Ιδιαίτερη κινητικότητα εμφανίζεται στο ζήτημα των «κόκκινων» δανείων και μάλιστα με την άμεση εμπλοκή των εγχώριων τραπεζών στις συνεννοήσεις με τα τεχνικά κλιμάκια των «θεσμών» που ήδη βρίσκονται στην Αθήνα. Σε αυτό το φόντο, το αντιλαϊκό σφαγείο αναφορικά με την κλιμάκωση των πλειστηριασμών απέναντι στην πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας προσλαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις καθώς οι «επεξεργασίες» και οι «προτάσεις» που βρίσκονται στο τραπέζι μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν:

-- Την κατάργηση διάταξης του νόμου 3869/2010 (λεγόμενος νόμος Κατσέλη) αναφορικά με τη δυνατότητα του δανειολήπτη να προσφύγει στα δικαστήρια προκειμένου να τύχει προστασίας για την πρώτη κατοικία. Αυτή η εξέλιξη έρχεται να σφίξει ακόμη περισσότερο τη θηλιά των εκβιασμών, αφήνοντας τα αδύναμα λαϊκά νοικοκυριά στο «έλεος» των τραπεζών.

-- Σε συνδυασμό με το παραπάνω, προωθούνται λύσεις στο πλαίσιο του «εξωδικαστικού συμβιβασμού» μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας που ήδη βρίσκεται σε λειτουργία σε ό,τι αφορά τα επιχειρηματικά χρέη.

Στην ίδια «αυτόματη» διαδικασία εντάσσονται οι οφειλές για την πρώτη κατοικία, ενδεχομένως δε και άλλα χρέη νοικοκυριών, όπως προς τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Σε αυτό το πλαίσιο, γίνεται φανερή η επιχείρηση διαμοιρασμού των οφειλών που μπορεί να καταβάλλει η λαϊκή οικογένεια μεταξύ των τραπεζών και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού.

-- Κατακρεουργούνται τα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για την παρεχόμενη «προστασία» από πλειστηριασμούς. Ο κεντρικός άξονας αφορά τις λεγόμενες «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», όπως αυτές προσδιορίζονται από τη στατιστική υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ). Σήμερα, η προστασία της πρώτης κατοικίας παρέχεται για οικογενειακό εισόδημα προσαυξημένο κατά 70% σε σχέση με τις «εύλογες δαπάνες». Αυτές ξεκινούν για τον άγαμο από τα 8.180 ευρώ μεικτό εισόδημα το χρόνο και για το ζευγάρι (οικογενειακό εισόδημα) από τα 13.917 ευρώ, με προσαύξηση 3.361 ευρώ για κάθε παιδί.

Τα νέα κριτήρια με το πλήρες φακέλωμα μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας θα περνούν από την «κρησάρα» του «εξωδικαστικού συμβιβασμού», ενώ ταυτόχρονα μπαίνουν και νέοι φραγμοί για προσφυγές στα δικαστήρια.

Με βάση και τα παραπάνω η μείωση του περιουσιακού κριτηρίου (π.χ. στο εύρος των 100.000 ευρώ) θεωρείται από τους τραπεζίτες δευτερεύον ζήτημα αλλά σε κάθε περίπτωση θα δώσει ένα ακόμη σινιάλο για την κλιμάκωση των πλειστηριασμών. Σήμερα, το περιουσιακό κριτήριο «προστασίας» ξεκινά από 180.000 ευρώ για μονοπρόσωπο νοικοκυριό και προσαυξάνεται σε 220.000 για ζευγάρι, σε 240.000 για οικογένεια με 1 παιδί, 260.000 για οικογένεια με δύο παιδιά και 280.000 για οικογένεια με τρία παιδιά.

-- Οι τράπεζες, από την πλευρά τους, θα μπορούν να «προσφέρουν» «κουρέματα» δανείων ή επιμηκύνσεις αποπληρωμών (σε αυτούς που προσφεύγουν στον «εξωδικαστικό συμβιβασμό» και πληρούν τα κριτήρια). Το ζήτημα αυτό συγκαταλέγεται στους κεντρικούς άξονες των αντιλαϊκών διεργασιών, καθώς αποτελεί τμήμα της διαδικασίας για την απομείωση των προβληματικών δανείων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η πρακτική αυτή θα βασιστεί στη σχέση τρέχουσας αξίας του δανείου (σημερινό υπόλοιπο) προς την αξία ακινήτου. Σε αυτό το πλαίσιο, «κούρεμα» θα προβλέπεται μόνο σε περιπτώσεις οφειλετών με τρέχον χρέος μεγαλύτερο από την αξία του ακινήτου και όχι για το αντίθετο.

Βέβαια, η πρακτική αυτή διασφαλίζει τα συμφέροντα των τραπεζών, με κριτήριο το μεγαλύτερο τίμημα που έχουν να περιμένουν είτε από το δανειολήπτη είτε μέσω πλειστηριασμών...

