«Βρήκα σπίθες, όχι πυρκαγιές, άκουσα μπαλάντες, όχι σαλπίσματα, είδα καθρέφτες, όχι προβολείς, ένιωσα ανάσες, όχι τα τραντάγματα μιας θύελλας» ήταν η πρώτη απάντηση που έδωσα στο φίλο που με ρώτησε «τι λέω» για τη «σύγχρονη ποίηση». Αυτή η πρώτη απάντηση ενός «αναγνώστη» εμπεριέχει μια διαπίστωση και ένα «αίτημα» στους ποιητές του καιρού μας, περιβεβλημένα, κατ' αρχήν, με την πεποίθηση ότι τα πράγματα δεν είναι «άσπρο - μαύρο», αλλά και με την οφειλόμενη απόδοση τιμής στους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να «αποτυπώνουν στο χαρτί» τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Ενα πρόσωπο «αποτυπώνεται στο χαρτί» και ιδού το πρώτο μεγάλο θέμα που ανακύπτει: Πώς το κάνει αυτό; Πρώτο μείζον ζήτημα, λοιπόν...