενοι στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ξέρουν καλύτερα ποιοι είναι οι σύμμαχοί τους και ποιοι οι εχθροί τους. Παρά τις προσπάθειες διοίκησης, κυβέρνησης και κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν χωρίστηκαν σε ηθοποιούς και σε υπόλοιπο προσωπικό.

Αυτή η ενότητα αποτελεί παρακαταθήκη και για το μέλλον. Δεν αρκεί. Χρειάζεται αυτή η αγωνιστική ενότητα να διευρυνθεί και με τους εργαζόμενους στα άλλα Κρατικά Θέατρα και στο Μέγαρο Μουσικής. Χρειάζεται να ενωθεί με το σύνολο των εργαζομένων, τους αγώνες τους, αλλά και την ανάγκη τους για Πολιτισμό που να τους είναι ωφέλιμος. Για έναν Πολιτισμό που δε θα παραπλανά με την ταξική συμφιλίωση και θα προωθεί τους «εθνικούς στόχους» της ανάπτυξης των καπιταλιστικών κερδών και των καπιταλιστικών πολέμων.

Αλλά έναν Πολιτισμό που θα φωτίζει το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.


Π. Β.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