-- «Κλειδωμένο» θεωρείται και το ζήτημα της κρατικής επιδότησης στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας. Μέτρο που στην πραγματικότητα διευκολύνει τις τράπεζες να βάλουν στο «χέρι» τις απαιτήσεις τους από τα στεγαστικά δάνεια, ενώ σφίγγει και τη θηλιά των εκβιασμών στα λαϊκά νοικοκυριά. Η ένταξη σε καθεστώς επιδότησης αφορά στα φτωχότερα τμήματα του λαού, σε συνδυασμό με την καταβολή ελάχιστων δόσεων, υπό την απειλή διακοπής της ενίσχυσης σε περίπτωση «καθυστέρησης», που υπερβαίνει την αξία τριών μηνιαίων δόσεων.

Παράλληλα, ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο νέας παράτασης του «νόμου Κατσέλη» μέχρις ότου ολοκληρωθούν τα αντιλαϊκά παζάρια για το νέο πλαίσιο.

Στο τραπέζι βρίσκονται και τα διάφορα σχέδια αναφορικά με τα νέα πακέτα κρατικής ενίσχυσης των τραπεζών με στόχο την απαλλαγή τους από τα «βαρίδια» των «κόκκινων» δανείων.

Σε αυτήν τη φάση φαίνεται να προκρίνεται το σχέδιο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, κατά το «ιταλικό μοντέλο» που έχει προηγηθεί. Πρόκειται για μεταφορά πακέτων με «κόκκινα» δάνεια σε εταιρεία «ειδικού σκοπού», που με τη σειρά της θα προχωρήσει σε εκδόσεις ομολόγων με την κάλυψη των εγγυήσεων του Δημοσίου.

Ουσιαστικά πρόκειται για παραλλαγή του σχεδίου που έχει εκπονήσει η Τράπεζα της Ελλάδας, το οποίο, σύμφωνα με κυβερνητικούς παράγοντες, ενδέχεται να αξιοποιηθεί στη συνέχεια, σε συνεννόηση βέβαια με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Την ίδια ώρα, το υπουργείο Οικονομικών με φόντο τα παζάρια με τους «θεσμούς» «τρέχει» το επόμενο πακέτο με τις αναδιαρθρώσεις και παρεμβάσεις.

Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, δρομολογούνται τα παρακάτω:

• Προκηρύσσεται άμεσα η άδεια για το καζίνο του Ελληνικού, προχωρούν η ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ και η υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος». Στα σκαριά βρίσκονται νομοσχέδια του υπουργείου Ενέργειας αναφορικά με το «διαχωρισμό των δικτύων» και του υπουργείου Ναυτιλίας για τα λιμάνια.
• Αναφορικά με τις αιτιάσεις της Κομισιόν για το «δημοσιονομικό κόστος» από δικαστικές αποφάσεις, γίνεται λόγος για εκπόνηση μελέτης αναφορικά με τις «επιπτώσεις» και για την «κάλυψη του κόστους σε βάθος χρόνου».
• Πρόταση της κυβέρνησης προς τους «θεσμούς» αφορά τη διαμόρφωση μόνιμου εξωδικαστικού μηχανισμού, όπου θα εντάσσονται τα χρέη νοικοκυριών και επιχειρήσεων (τράπεζες, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία).
• Αναφορικά με τη διαμόρφωση του «κατώτατου μισθού» η συζήτηση με τους «θεσμούς» εστιάζει στον τρόπο προσδιορισμού της παραγωγικότητας. Κυβερνητικές πηγές τοποθετούν τις «αυξήσεις» μεταξύ 5% - 8%.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» μπορείτε να διαβάσετε:

«ΚΟΚΚΙΝΑ» ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ: Αντιλαϊκό ξεσάλωμα με νέες θηλιές πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία

ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΚΥΚΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»: Η κερδοφορία στο επίκεντρο, οι λαϊκές ανάγκες στο περιθώριο

ΓΑΛΛΙΑ: Συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη» του γενικού γραμματέα της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στη Χημική Βιομηχανία, Ε. Λεπίν

ΣΠΑΝΙΕΣ ΓΑΙΕΣ: Οξύνεται ο ανταγωνισμός για πρώτες ύλες στις νέες τεχνολογίες, με την Κίνα να πρωτοστατεί

Το σχέδιο που έχει επεξεργαστεί το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας περιλαμβάνει συγκεκριμένες παρεμβάσεις σε κρίσιμους τομείς για την ανάπτυξη της «κυκλικής οικονομίας», όπως: Παρεμβάσεις για την παραγωγή «δευτερογενών καυσίμων», λιπασμάτων και βιοαποβλήτων, συλλογή και επανάχρηση οργανικών υπολειμμάτων ως λιπασμάτων, επανάχρηση οικοδομικών υλικών στον τομέα των κατασκευών, επαναχρησιμοποίηση νερού, αξιοποίηση βιομηχανικών παραπροϊόντων κ.ά.

Στο πλαίσιο αυτό, στα τέλη του Δεκέμβρη ο υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Σ. Φάμελλος, συναντήθηκε με τον επίτροπο Περιβάλλοντος, Θαλάσσιας Πολιτικής και Αλιείας, Karmenu Vella, και τον γενικό διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Daniel Calleja Crespo, στους οποίους παρουσίασε το κυβερνητικό σχέδιο, ενώ υπήρξε «δέσμευση» από πλευράς των Ευρωπαίων αξιωματούχων για «την παροχή τεχνικής και οικονομικής βοήθειας, μέσω των χρηματοδοτικών εργαλείων της ΕΕ για την υλοποίησή του».

