Οι δεκάδες των χρόνων της ζωής μου δεν είναι παρά ένας αριθμός του συνόλου από τις παράλληλες της εκατονταετίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Οι μνήμες επανέρχονται τις γεμίζουν και τις συγκινούν.

Η πρώτη ανήκει στα παιδικά μου χρόνια όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο. Επαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς στην όχθη του ποταμού Ιλισσού, κοντά στην Καλλιθέα, όταν ήρθαν μπαμπάδες και μαμάδες και μας πήραν με τρεμάμενο χέρι για τα σπίτια μας, επειδή κάποιοι άγνωστοι έπιασαν κάποιους ανθρώπους που είχαν σ' ένα υπόγειο έναν πολύγραφο (ή άλλη ονομασία) και φοβούνταν μήπως τους έπιασαν όπως εκείνους που ασφάλτωναν την οδό Χαροκόπου ή τους σκουπιδιάρηδες από τα κάρα.

Τότε είδα τον άνθρωπο που τον έλεγαν κομμουνιστή να βγαίνει από την πόρτα του ισόγειου δωματίου του, κρατώντας το παλτό του, ανάμεσα σε τέσσερις άντρες.

Εμένα δεν με πήρε κανένας, κι εγώ ακολούθησα μια μητέρα με το γιο της, που είχαν έρθει από τον Πόντο, και το παιδί διάβαζε βιβλία που του τα έκρυβε, και μοιραζόμασταν την ίδια μεγάλη αυλή.

Οταν πήγα στο νηπιαγωγείο έβλεπα τους μαθητές - αγόρια και κορίτσια - να φοράνε στολές και να χαιρετάνε με τα χέρια τους τεντωμένα ψηλά, περπατώντας σαν στρατιώτες, και να τραγουδάνε για την ΕΟΝ.

Η Kαλλιθέα είχε πέντε συνοικισμούς και παιδιά που έρχονταν από αυτούς ήξεραν και άλλες λέξεις που μας ήταν άγνωστες.

Η κλίση εκείνων των περαστικών αναμνήσεων άλλαξε πορεία το 1940 με την κήρυξη του πολέμου, την Κατοχή της πατρίδας από τους Ιταλούς φασίστες και την Κατοχή των Γερμανών ναζιστών.

Τα θύματά τους βρίσκονταν πυροβολημένα στους δρόμους της Καλλιθέας με το παρώνυμο κομμουνιστές που σήμαινε ιδεολόγοι, μια λέξη άγνωστη για εμάς τα παιδιά.

Το παραδιπλανό μας σπίτι ήταν το αγαπημένο μου. Είχε μια μεγάλη αυλή με δέντρα, ένα σκυλί δεμένο, πολλά δωμάτια και έξι αγόρια, με το επίθετο Πεντζαρόπουλος, που τον πρωτότοκο, με το όνομα Γιώργος, πολύ ψηλός και όμορφος, τον σκότωσαν βόμβες από ένα εγγλέζικο αεροπλάνο στο Λόφο του Φιλοπάππου.

Ο δεύτερος γιος, ο Κώστας, αμίλητος, με άγνωστο στο πρόσωπό του ακόμα και το χαμόγελο, ήταν - όπως έλεγαν - ιδεολόγος κομμουνιστής.

Αυτόν τον διαδεχόταν ο Νίκος που ανέβαινε τη σιδερένια σκάλα του σπιτιού μας, κρατώντας ένα μεγάλο όπλο και πυροβολούσε το αστυνομικό τμήμα που είχε τη φήμη ότι φυλάκιζε τους κομμουνιστές, για να εκδικηθεί τον αδελφό του.

Σ' εμάς τα παιδιά του Δημοτικού στη γωνία των σπιτιών μας ήταν το Δημοτικό και ακούγαμε λέξεις με το επίθετο των ιδεολόγων που τις αγνοούσαμε.

Μια μέρα ο πιο μικρός, ο τέταρτος αδελφός, ο Βαγγέλης Πεντζαρόπουλος κι εγώ καθόμασταν στα μαρμάρινα σκαλοπάτια μιας μονοκατοικίας απέναντι από το σπίτι του και παίζαμε με τις ρόδες που τις έφτιαχνε για να κάνει ένα πατίνι.

Χωρίς να ξέρουμε τίποτα περισσότερο μας πλησίασε μια γειτόνισσα και είπε στον Βαγγέλη:

Τι θα παίζεις; Ελα μαζί μου. Θα πάμε στην Αθήνα.

Ο Βαγγελάκης δεν γύρισε ποτέ.

Σκοτώθηκε στην Πλατεία Συντάγματος στις 3 Δεκεμβρίου του 1944.

Η κηδεία στην Καλλιθέα ήταν πολύκοσμη και κατακόκκινη...