Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, που κράτησε ως αργά το βράδυ, είχε την Τετάρτη η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, με νέους, μέλη και φίλους της ΚΝΕ, στο χώρο του παραθεριστικού συνεταιρισμού της «Τυποεκδοτικής» στο Αχλάδι της Εύβοιας, όπου φιλοξενήθηκε φέτος για δεύτερη χρονιά η κατασκήνωση της ΚΝΕ. Παρουσιάζουμε σήμερα την εισηγητική ομιλία που έκανε η Αλ. Παπαρήγα:

«Πρέπει να σας πω ότι είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ, σ' αυτό το χώρο, στο χώρο του Συνεταιρισμού της "Τυποεκδοτικής". Μάλλον πρέπει να κάνω την αυτοκριτική μου γιατί έπρεπε να έχω έρθει. Πραγματικά είναι πάρα πολύ ωραία και χαίρομαι ιδιαίτερα που για δεύτερη χρονιά φιλοξενούνται εδώ τα παιδιά της ΚΝΕ.

Δε θέλω να σας κουράσω με την ομιλία. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι εσείς, χωρίς καμιά αναστολή και χωρίς κανένα φόβο, να βάλετε ερωτήσεις. Γύρω από ζητήματα της επίθεσης που δέχεται το Κόμμα, γενικά και ειδικότερα στα οικονομικά.

Μην υποτιμάμε τον αντίπαλο. Η επίθεσή του, κυρίως, έχει στόχο τους νέους ανθρώπους. Το νέο της ηλικίας έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα, αλλά έχει και ένα απόλυτα φυσικό μειονέκτημα, το ότι υπάρχει λιγότερη πείρα, έλλειψη γνώσεων του παρελθόντος, έλλειψη της ιστορικής συνέχειας. Είναι φυσικό αυτό. Αλλωστε, και εμείς, όταν ήμασταν νέοι, στη δική σας ηλικία, πολλά πράγματα έπρεπε να τα ακούσουμε, να τα ρωτήσουμε, είχαμε απορίες. Και επομένως μη διστάζετε, γιατί δεν αρκεί μόνο να είναι κανείς συναισθηματικά βέβαιος για τις σωστές και δίκαιες θέσεις του ΚΚΕ, για την ανιδιοτέλειά του και την εντιμότητά του. Δεν αρκεί να υπάρχει συναισθηματική πίστη - αυτή βοηθάει - αλλά χρειάζονται και οι γνώσεις. Οι γνώσεις θεριεύουν την πίστη. Η πίστη πάλι βοηθάει να ψάχνει κανείς, διότι πιστεύοντας κάτι, θέλει να 'ναι βέβαιος ότι αυτό που πιστεύει πατάει στα πόδια του, είναι σωστό και δεν επιδέχεται αμφιβολία.

Προκαταβολικά, σας λέω ότι δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε σ' αυτά τα ζητήματα, αντίθετα, είναι μια ευκαιρία - που βάζει ο αντίπαλος αυτά τα ζητήματα - να μιλήσουμε ευρύτερα στο λαό.

Αυτό που θέλω κυρίως να πω είναι το εξής: Αντικομμουνισμός είναι η επίθεση στο Κόμμα με ψέματα, συκοφαντίες. Με διαστρέβλωση της θεωρίας του και όχι με κατά μέτωπον επίθεση στην ουσία των θέσεών μας και ο οποίος φτάνει βέβαια και μέχρι τα όρια της κρατικής βίας, της δίωξης, της απαγόρευσης, μέχρι και των εκτελέσεων. Ο αντικομμουνισμός, δηλαδή, ξεκινάει από το ψέμα και τη συκοφαντία, μα μπορεί να φτάσει, ανάλογα με την εποχή, και στο ανώτατο επίπεδο επίθεσης. Ο αντικομμουνισμός γεννήθηκε από τότε που άρχισε η εργατική τάξη να διαμορφώνει την ιδεολογία της με ιδρυτές της κοσμοθεωρίας μας τον Μαρξ, τον Ενγκελς και μετά τον Λένιν. Δηλαδή, από τότε που άρχισε ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης, ως συνείδηση, απ' τις άλλες τάξεις, από τότε ξεκίνησε ο αντικομμουνισμός. Πράγμα που αποδεικνύει ότι ο ταξικός αντίπαλος, η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της, ξέρουν τι κάνουν. Αν θα διαβάσετε το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", που είναι τα πρώτα βήματα της θεωρητικής επεξεργασίας των θέσεων, πριν ακόμη εμφανιστεί ολοκληρωμένα ο επαναστατικός ρόλος του προλεταριάτου, στην πράξη - αυτό έγινε για πρώτη φορά το 1917 στην Οχτωβριανή Επανάσταση - θα διαπιστώσετε ότι ακόμα απ' τα πρώτα βήματα, ο αντικομμουνισμός επεξεργάστηκε τις θέσεις και τις θεωρίες του.