Η ΕΕ δίνει μεγάλο βάρος στην ανάκτηση και επαναχρησιμοποίηση υλικών καθώς έτσι μπορεί να υπάρξει μεγάλη εξοικονόμηση πόρων για τους βιομηχανικούς ομίλους και να ενισχυθεί η «ανταγωνιστικότητα» της ευρωπαϊκής οικονομίας στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Ειδική αναφορά και συγκεκριμένοι στόχοι πολιτικής έχουν τεθεί για την ανάκτηση κρίσιμων πρώτων υλών, κυρίως προερχόμενων από προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, μεγάλο μέρος των οποίων οι ευρωπαϊκοί όμιλοι εισάγουν από ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Κίνα αλλά και οι ΗΠΑ, Ρωσία, Ινδία κ.ά. Παράλληλα, η ανάπτυξη που σημειώνουν τις τελευταίες δεκαετίες οι λεγόμενες «αναδυόμενες οικονομίες» δημιουργούν μεγαλύτερη ζήτηση σε αυτού του είδους τα προϊόντα αυξάνοντας τις τιμές τους και κατά συνέπεια το κόστος των τελικών προϊόντων.

Σε ειδικό κείμενο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (SDW2018, 36 final) σχετικά με τη σημασία των βασικών πρώτων υλών για την ευρωπαϊκή βιομηχανική παραγωγή και τις επιχειρήσεις παραγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας τονίζεται η ανάγκη ανάκτησης τέτοιων υλικών από προϊόντα όπως τα κινητά τηλέφωνα, που φτάνουν στο τέλος του κύκλου ζωής τους. Αφού, όπως σημειώνεται, μέχρι το 2030 η ζήτηση από άλλες οικονομίες γι' αυτά τα προϊόντα θα αυξάνεται συνεχώς, όπως αντίστοιχα θα αυξάνονται οι τιμές τους, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας η απρόσκοπτη προμήθεια των ευρωπαϊκών ομίλων με τέτοια προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές.

Φυσικά και οι δράσεις που θα αναληφθούν στην ΕΕ στο πλαίσιο της «κυκλικής οικονομίας» δεν θα λύσουν το πρόβλημα και γι' αυτό η ΕΕ κινείται σε πολλαπλά επίπεδα για την απρόσκοπτη πρόσβασή της σε πρώτες ύλες, ωστόσο με δεδομένο τον διεθνή ανταγωνισμό δεν μπορεί να «σπαταλά» πρώτες ύλες που βρίσκονται ήδη στο εσωτερικό της και μπορούν να αξιοποιηθούν.

Οι πρώτες ύλες που μπορούν να ανακτηθούν από προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, κινητά τηλέφωνα για παράδειγμα, είναι μόνο ένα μέρος του σχεδιασμού για την «κυκλική οικονομία». Μεγάλο βάρος πέφτει επίσης στη χρήση και επανάχρηση υδάτινων πόρων, χημικών προϊόντων, καυσίμων, ενεργειακών προϊόντων και παραπροϊόντων κ.λπ.

Το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης έρχεται να συμβάλει σε αυτούς ακριβώς τους στόχους της ΕΕ για την ενίσχυση τόσο των ομίλων στον τομέα της εξοικονόμησης πόρων, όσο και εκείνων που ασκούν άμεση επιχειρηματική δραστηριότητα στη διαχείριση απορριμμάτων και ανάκτηση υλικών. Ετσι επιδιώκεται η εφαρμογή δράσεων σε όλα τα επίπεδα της παραγωγικής αλυσίδας, στην εξόρυξη πρώτων υλών και τον σχεδιασμό προϊόντων και υλικών, στην επισκευή, επανάχρηση και ανακατασκευή προϊόντων μεταποίησης, καθώς και του νερού.

Και εδώ η κυβέρνηση, υλοποιώντας και τη σχετική πολιτική της ΕΕ, έρχεται - με το «φερετζέ» της υποτιθέμενης προστασίας του περιβάλλοντος - να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του κεφαλαίου που περιλαμβάνει τη λεγόμενη «κυκλική οικονομία» στο «φιλόδοξο και επιθετικό πακέτο οριζόντιων φιλοεπενδυτικών μεταρρυθμίσεων», σύμφωνα με τη διατύπωση του ΣΕΒ.

Για την υλοποίησή του προβλέπεται η παροχή μιας σειράς κινήτρων για τις επιχειρήσεις, π.χ. χρηματοδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις και άλλα οικονομικά κίνητρα που θα ανακοινωθούν εν καιρώ, ενώ αντίστοιχα για τα λαϊκά στρώματα υπάρχουν οικονομικά «αντικίνητρα», νέα χαράτσια κ.ά. Στο πλαίσιο αυτό το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας έθεσε προς δημόσια διαβούλευση, που θα διαρκέσει μέχρι τις 21 Γενάρη, δύο νέες ρυθμίσεις για την προώθηση της «κυκλικής οικονομίας και την οικονομία μηδενικών αποβλήτων».

