Τους τελευταίους μήνες πραγματοποιούνται στη Γαλλία πολλές κινητοποιήσεις ενάντια σε σειρά μέτρων με τα οποία η κυβέρνηση Μακρόν κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση. Πρόκειται για κινητοποιήσεις που φέρνουν στο προσκήνιο την ανάγκη να οργανωθεί ο εργατικός - λαϊκός αγώνας ενάντια στον πυρήνα της στρατηγικής υπεράσπισης του μεγάλου κεφαλαίου, κόντρα στην επιχείρηση που στήνουν η μία και η άλλη μερίδα του κεφαλαίου για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή οργή και πάλη σε αδιέξοδα μονοπάτια.

Ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με τον γενικό γραμματέα της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στη Χημική Βιομηχανία (Federation National de l' Industrie Chimique - FNIC), Εμανουέλ Λεπίν, για τα συμπεράσματα που προσφέρει ο νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης αλλά και για τα εφόδια που απαιτεί η ενίσχυση των εργατικών - λαϊκών αγώνων. Η FNIC, μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), παρεμβαίνει για να συντονίσουν τον αγώνα τους όλοι οι εργαζόμενοι του κλάδου και συνολικά της χώρας, αλλά και για να αποκτήσουν αυτοί οι αγώνες ταξικό προσανατολισμό, να αναπτυχθούν με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες, τις οποίες άλλωστε μπορεί να ικανοποιήσει ο άφθονος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Ακολουθεί η συζήτηση με τον συνδικαλιστή.

-- Η FNIC πρωτοστατεί σε μια προσπάθεια απεργιακού συντονισμού, όπως έγινε με το κοινό κάλεσμα 8 ομοσπονδιών για εθνική απεργία στις 14 Δεκέμβρη. Τι χαρακτηριστικά και τι προσανατολισμό έχει αυτή η προσπάθεια;

-- Η FNIC διαπιστώνει ότι η κατάσταση των εργαζομένων στη Γαλλία είναι καταστροφική. Εδώ και πολλά χρόνια, υφίστανται τα αποτελέσματα διαρκών κοινωνικών υποχωρήσεων, εξαιτίας μιας πολύπλευρης επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου. Τα κέρδη από την παραγωγικότητα, που είναι ιδιαίτερα υψηλή, τα αρπάζουν συστηματικά οι εργοδότες και οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων. Τα αυξανόμενα κέρδη της παραγωγικότητας μειώνουν μηχανικά τον όγκο της εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή πλούτου στις εταιρείες και τις υπηρεσίες.

Αυτή η μείωση του όγκου της εργασίας, προς όφελος όλων, θα έπρεπε να μεταφραστεί σε μια γενική μείωση του χρόνου εργασίας. Αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει, ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια, το αντίθετο γίνεται. Η μείωση του όγκου της εργασίας γίνεται με τον ακόλουθο τρόπο: Εκμηδενίζεται ο χρόνος εργασίας για πολλούς εργαζόμενους, δηλαδή απολύονται και επιστρέφουν στην ανεργία. Και για τους υπόλοιπους, αυξάνεται ο χρόνος εργασίας και πέφτουν οι μισθοί. Ετσι, στη Γαλλία, τα 6 εκατομμύρια των ανέργων αποτελούν έναν εφεδρικό στρατό που «βαραίνει» υπέρ της μείωσης των μισθών όσων έχουν το «προνόμιο» να έχουν εργασία.

Οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται. Η κοινωνική προστασία (συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, ασφάλισης της ασθένειας), καρπός της ένοπλης εργατικής αντίστασης στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δέχεται επίθεση και τίθεται υπό αμφισβήτηση από όλες τις κυβερνήσεις που υπήρξαν στη Γαλλία: Από τον Μιτεράν, τον Σιράκ, τον Σαρκοζί, τον Ολάντ και σήμερα τον Μακρόν. Οι τελευταίοι νόμοι που έφερε ο Μακρόν έχουν καταργήσει μια σειρά συλλογικών δικαιωμάτων που υπήρχαν κατά κλάδο και τα οποία μπορούν πλέον να τεθούν υπό αμφισβήτηση μέσα στις επιχειρήσεις, μέσω της υπογραφής συμφωνιών με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα.

