Δεν είναι λίγες οι φορές που στελέχη της κυβέρνησης επικαλούνται τους κλασικούς του μαρξισμού για να θολώσουν τα νερά σε ό,τι αφορά τις ιδεολογικές καταβολές της αντιλαϊκής τους πολιτικής, για την οποία διαρκώς αναζητούν άλλοθι «αριστεροσύνης». Μια τέτοια περίπτωση είναι ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου για τα Εργασιακά στην Ολομέλεια της Βουλής, είπε την περασμένη Τετάρτη: «Στο "Κεφάλαιο" υπάρχει ένα πολύ σημαντικό σημείο που μιλάει ο Μαρξ για την ελευθερία και λέει ότι η ελευθερία στον καπιταλισμό τελειώνει στην είσοδο των εργοστασίων (...) Εμείς λέμε ότι οι άνθρωποι - και οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες - είναι αδιαίρετοι. Δεν μπορεί να είσαι δημοκράτης πολίτης στην πολιτική σφαίρα, να ψηφίζεις και να συζητάς, και στο εργοστάσιο και στον χώρο δουλειάς να είσαι σκλάβος. Δεν δουλεύει έτσι η ανθρώπινη φύση. Αν θέλεις να έχεις δημοκρατία, αν θέλεις να έχεις ανθρώπους που είναι σκεπτόμενοι και κριτικοί, δεν μπορεί να υπάρχει η πύλη στους εργασιακούς χώρους που να λέει "Εδώ ξεχάστε τη δημοκρατία, εδώ υπάρχει μόνο η βούληση του εργοδότη ή του αφεντικού"». Προφανώς το παραπάνω δακρύβρεχτο σχόλιό του περί δημοκρατίας, μόνο ως υποκρισία μπορεί να θεωρηθεί. Γιατί;

Πρώτον, γιατί η αιτία της έλλειψης δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά στο γεγονός ότι μια χούφτα ιδιοκτήτες των εργοστασίων, των επιχειρήσεων, των εμπορομάγαζων πλουτίζουν από τη δουλειά της μεγάλης εργατικής πλειοψηφίας. Αυτό λοιπόν το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι που δίνει το «δικαίωμα» στο κάθε αφεντικό στο μαγαζί του να μην θέλει όσους αμφισβητούν αυτήν την εκμετάλλευση. Επίσης, η καπιταλιστική εκμετάλλευση για να λειτουργήσει, εκτός από τη συναίνεση και τις αυταπάτες, εκτός από το ξεγέλασμα και την κοροϊδία, θέλει και σκυμμένα κεφάλια, υποταγή, κάτω από το φόβο της απόλυσης κ.λπ. Δηλαδή, εκμετάλλευση και δημοκρατία δεν πάνε μαζί. Δεν τα ξέρει άραγε αυτά ο κατά τα άλλα «μαρξιστής οικονομολόγος»; Αυτήν την εκμετάλλευση η κυβέρνηση του υπουργού όχι μόνο δεν την αμφισβητεί, αλλά την ενισχύει. «Κορόνα στο κεφάλι της» έχει το στόχο της ανάκαμψης, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, που απαιτούν το μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων, την ένταση δηλαδή της εκμετάλλευσης.

Και βέβαια, η κυβέρνησή του εδώ και 2 - 3 χρόνια δούλεψε πρακτικά σε αυτήν την κατεύθυνση, διατηρώντας όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο των προηγούμενων, που συνιστά επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και ενισχύοντάς το ακόμα περισσότερο. Ενισχύοντας δηλαδή το δικαίωμα του αφεντικού να επιβάλλει το δίκιο του μέσα από τις αντεργατικές ρυθμίσεις, αυτό που απαιτεί η κερδοφορία του στους χώρους δουλειάς. Ομως η κυβέρνηση δεν περιορίζεται σ' αυτά, αλλά πάει και παραπέρα. Μεθοδεύει την αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, με έμφαση στην παρεμπόδιση της απεργίας και στον περιορισμό της συνδικαλιστικής προστασίας. Κι από δίπλα, η αστική δικαιοσύνη βγάζει παράνομες εννιά στις δέκα απεργίες, δίνοντας «αέρα στα πανιά» του κεφαλαίου να χτυπήσει με λύσσα τους εργατικούς αγώνες. Αφού δεσμεύτηκε να συγκεράσει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων με το κέρδος των καπιταλιστών, με την απάτη της «δίκαιης ανάπτυξης», αφού υποσχέθηκε να βάλει χαλινάρι στις εργοδοτικές «καταχρήσεις», με την «υγιή επιχειρηματικότητα», η κυβέρνηση εξαγγέλλει τώρα και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς!

«Δημοκρατία» για την κυβέρνηση είναι το δικαίωμα που δίνει με τους νόμους της στις εργοδοτικές «ενώσεις προσώπων» να υποκαθιστούν τα συνδικάτα στην υπογραφή ΣΣΕ και να λιβανίζουν την «πολυχρονεμένη» εργοδοσία. «Δημοκρατία» είναι ο κοινωνικός εταιρισμός, να κάθονται δηλαδή εργαζόμενοι και εργοδότες στο ίδιο τραπέζι και να συζητάνε μέτρα για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η κοροϊδία πάει σύννεφο! Πραγματική δημοκρατία στον καπιταλισμό, στη δικτατορία δηλαδή του κεφαλαίου, δεν μπορεί να υπάρξει, είτε μέσα, είτε έξω από τους χώρους δουλειάς. Γι' αυτό ο αγώνας για μισθούς και δικαιώματα, για κατοχύρωση και επέκταση της συνδικαλιστικής δράσης, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, μέχρι την ανατροπή της.