Οι ρυθμίσεις αυτές είναι συμπληρωματικές του νόμου για την ανακύκλωση (ν. 4496/2017) και ουσιαστικά αποτελούν προανάκρουσμα του συνολικού σχεδίου για την «κυκλική οικονομία». Ανάμεσα σε άλλα προβλέπουν υψηλές χρεώσεις στους δήμους, δηλαδή στους δημότες, για την ταφή των αποβλήτων, ακόμη και τριπλάσια σε σχέση με τη διαλογή στην πηγή, χαμηλότερες χρεώσεις για την επεξεργασία των αποβλήτων σε μονάδες μηχανικής, βιολογικής επεξεργασίας αποβλήτων από την ταφή, αλλά υψηλότερη από την ανάκτηση αποβλήτων που έχουν χωριστεί στην πηγή, καθώς και ότι η ανάκτηση χωριστά συλλεγέντων αποβλήτων (βιοαπόβλητα, ανακυκλώσιμα υλικά) θα έχει τη χαμηλότερη χρέωση.

Επιπλέον, για την ενίσχυση της «κυκλικής οικονομίας», τη συμμετοχή των δήμων δηλαδή στη διαλογή και ανάκτηση υλικών, επιβάλλεται το χαράτσι της «περιβαλλοντικής εισφοράς» στους ΦΟΔΣΑ (Φορείς Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Συλλογής Απορριμμάτων, τα θεσμικά όργανα των ΟΤΑ για τη διαχείριση των απορριμμάτων) που καθυστερούν στην ολοκληρωμένη διαχείριση των δημοτικών απορριμμάτων. Ετσι, η περιβαλλοντική εισφορά καθορίζεται στα δέκα ευρώ ανά τόνο μη επεξεργασμένων διατιθέμενων αποβλήτων, θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται από την 1η Ιούλη και θα αυξάνεται κάθε έτος κατά πέντε ευρώ, αρχίζοντας από την 1η Γενάρη του 2021 μέχρι το ύψος των 35 ευρώ. Το χαράτσι θα διατίθεται για τη χρηματοδότηση «έργων και δράσεων κυκλικής οικονομίας» μεταξύ των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή των ΦΟΔΣΑ, δηλαδή θα ενισχύουν απευθείας τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στους τομείς διαχείρισης απορριμμάτων. Παράλληλα, με τη μετάθεση στους δήμους της ευθύνης αυτής δίχως ταυτόχρονα να τους ενισχύει οικονομικά και χωρίς να υπάρχει το απαιτούμενο προσωπικό, οι πιο φτωχοί δήμοι, των λαϊκών συνοικιών, και οι δημότες τους, είναι αυτοί που θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο.

Σε έναν ακόμη κρίσιμο τομέα για την κερδοφορία του κεφαλαίου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται «πρωτοπόρα» κι εφαρμόζοντας πλήρως όλο το μέχρι σήμερα αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο των προκατόχων της, μετατρέπει με ταχύτατους ρυθμούς συνολικά τη διαχείριση των απορριμμάτων σε χρυσοφόρο πεδίο για τους μονοπωλιακούς ομίλους, σύμφωνα με τις σχετικές ευρωενωσιακές κατευθύνσεις. Σε αυτό το «ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον» που διαμορφώνει η κυβέρνηση στον τομέα των απορριμμάτων για ντόπιους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους, τα λαϊκά στρώματα θα κληθούν να καταβάλλουν βαρύτατο τίμημα κι ενώ τίποτε απ' όσα εξαγγέλλονται περί προστασίας του περιβάλλοντος, εξοικονόμησης των φυσικών πόρων για τις επόμενες γενιές κ.λπ. δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.

Μόνη λύση προς το συμφέρον του λαού είναι με την πάλη του και σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους να διεκδικήσει ενιαίο δημόσιο κρατικό φορέα διαχείρισης απορριμμάτων, χωρίς καμιά ανάμειξη ιδιωτών σε όλα τα επίπεδα. Πλήρη απαλλαγή του λαού από τα ανταποδοτικά τέλη και τα χαράτσια, εφαρμογή πολιτικών μείωσης παραγωγής απορριμμάτων για ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή και κομποστοποίηση, δίκαιη και τεκμηριωμένη χωροθέτηση των σχετικών υποδομών, αποκατάσταση των ανεξέλεγκτων χωματερών.

Ο Εμ. Λεπίν

Ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με τον γενικό γραμματέα της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στη Χημική Βιομηχανία (Federation National de l' Industrie Chimique - FNIC), Εμανουέλ Λεπίν, για τα συμπεράσματα που προσφέρει ο νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης αλλά και για τα εφόδια που απαιτεί η ενίσχυση των εργατικών - λαϊκών αγώνων. Η FNIC, μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), παρεμβαίνει για να συντονίσουν τον αγώνα τους όλοι οι εργαζόμενοι του κλάδου και συνολικά της χώρας, αλλά και για να αποκτήσουν αυτοί οι αγώνες ταξικό προσανατολισμό, να αναπτυχθούν με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες, τις οποίες άλλωστε μπορεί να ικανοποιήσει ο άφθονος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Ακολουθεί η συζήτηση με τον συνδικαλιστή.

