Αν κάτι πρέπει να μείνει από τα πολλά που είπε στη διάρκεια της συνέντευξης της προηγούμενης Τρίτης ο νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Ν. Χριστοδουλάκης, είναι ο τρόπος με τον οποίο, τόσο ο ίδιος όσο και η κυβέρνηση που εκπροσωπεί, αντιλαμβάνονται τις συντελούμενες κοινωνικές διεργασίες. Στην ομιλία του ο πρώτος τη τάξει υπουργός - όπως άλλωστε και ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ τον προηγούμενο Σεπτέμβρη - απευθυνόταν αποκλειστικά προς τους επιχειρηματίες. Λες και στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχουν άνεργοι, εργάτες, μικρομεσαίοι, αγρότες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες που σπουδάζουν. Ολοι αυτοί ήταν προκλητικά απόντες από τον κύκλο αναφοράς του νέου οικονομικού υπουργού. Δεν πρόκειται για παράλειψη. Η μέχρι σήμερα νεοφιλελεύθερη πρακτική της κυβέρνησης μάς έχει πείσει, ότι οι μονόπλευρες αναφορές του νέου υπουργού αποκλειστικά προς το ακροατήριο των επιχειρηματιών και το μονομερές ενδιαφέρον του για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων συνάδουν με τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Πρόκειται για τη συγκεκριμένη ταξική επιλογή, η οποία διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή όλες τις κυβερνητικές λειτουργίες. Για τον κ. Σημίτη, τον κ. Χριστοδουλάκη και την υπόλοιπη παρέα, αν κάτι έχει αξία στο σημερινό κόσμο, είναι οι επιχειρηματίες και οι καπιταλιστικές τους επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση επιδιώκει με τον καλύτερο τρόπο να διεκπεραιώσει τα γενικά συμφέροντα της τάξης των καπιταλιστών. Ολα τα υπόλοιπα, όπως τα αιτήματα και οι ανάγκες των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων, που τυχαίνει να αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, έχουν δευτερεύουσα, τριτεύουσα, ίσως και καμία σημασία για την κυβέρνηση. Αν οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι, οι αγρότες και οι νέοι αξίζουν κάποια μνημόνευση, αυτό γίνεται στο βαθμό που αναφέρονται ως «ομιλούντα εργαλεία δουλιάς», για την παραγωγή υπεραξίας και του καπιταλιστικού κέρδους. Εξω από αυτή τους την ιδιότητα δεν έχουν καμιά απολύτως αξία.

Από τη σκοπιά αυτή μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τις προχτεσινές εξαγγελίες του Ν. Χριστοδουλάκη. Το μοναδικό κριτήριο της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής είναι η στήριξη και η ανάπτυξη της καπιταλιστικής επιχείρησης. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται η πολιτική ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας, η λήψη, δηλαδή, πληθώρας φιλοεπιχειρηματικών μέτρων. Αυτό εξυπηρετούν και οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, το «άνοιγμα» των αγορών, η υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, η υποταγή του φυσικού περιβάλλοντος στο καπιταλιστικό κέρδος. Είναι ακριβώς οι... αγοραίες λογικές, που έχουν οξύνει στο έπακρο όλα τα λαϊκά προβλήματα διευρύνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Από την πλευρά μας, όπως άλλωστε με τη μεγαλύτερη συνέπεια κάναμε και μέχρι τώρα, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για την ήττα και ανατροπή των πολιτικών αυτών.