Ο Πέρι Ογκντεν είχε την ευφυία - και τη συνείδηση - να μην «παρέμβει» πάνω στις εικόνες που κατέγραφε η μηχανή του, να μη δημιουργήσει συναισθηματισμούς, δράματα και μελό, να μην επιδιώξει πρόσθετες συγκινήσεις. Ηξερε πως τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους και μιλάνε καλύτερα από τον όποιον δημιουργό! Αυτός, λοιπόν, στάθηκε πίσω από τη μηχανή του διακριτικά και άφησε τα πράγματα να μιλήσουν από μόνα τους, να μας διηγηθούν αυτά τα ίδια την ιστορία τους. Με την πρώτη ματιά, ο θεατής βλέπει ένα 10χρονο κορίτσι να ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Μια τέτοια αναζήτηση, από μόνη της, είναι πολύπλοκη και δύσκολη. Σκεφτείτε, όταν αυτό το κορίτσι δεν ξεκινάει από μια «φυσιολογική» αφετηρία, δεν ανήκει...