-- Η FNIC πρωτοστατεί σε μια προσπάθεια απεργιακού συντονισμού, όπως έγινε με το κοινό κάλεσμα 8 ομοσπονδιών για εθνική απεργία στις 14 Δεκέμβρη. Τι χαρακτηριστικά και τι προσανατολισμό έχει αυτή η προσπάθεια;

Από κινητοποίηση του συνδικάτου στην πετρελαιοβιομηχανία

Αυτή η μείωση του όγκου της εργασίας, προς όφελος όλων, θα έπρεπε να μεταφραστεί σε μια γενική μείωση του χρόνου εργασίας. Αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει, ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια, το αντίθετο γίνεται. Η μείωση του όγκου της εργασίας γίνεται με τον ακόλουθο τρόπο: Εκμηδενίζεται ο χρόνος εργασίας για πολλούς εργαζόμενους, δηλαδή απολύονται και επιστρέφουν στην ανεργία. Και για τους υπόλοιπους, αυξάνεται ο χρόνος εργασίας και πέφτουν οι μισθοί. Ετσι, στη Γαλλία, τα 6 εκατομμύρια των ανέργων αποτελούν έναν εφεδρικό στρατό που «βαραίνει» υπέρ της μείωσης των μισθών όσων έχουν το «προνόμιο» να έχουν εργασία.

Οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται. Η κοινωνική προστασία (συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, ασφάλισης της ασθένειας), καρπός της ένοπλης εργατικής αντίστασης στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δέχεται επίθεση και τίθεται υπό αμφισβήτηση από όλες τις κυβερνήσεις που υπήρξαν στη Γαλλία: Από τον Μιτεράν, τον Σιράκ, τον Σαρκοζί, τον Ολάντ και σήμερα τον Μακρόν. Οι τελευταίοι νόμοι που έφερε ο Μακρόν έχουν καταργήσει μια σειρά συλλογικών δικαιωμάτων που υπήρχαν κατά κλάδο και τα οποία μπορούν πλέον να τεθούν υπό αμφισβήτηση μέσα στις επιχειρήσεις, μέσω της υπογραφής συμφωνιών με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα.

Οι συνδικαλιστικές και ατομικές ελευθερίες δέχονται επίσης επίθεση, είτε πρόκειται για τους χώρους εργασίας είτε για τον δημόσιο χώρο, ή ακόμα και για το διαδίκτυο. Ζούμε σε ένα κράτος όλο και περισσότερο αστυνομοκρατούμενο. Ολα τα μέτρα διαμορφώνονται με βάση τις απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας και εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη, μέσα από τις ευρωπαϊκές Οδηγίες και τους ευρωπαϊκούς νόμους, που αποφασίζονται όχι στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο αλλά στα Διοικητικά Συμβούλια των μεγάλων βιομηχανικών και χρηματοπιστωτικών επιχειρηματικών ομίλων.

Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις, η FNIC θεωρεί ότι απαιτείται μια πλατιά αντίδραση του κόσμου της εργασίας. Μέσα από τον συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων, με σαφείς προοπτικές για την αλλαγή της κοινωνίας και όχι για την επίτευξη «απλών βελτιώσεων» στο περιθώριο, ώστε οι μισθωτοί να συνειδητοποιήσουν ότι η δική τους κινητοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει αυτή η καπιταλιστική ατμομηχανή.

Εμείς ανήκουμε σε οργανώσεις που προσπαθούν μέσα από τον καθημερινό αγώνα να εντάξουν τους εργαζόμενους στην πάλη, απεργώντας και ως εκ τούτου σταματώντας τη μηχανή παραγωγής κέρδους. Μπλοκάροντας την παραγωγή κερδών στις επιχειρήσεις μπορούμε να μπλοκάρουμε τον κύκλο της καπιταλιστικής συγκέντρωσης και να προτείνουμε μια άλλη κοινωνία.

-- Τους τελευταίους μήνες έγιναν στη Γαλλία μεγάλες κινητοποιήσεις, που ανέδειξαν τη λαϊκή οργή που προκαλεί η πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν. Τι καθήκοντα διαμορφώνονται για να δυναμώσει η ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση των εργαζομένων, ώστε να μεγαλώσουν η πίεση, η αποτελεσματικότητα και η προοπτική των εργατικών αγώνων;

-- Η στρατηγική που ακολούθησαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία δεν έδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτή την παραδοχή. Πρέπει να αλλάξουμε στρατηγική. Χάνουμε τα συλλογικά μας δικαιώματα, οι μισθοί υποχωρούν, όπως και η κοινωνική προστασία.

Οι «κλασικές» στρατηγικές κινητοποίησης των συνδικάτων στη Γαλλία είχαν ως αποτέλεσμα να αποτύχουν να επιδράσουν στη σημερινή ανάπτυξη του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων». Αυτό το κίνημα αποτελεί την απόδειξη της αγωνιστικότητας των μισθωτών στη Γαλλία, που όμως δεν αισθάνονται ότι τους εκφράζουν οι κλασικές μέθοδοι αγώνα, ενώ γνωρίζουμε ότι οι ηγεσίες αυτού του κινήματος καθοδηγούνται από αστικές δυνάμεις, που δεν θέλουν ουσιαστικές αλλαγές στο σύστημα. Εμείς καλούμε τα συνδικάτα και τα μέλη της FNIC να συζητήσουν με εργαζόμενους από διάφορους κλάδους που συμμετέχουν στα «κίτρινα γιλέκα», να συναντηθούν για να βρουν αποτελεσματικά μέσα για κοινό αγώνα. Παράλληλα, τα συνδικάτα μας συζητούν με τους εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς ώστε να κατανοηθεί η ανάγκη συσπείρωσης σε ταξικά αιτήματα.