Οι συνδικαλιστικές και ατομικές ελευθερίες δέχονται επίσης επίθεση, είτε πρόκειται για τους χώρους εργασίας είτε για τον δημόσιο χώρο, ή ακόμα και για το διαδίκτυο. Ζούμε σε ένα κράτος όλο και περισσότερο αστυνομοκρατούμενο. Ολα τα μέτρα διαμορφώνονται με βάση τις απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας και εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη, μέσα από τις ευρωπαϊκές Οδηγίες και τους ευρωπαϊκούς νόμους, που αποφασίζονται όχι στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο αλλά στα Διοικητικά Συμβούλια των μεγάλων βιομηχανικών και χρηματοπιστωτικών επιχειρηματικών ομίλων.

Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις, η FNIC θεωρεί ότι απαιτείται μια πλατιά αντίδραση του κόσμου της εργασίας. Μέσα από τον συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων, με σαφείς προοπτικές για την αλλαγή της κοινωνίας και όχι για την επίτευξη «απλών βελτιώσεων» στο περιθώριο, ώστε οι μισθωτοί να συνειδητοποιήσουν ότι η δική τους κινητοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει αυτή η καπιταλιστική ατμομηχανή.

Εμείς ανήκουμε σε οργανώσεις που προσπαθούν μέσα από τον καθημερινό αγώνα να εντάξουν τους εργαζόμενους στην πάλη, απεργώντας και ως εκ τούτου σταματώντας τη μηχανή παραγωγής κέρδους. Μπλοκάροντας την παραγωγή κερδών στις επιχειρήσεις μπορούμε να μπλοκάρουμε τον κύκλο της καπιταλιστικής συγκέντρωσης και να προτείνουμε μια άλλη κοινωνία.

-- Τους τελευταίους μήνες έγιναν στη Γαλλία μεγάλες κινητοποιήσεις, που ανέδειξαν τη λαϊκή οργή που προκαλεί η πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν. Τι καθήκοντα διαμορφώνονται για να δυναμώσει η ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση των εργαζομένων, ώστε να μεγαλώσουν η πίεση, η αποτελεσματικότητα και η προοπτική των εργατικών αγώνων;

-- Η στρατηγική που ακολούθησαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία δεν έδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτή την παραδοχή. Πρέπει να αλλάξουμε στρατηγική. Χάνουμε τα συλλογικά μας δικαιώματα, οι μισθοί υποχωρούν, όπως και η κοινωνική προστασία.

Οι «κλασικές» στρατηγικές κινητοποίησης των συνδικάτων στη Γαλλία είχαν ως αποτέλεσμα να αποτύχουν να επιδράσουν στη σημερινή ανάπτυξη του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων». Αυτό το κίνημα αποτελεί την απόδειξη της αγωνιστικότητας των μισθωτών στη Γαλλία, που όμως δεν αισθάνονται ότι τους εκφράζουν οι κλασικές μέθοδοι αγώνα, ενώ γνωρίζουμε ότι οι ηγεσίες αυτού του κινήματος καθοδηγούνται από αστικές δυνάμεις, που δεν θέλουν ουσιαστικές αλλαγές στο σύστημα. Εμείς καλούμε τα συνδικάτα και τα μέλη της FNIC να συζητήσουν με εργαζόμενους από διάφορους κλάδους που συμμετέχουν στα «κίτρινα γιλέκα», να συναντηθούν για να βρουν αποτελεσματικά μέσα για κοινό αγώνα. Παράλληλα, τα συνδικάτα μας συζητούν με τους εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς ώστε να κατανοηθεί η ανάγκη συσπείρωσης σε ταξικά αιτήματα.

Για να αναπτυχθεί το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην κοινωνία στην οποία ζούμε, πρέπει να διευρύνουμε τη δράση σε εδαφική βάση αλλά και το άνοιγμά μας σε διάφορους κλάδους και τομείς. Αυτή η δυναμική πρέπει να αποκτήσει ώθηση όσο πιο πλατιά γίνεται μέσα στη CGT (σ.σ. τη Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων της Γαλλίας). Για αυτό κι εμείς κάνουμε μια παράλληλη έντονη συζήτηση εντός της CGT, για να αναπτυχθεί αυτή η δυναμική.

