Εχουν περάσει πάνω από δύο μήνες από την 23ηΙούλη, που η φωτιά που έπληξε τις περιοχές της Ανατολικής Αττικής άφησε 99 νεκρούς, αμέτρητες καταστροφές σε υποδομές, στην ίδια τη λαϊκή περιουσία. Μία καταστροφή που άλλαξε ραγδαία τους όρους ζωής χιλιάδων κατοίκων της περιοχής, που ανέδειξε πάνω απ' όλα το πόσο εκτεθειμένος, ευάλωτος, απροστάτευτος είναι ο λαός, οι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας.

Μία καταστροφική πυρκαγιά, που έφερε ξανά στο προσκήνιο με τον πιο άσχημο τρόπο το χαρακτήρα της ανάπτυξης στην Ανατολική Αττική, το ότι οι αστικοί σχεδιασμοί που υλοποιήθηκαν, με μόνο κίνητρο το κέρδος, είχαν ως αποτέλεσμα να μη λογαριάζεται ούτε η προστασία του περιβάλλοντος αλλά ούτε καν η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Μόνους κερδισμένους η ανάπτυξη αυτή είχε τις τράπεζες, τους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους, τους βιομήχανους που εξάπλωσαν τα εργοστάσιά τους στην ευρύτερη περιοχή. Για τέτοια ανάπτυξη κάνει λόγο σήμερα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα ίδια λέει και υπόσχεται και στις κατεστραμμένες από τη φωτιά περιοχές. Επαναλαμβάνει, όπως έκανε και στο «αναπτυξιακό» συνέδριο που πραγματοποίησε πρόσφατα στο Λαύριο, τους σχεδιασμούς της, που αφορούν έργα για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης, όπως παρεμβάσεις στο λιμάνι της Ραφήνας, επέκταση του Προαστιακού και της Αττικής Οδού. Εργα που ο λαός χρυσοπληρώνει και για την κατασκευή και για τη χρήση τους, αντί να γίνονται και να λειτουργούν με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του. Ο καημός της κυβέρνησης, η αγωνία της δεν είναι να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες, αλλά το πώς θα εξυπηρετηθούν και πάλι τα συμφέροντα των λίγων, του κεφαλαίου.

Παρά τα παχιά λόγια τόσο της κυβέρνησης όσο και της Περιφέρειας και των δημοτικών αρχών για την αποκατάσταση των πληγέντων, για άμεσα μέτρα ανακούφισης, για την προστασία της περιοχής από πλημμυρικά φαινόμενα και μέτρα απορρύπανσης, η ίδια η ζωή και η εξέλιξη των πραγμάτων αποδεικνύουν ότι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν τουλάχιστον φέτος το χειμώνα οι κάτοικοι της περιοχής, θα είναι πάρα πολύ δύσκολη.

Δύο μήνες λοιπόν μετά την πυρκαγιά, υπάρχουν εκατοντάδες οικογένειες που μένουν ακόμα «προσωρινά» στις κατασκηνώσεις, χωρίς να ξέρουν για πόσο ακόμα, χωρίς να ξέρουν αν θα αναγκαστούν να μαζέψουν το φτωχό νοικοκυριό τους και να μείνουν στον δρόμο ή αν θα πάνε σε κάποια άλλη δομή φιλοξενίας. Τα προβλήματα και στις υπάρχουσες δομές δεν είναι λίγα. Ολο αυτό το διάστημα, πολλές φορές δεκάδες πληγέντες οδηγήθηκαν στα τοπικά Κέντρα Υγείας με συμπτώματα δηλητηρίασης ως αποτέλεσμα του κακής ποιότητας συσσιτίου, μάλιστα υπήρξε και φορά που τους ζητήθηκε να το πληρώσουν (!). Γιατρός πλέον δεν υπάρχει σε όλες τις κατασκηνώσεις και το μόνιμο προσωπικό που τις λειτουργεί είναι ελάχιστο.

Δύο μήνες μετά λοιπόν και οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, κάνοντας απογοητευτική την προσπάθεια ενοικίασης μίας οικίας από μία οικογένεια πυρόπληκτων, με το επίδομα ενοικίου να αφορά κάποιους που «αν και εφόσον» πληρούν προϋποθέσεις και όχι όλους τους πυρόπληκτους. Μάλιστα, ακόμα και για αυτούς που πληρούν τις προϋποθέσεις, το πότε θα καταβληθεί και για πόσο καιρό είναι αμφιλεγόμενο.

Δύο μήνες μετά και τα μέτρα προστασίας από τις βροχές που έχουν ήδη ξεκινήσει είναι ελάχιστα, ακόμα είναι υπό συζήτηση το πού θα στηθούν και με ποιον τρόπο κάποια κορμοδέματα, το πότε και πώς θα καθαριστούν τα ρέματα της περιοχής. Τα παραδείγματα από την πρόσφατη κακοκαιρία είναι χαρακτηριστικά. Ηταν καθαρά θέμα τύχης ότι δεν έβρεξε λίγη ώρα παραπάνω, ώστε να ζήσουμε νέες τραγικές καταστάσεις.

Δύο μήνες μετά και ακόμα το ζήτημα των αποζημιώσεων και των εργασιών για τα σπίτια και μικρομάγαζα που υπέστησαν καταστροφές δεν έχει προχωρήσει. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα πάρουν όλοι οι πληγέντες αποζημιώσεις, στο 100% της καταστροφής, ότι σπρώχνονται σε τραπεζικούς δανεισμούς. Τα όποια κονδύλια είναι μακριά από την αναγκαιότητα της πλήρους αποκατάστασης των πληγέντων στο σύνολο της καταστροφής.

Δύο μήνες μετά και οι μεγάλες εταιρείες real estate (μεσιτικά γραφεία κ.τ.λ.), με άμεση σύνδεση με τις τράπεζες, τρίβουν τα χέρια τους, αφού οι δουλειές τους έχουν αναβαθμιστεί κι έχουν ξαμοληθεί προσπαθώντας να αγοράσουν «κοψοχρονιά» οικόπεδα και κτήματα. Εχουν ξεκάθαρο ότι η επόμενη μέρα για αυτούς είναι μία περιοχή με συγκεντρωμένη τη γη σε λίγα χέρια. Βλέπουν, μάλλον, την επενδυτική ευκαιρία στην περιοχή να δημιουργηθεί μία ακόμα «Ριβιέρα», υπόσχεση που είχε δώσει προεκλογικά και ο δήμαρχος Μαραθώνα.

Δύο μήνες μετά και το πλέον σίγουρο είναι ότι μόνο η οργάνωση και ο αγώνας των πυρόπληκτων, των κατοίκων της περιοχής, μαζί με τα σωματεία, τα συνδικάτα, το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής είναι εχέγγυο για να αποσπαστεί κάτι. Μόνο ο αγώνας και η οργανωμένη πάλη μπορούν να φέρουν το αυτονόητο, να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες, όχι για να ξαναγίνει η περιοχή όπως ήταν πριν από τη φωτιά, αλλά όπως είναι αναγκαίο σήμερα.

Μόνο με αγώνα μπορεί να διεκδικηθεί η δημιουργία ενός σύγχρονου οικισμού με ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους, με χωροταξικό σχεδιασμό που να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.

Μόνο με αγώνα μπορεί να κερδηθούν σήμερα μέτρα πλήρους αποκατάστασης των πληγέντων στο σύνολο της καταστροφής, μέτρα για τους διαμένοντες στις κατασκηνώσεις, μέτρα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, μέτρα για επιδόματα ενοικίου, για τη μεταφορά των μαθητών.