Για να αναπτυχθεί το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην κοινωνία στην οποία ζούμε, πρέπει να διευρύνουμε τη δράση σε εδαφική βάση αλλά και το άνοιγμά μας σε διάφορους κλάδους και τομείς. Αυτή η δυναμική πρέπει να αποκτήσει ώθηση όσο πιο πλατιά γίνεται μέσα στη CGT (σ.σ. τη Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων της Γαλλίας). Για αυτό κι εμείς κάνουμε μια παράλληλη έντονη συζήτηση εντός της CGT, για να αναπτυχθεί αυτή η δυναμική.

Πιστεύουμε ότι η σοβαρή προετοιμασία μιας γενικής πανεθνικής απεργίας, ειδικά στους πιο στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (πετρέλαιο, Ενέργεια, μεταφορές, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, δημόσιες υπηρεσίες) θα συνέβαλλε καθοριστικά στην προετοιμασία απανωτών κινητοποιήσεων, για να αναπτυχθεί ένα ισχυρό κίνημα διαρκών απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, π.χ. το 2016 και το 2010. Αλλά πρέπει να εργαστούν συντονισμένα όλοι οι κλάδοι, κι αυτό απαιτεί κοινή βούληση, κόντρα στις συχνά έντονα συντεχνιακές λογικές.

-- Ποια είναι σήμερα η κατάσταση της εργατικής τάξης στη Γαλλία; Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εικόνα που μεταφέρεται και στη δική μας χώρα, ότι η Γαλλία του Μακρόν αποδεικνύει πως αν δυναμώνουν οι επιχειρήσεις βελτιώνεται και η θέση των εργαζομένων;

-- Η Γαλλία του Μακρόν είναι μια χώρα γεμάτη φτωχούς. Υπάρχουν σήμερα σχεδόν 10 εκατομμύρια φτωχοί και ανάμεσά τους πάρα πολλοί μισθωτοί. Οταν ένας άνθρωπος έχει εργασία, αλλά δεν μπορεί να διασφαλίσει κανονικά τη στέγαση ή τη διατροφή του, δεν διασφαλίζεται η αναπλήρωση της εργατικής δύναμης. Αυτό οφείλεται στο ότι το κεφάλαιο αρπάζει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Μετά την κρίση του 2008, τρισεκατομμύρια ευρώ διοχετεύτηκαν στον χρηματοπιστωτικό τομέα για τη διάσωση των τραπεζών και αυτό το χρέος σήμερα επανεμφανίζεται μέσα από το υψηλό δημόσιο χρέος. Δεν είναι ευθύνη των φορολογούμενων να πληρώνουν τη διάσωση των τραπεζών. Το πρώτο κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή οι φόροι, προσανατολίζεται στην αποπληρωμή του χρέους. Από τη μία πλευρά, τους φόρους τούς πληρώνουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι, με διάφορες μορφές: Καταβολή ΦΠΑ, φορολόγηση του εισοδήματός τους, των καυσίμων. Και από την άλλη πλευρά, το χρέος το ελέγχουν οι πλούσιοι. Με άλλα λόγια, τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα χρηματοδοτούν τους πλούσιους. Η Γαλλία έγινε ένας χρηματοπιστωτικός παράδεισος για τις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά μια φορολογική και κοινωνική κόλαση για τους εργαζόμενους. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο Μακρόν είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας του οποίου η δημοτικότητα έπεσε με το μεγαλύτερο ρυθμό των τελευταίων 60 χρόνων. Η πλειοψηφία τον αντιμετωπίζει ως «Πρόεδρο των πλουσίων». Οι ανισότητες εξακολουθούν να διευρύνονται, καθώς στη χώρα ο πλούτος συγκεντρώνεται σε μια χούφτα πολύ πλούσιων. Αυτοί βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, γιατί αποτελούν τμήμα της τάξης των πλουσίων και όχι γιατί είναι Γάλλοι.

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αντίστοιχη με αυτή της περιόδου που προηγήθηκε της Γαλλικής Επανάστασης το 1789, όταν τα τμήματα της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας είχαν αναπτύξει περισσότερα κοινά συμφέροντα και κώδικες ανάμεσά τους απ' ό,τι με τους πληθυσμούς της χώρας του το καθένα. Οι σημερινοί αριστοκράτες είναι οι πάμπλουτοι. Στη Γαλλία ακολούθησε η πρώτη απόπειρα των εργατών να διεκδικήσουν την εξουσία, με την Παρισινή Κομμούνα του 1872 και με άλλες συγκρούσεις. Εχουμε την πείρα να δυναμώσουμε τον αγώνα για να απαλλαγούμε από τους εκμεταλλευτές μας.