Πιστεύουμε ότι η σοβαρή προετοιμασία μιας γενικής πανεθνικής απεργίας, ειδικά στους πιο στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (πετρέλαιο, Ενέργεια, μεταφορές, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, δημόσιες υπηρεσίες) θα συνέβαλλε καθοριστικά στην προετοιμασία απανωτών κινητοποιήσεων, για να αναπτυχθεί ένα ισχυρό κίνημα διαρκών απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, π.χ. το 2016 και το 2010. Αλλά πρέπει να εργαστούν συντονισμένα όλοι οι κλάδοι, κι αυτό απαιτεί κοινή βούληση, κόντρα στις συχνά έντονα συντεχνιακές λογικές.

-- Ποια είναι σήμερα η κατάσταση της εργατικής τάξης στη Γαλλία; Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εικόνα που μεταφέρεται και στη δική μας χώρα, ότι η Γαλλία του Μακρόν αποδεικνύει πως αν δυναμώνουν οι επιχειρήσεις βελτιώνεται και η θέση των εργαζομένων;

-- Η Γαλλία του Μακρόν είναι μια χώρα γεμάτη φτωχούς. Υπάρχουν σήμερα σχεδόν 10 εκατομμύρια φτωχοί και ανάμεσά τους πάρα πολλοί μισθωτοί. Οταν ένας άνθρωπος έχει εργασία, αλλά δεν μπορεί να διασφαλίσει κανονικά τη στέγαση ή τη διατροφή του, δεν διασφαλίζεται η αναπλήρωση της εργατικής δύναμης. Αυτό οφείλεται στο ότι το κεφάλαιο αρπάζει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Μετά την κρίση του 2008, τρισεκατομμύρια ευρώ διοχετεύτηκαν στον χρηματοπιστωτικό τομέα για τη διάσωση των τραπεζών και αυτό το χρέος σήμερα επανεμφανίζεται μέσα από το υψηλό δημόσιο χρέος. Δεν είναι ευθύνη των φορολογούμενων να πληρώνουν τη διάσωση των τραπεζών. Το πρώτο κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή οι φόροι, προσανατολίζεται στην αποπληρωμή του χρέους. Από τη μία πλευρά, τους φόρους τούς πληρώνουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι, με διάφορες μορφές: Καταβολή ΦΠΑ, φορολόγηση του εισοδήματός τους, των καυσίμων. Και από την άλλη πλευρά, το χρέος το ελέγχουν οι πλούσιοι. Με άλλα λόγια, τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα χρηματοδοτούν τους πλούσιους. Η Γαλλία έγινε ένας χρηματοπιστωτικός παράδεισος για τις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά μια φορολογική και κοινωνική κόλαση για τους εργαζόμενους. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο Μακρόν είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας του οποίου η δημοτικότητα έπεσε με το μεγαλύτερο ρυθμό των τελευταίων 60 χρόνων. Η πλειοψηφία τον αντιμετωπίζει ως «Πρόεδρο των πλουσίων». Οι ανισότητες εξακολουθούν να διευρύνονται, καθώς στη χώρα ο πλούτος συγκεντρώνεται σε μια χούφτα πολύ πλούσιων. Αυτοί βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, γιατί αποτελούν τμήμα της τάξης των πλουσίων και όχι γιατί είναι Γάλλοι.

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αντίστοιχη με αυτή της περιόδου που προηγήθηκε της Γαλλικής Επανάστασης το 1789, όταν τα τμήματα της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας είχαν αναπτύξει περισσότερα κοινά συμφέροντα και κώδικες ανάμεσά τους απ' ό,τι με τους πληθυσμούς της χώρας του το καθένα. Οι σημερινοί αριστοκράτες είναι οι πάμπλουτοι. Στη Γαλλία ακολούθησε η πρώτη απόπειρα των εργατών να διεκδικήσουν την εξουσία, με την Παρισινή Κομμούνα του 1872 και με άλλες συγκρούσεις. Εχουμε την πείρα να δυναμώσουμε τον αγώνα για να απαλλαγούμε από τους εκμεταλλευτές μας.