Copyright 2018 The Associated

Ο ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία στις νέες τεχνολογίες και την ηλεκτροκίνηση οδηγεί και την «κούρσα» για την εξασφάλιση των πρώτων υλών

Καθόλου τυχαία, σε πολλές εστίες συγκρούσεων και ανταγωνισμού ανά τον κόσμο το «ζητούμενο» είναι και αυτά τα ορυκτά, που θα τροφοδοτήσουν τις τεχνολογίες του μέλλοντος. Ενδεικτικά, η Αμερικανική Γεωλογική Εταιρεία έχει υπολογίσει την πιθανή αξία των ορυκτών του Αφγανιστάν (χρυσός, πολύτιμοι λίθοι και σπάνιες γαίες) έως και 1 τρισ. δολάρια. Αλλες έρευνες, όπως δημοσιεύει το επιχειρηματικό περιοδικό «Forbes», δείχνουν πως τα αποθέματα σπάνιων γαιών στη Βόρεια Κορέα ενδέχεται να ανέρχονται σε 6 τρισ. δολάρια, καθιστώντας τη χώρα «ένα ανεκμετάλλευτο χρυσωρυχείο για τις επιχειρήσεις νέων τεχνολογιών», της Κίνας, των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Η μεγάλη εξάρτηση της σύγχρονης βιομηχανίας από αυτές τις πρώτες ύλες είναι μια ακόμη πλευρά της οξυμένης αντιπαράθεσης ΗΠΑ - Κίνας, στη διαπάλη τους για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Σήμερα, η Κίνα κυριαρχεί απόλυτα στη βιομηχανία εξόρυξης σπάνιων γαιών, ελέγχοντας περίπου το 83% της παγκόσμιας παραγωγής σπάνιων γαιών, εξάγοντας τουλάχιστον 156.000 τόνους ετησίως. Ακολουθεί με πολύ περιορισμένο μερίδιο στην παγκόσμια αγορά η Αυστραλία. Πολλά κορυφαία μονοπώλια σε όλο τον κόσμο εξαρτώνται από την Κίνα για την απόκτηση των σπάνιων γαιών.

Τον Μάη του 2017, ο τότε επικεφαλής της CIA και σημερινός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, χαρακτήρισε «σοβαρό λόγο ανησυχίας» την εξάρτηση της αμερικανικής οικονομίας από τις εισαγωγές σπάνιων γαιών. Σύμφωνα με τη Γεωγραφική Επιθεώρηση των ΗΠΑ, η χώρα εισήγαγε το 2016 μέταλλα σπάνιων γαιών αξίας 120 εκατ. δολαρίων, με πάνω από 70% αυτών από την Κίνα. Οι ΗΠΑ - από τη δεκαετία του '90 - δεν έχουν παραγωγή σπάνιων γαιών και παραμένουν εξαρτημένες από τις εισαγωγές για τις ανάγκες των αμερικανικών βιομηχανιών. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το Μάουντεν Πας στη νότια Καλιφόρνια, κοντά στα σύνορα με τη Νεβάδα, που παρήγαγε σπάνιες γαίες και έχει χρεοκοπήσει, σχεδιάζεται να επαναλειτουργήσει.

Πολλά αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ αλλά και «δεξαμενές σκέψεις» έχουν αναφερθεί κατά καιρούς στο ισχυρό όπλο που διαθέτει η Κίνα στην αντιπαράθεση και το παζάρι με τις ΗΠΑ, που δεν είναι άλλο από τη διακοπή εξαγωγής σπάνιων γαιών που έχει ανάγκη η αμερικανική βιομηχανία, συμπεριλαμβανομένης και της πολεμικής βιομηχανίας.

Το κοβάλτιο βρίσκεται σε κάθε επαναφορτιζόμενη μπαταρία ιόντων λιθίου - από τα smartphones, τα τάμπλετ και τους φορητούς υπολογιστές - ενώ μαζί με το λίθιο και τον γραφίτη είναι απαραίτητη πρώτη ύλη και για τις μπαταρίες των ηλεκτροκίνητων οχημάτων. Η εξασφάλιση του κοβαλτίου αποτελεί σημαντικό πεδίο ανταγωνισμού, καθώς ενδέχεται να παρουσιάσει έλλειψη τα επόμενα χρόνια, όσο η ηλεκτροκίνηση και άλλες νέες τεχνολογίες αναπτύσσονται.

Ενδεικτικά, η «Morgan Stanley» εκτιμά πως μέχρι το 2025 η χρήση αυτού του μετάλλου μόνο για μπαταρίες ηλεκτροκίνητων οχημάτων θα αγγίζει τους 63.000 τόνους ετησίως, όταν το 2018 ανήλθε περίπου στους 11.500 τόνους. Αυτό μαρτυρά και η θεαματική αύξηση της ζήτησης για κοβάλτιο, με την παραγωγή του να έχει τετραπλασιαστεί από το 2000 στους 123.000 τόνους ετησίως και την τιμή του να έχει πολλαπλασιαστεί. Επίσης, σε ανοδική πορεία βρίσκεται η ζήτηση του λιθίου. Οι επιστημονικές μελέτες που γίνονται για λογαριασμό των μονοπωλίων (αυτοκινητοβιομηχανιών και άλλων «πράσινων επιχειρήσεων») «ανησυχούν» τόσο για την τιμή του κοβαλτίου όσο και για τα αποθέματά του.

Το κοβάλτιο εξορύσσεται σε διάφορες περιοχές του κόσμου, αλλά πάνω από το 60% της παγκόσμιας προσφοράς προέρχεται από το Κονγκό. Η αφρικανική χώρα, που καθόλου τυχαία σπαράσσεται από ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις εξαιτίας και του ορυκτού της πλούτου, παράγει σήμερα τις συντριπτικά μεγαλύτερες ποσότητες του κοβαλτίου. Τα μονοπώλια επωφελούνται από τις επιχειρήσεις εξόρυξης - κάτεργα που δραστηριοποιούνται στο Κονγκό, με χιλιάδες παιδιά να εργάζονται σε πρωτόγονες συνθήκες και χιλιάδες σακατεμένους εργάτες.

Και εδώ η Κίνα έχει διασφαλίσει ένα μεγάλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό συνδέεται και με τον στρατηγικό στόχο που έχει θέσει η κινεζική κυβέρνηση, η Κίνα να αναδειχθεί σε παγκόσμια ηγετική δύναμη και στην ηλεκτροκίνηση τα επόμενα χρόνια. Επίσης, στην Κίνα παράγεται μεγάλο μέρος των μπαταριών για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, οι οποίες εξάγονται στην Ευρώπη και αλλού. Ετσι, η κινεζική βιομηχανία «China Molybdenum» εξαγόρασε ένα ορυχείο κοβαλτίου και χαλκού στο Κονγκό από την αμερικανική εταιρεία ορυχείων «Freeport McMoRan Inc». Παράλληλα, η κινεζική εταιρεία ορυχείων «China Nonferous Metal Mining Group» (CNMC), σε συνεργασία με την «Gecamines SA» του Κονγκό, εκμεταλλεύεται από κοινού ένα ορυχείο κοβαλτίου και χαλκού.

Οι κινεζικές εισαγωγές σε ακατέργαστο κοβάλτιο από το Κονγκό φτάνουν τους πρώτους εννέα μήνες του 2017 στα 1,2 δισ. δολάρια, ενώ υπολογίζεται πως εδώ και ένα χρόνο στην Κίνα έχει συγκεντρωθεί απόθεμα κοβαλτίου πάνω από 5.000 τόνους. Ταυτόχρονα η Κίνα διαθέτει τη μερίδα του λέοντος και στην παραγωγή επεξεργασμένου κοβαλτίου.

Πρόσφατα, σε μια προσπάθεια να μειώσει το Βερολίνο την εξάρτησή του από τις ασιατικές αγορές, η Γερμανία και η Βολιβία υπέγραψαν συμφωνία για τη βιομηχανική χρήση λιθίου, μια από τις βασικές πρώτες ύλες για την παραγωγή μπαταριών. Υπενθυμίζεται ότι επί του παρόντος δεν παράγονται μπαταρίες ηλεκτρικών οχημάτων πουθενά στην Ευρώπη, αλλά η Γερμανία ετοιμάζει την κατασκευή δυο εργοστασίων, το ένα σε συνεργασία με κινεζικά κεφάλαια.

«Η Γερμανία θα πρέπει να γίνει ο τόπος που θα έχει το προβάδισμα στην παραγωγή συσσωρευτών. Ενα μεγάλο μέρος του κόστους παραγωγής συνδέεται με τις πρώτες ύλες», σημείωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Πέτερ Αλτμάιερ, προσθέτοντας ότι η συμφωνία είναι «ένας σημαντικός άξονας» για τη διασφάλιση αυτού του εφοδιασμού.

Με την κοινοπραξία η βολιβιανή κρατική εταιρεία YLB ενώνει τις δυνάμεις της με τη γερμανική ιδιωτική εταιρεία «ACI Systems», για να αναπτύξουν τη μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο (Σαλάρ Ντε Ουγιούνι στις Ανδεις), να κατασκευάσουν ένα εργοστάσιο υδροξειδίου του λιθίου, καθώς και ένα εργοστάσιο μπαταριών για ηλεκτρικά οχήματα στη Βολιβία. Η κοινοπραξία στοχεύει σε ετήσια παραγωγή έως και 40.000 τόνων υδροξειδίου λιθίου από το 2022 για περίοδο 70 ετών. Η «ACI Systems» είναι επίσης σε συνομιλίες, ώστε να εφοδιάζει εταιρείες με έδρα τη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη, με λίθιο από τη Βολιβία.

Ο Βόλφγκανγκ Σμουτζ, ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου ACI (η μητρική εταιρεία της «ACI Systems»), δήλωσε ότι περισσότερο από το 80% του λιθίου θα εξάγεται στη Γερμανία.

Στο μεταξύ, μέσα στο 2018 η σουηδική εταιρεία «Νοrthvolt» ξεκίνησε την κατασκευή του μεγαλύτερου εργοστασίου παραγωγής μπαταριών της Ευρώπης στα βορειοανατολικά της Σουηδίας, όπου βρίσκονται κοιτάσματα νικελίου, κοβαλτίου, λιθίου και γραφίτη. Το εργοστάσιο της «Northvolt» από το 2020 θα τροφοδοτεί όχι μόνο ηλεκτρικά οχήματα, αλλά και μονοπώλια Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας που αναζητούν αποθήκευση ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και βιομηχανίες, με στόχο να μειωθεί η ευρωπαϊκή εξάρτηση από την Κίνα και άλλες ασιατικές χώρες (Νότια Κορέα κ.ά.).