Ενενήντα δύο χρόνια τώρα στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια τον ζούμε. Θέλω να σας πω το εξής: Οταν το Κόμμα επεξεργαζόταν με επάρκεια τη στρατηγική του και, βεβαίως, πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων, και σε δύσκολες στιγμές, έπαιρνε δύσκολες και σωστές αποφάσεις, ο αντικομμουνισμός, ανεξάρτητα από φάσεις, ήπιας ή βίαιης αντιμετώπισής του, ανέβαινε στα ύψη. Οταν το Κόμμα, είτε από δυσκολίες, είτε από αδυναμίες και ανεπάρκειες, αλλά ποτέ από προδοσία, διαφαινόταν ότι μπορεί να μην κάνει μια σωστή επιλογή, τότε ο αντίπαλος μας θώπευε και μας χάιδευε. Μόλις έβλεπε την παραμικρή δυνατότητα, κάπου το Κόμμα να μην μπορέσει να έχει μια εύστοχη επιλογή, ξαναλέω, είτε γιατί ήμασταν στην παιδική φάση της ζωής μας, είτε γιατί οι διεθνείς συνθήκες ήταν τέτοιες, τότε, μας χάιδευε. Ετσι γίνεται και σήμερα. Υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που έχουν το όνομα αλλά όχι τη χάρη και η αστική τάξη και ο αντίπαλος τους χαϊδεύει. Βεβαίως, στο βάθος, θέλει κι αυτούς να τους εξαφανίσει, δε θέλει ούτε το όνομα να υπάρχει. Πολύ περισσότερο, όμως, δε θέλει και τη χάρη.

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας επίθεσης γύρω απ' τα οικονομικά του Κόμματος και αφού εξαντλήθηκαν πολλά απ' τα επιχειρήματα που είχε η αστική τάξη εναντίον του Κόμματος. Κι όταν λέμε εξαντλήθηκαν, ο αντικομμουνισμός δεν εξαντλείται, αλλά, πολλά απ' αυτά τα επιχειρήματα τα αχρηστεύσαμε και εμείς με ιδεολογικές και πολιτικές απαντήσεις, άλλα τα αχρήστευσε η εμπειρία της ζωής. Και θα πω ένα παράδειγμα: Τι έλεγαν το '91 - '92; Οτι ο σοσιαλισμός πέθανε. Οτι τέλειωσε η κομμουνιστική ιδεολογία, ότι το ΚΚ, ως Κόμμα και ως ιδεολογία, είναι παρελθόν. Το είπαν, το ξαναείπαν, πατώντας πάνω στη νίκη της αντεπανάστασης - σ' αυτή τη μεγάλη προσωρινή επιτυχία που είχαν, όμως τα χρόνια που μεσολάβησαν έκαναν πολλούς να νοσταλγήσουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και ανεξάρτητα από την κριτική που γινόταν, να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός είτε συνυπάρχει έχοντας πόλεμο με το σοσιαλιστικό σύστημα, είτε κυριαρχεί σχεδόν παγκόσμια, γίνεται όλο και πιο απάνθρωπος, όλο και πιο επικίνδυνος. Να θυμίσω το επιχείρημά τους για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πώς τρομοκρατούσαν έναν κόσμο: Θέλει το ΚΚΕ να μας βγάλει απ' την ΕΕ, καταστροφή! Οχι, βεβαίως, ότι η θέση μας για αποδέσμευση έχει γίνει αποδεκτή από την πλειοψηφία του λαού, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι σήμερα που το συζητάνε. Που δε βλέπουν τη θέση σαν μπαμπούλα. `Η, ακόμη κι αν φοβούνται τη σύγκρουση για την αποδέσμευση, το συζητάνε. Καταλαβαίνουν αυτό που λέμε απειθαρχία - ανυπακοή.

Οι επιθέσεις που δέχτηκε το Κόμμα είναι επειδή η ζωή το επιβεβαίωσε. Επειδή η ζωή ανέτρεψε τα δικά τους επιχειρήματα και τις προβλέψεις και επειδή ένας κόσμος είναι σκεπτόμενος και επειδή ο καπιταλισμός σαπίζει πιο έκδηλα, επεξεργάστηκαν φαίνεται και διεθνώς και εδώ στην Ελλάδα μια καινούρια μορφή επίθεσης. Θέλουν ακριβώς να δείξουν ότι το ΚΚΕ δεν είναι αυτό που ξέρει ο λαός, το ρομαντικό Κόμμα, το ανιδιοτελές, το Κόμμα που βγάζει χιλιάδες ήρωες απλούς ανθρώπους και όχι μόνο τα στελέχη, το Κόμμα που έχει τα πιο κορυφαία ηρωικά παραδείγματα στην Ιστορία του, αλλά είναι ένα κόμμα που λίγο - πολύ μοιάζει με όλα τα άλλα. Είναι ένα κόμμα που έχει ιδιοτέλεια. Τι ιδιοτέλεια; Οικονομική. Που γίνεται και σε αυτό ό,τι γίνεται λίγο - πολύ και σ' άλλα κόμματα. Τα μέλη του, τα στελέχη του ξοδεύουν μεγάλο μέρος της προσωπικής τους ζωής και είναι έτοιμα για θυσίες, επιδιώκοντας ανταλλάγματα. Είτε κάποια πόστα, είτε κάποιους τίτλους, ή, κυρίως, οικονομικά ανταλλάγματα. Και έτσι άρχισε μια ολόκληρη επίθεση σε μια περίοδο που είχαν κορυφωθεί τα σκάνδαλα, ακριβώς για να πλήξουν στα μάτια του κόσμου την αξιοπιστία του Κόμματος, διότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κατ' αρχήν μας προσεγγίζουν ως ένα κόμμα αξιόπιστο και έντιμο και ανιδιοτελές, χωρίς σε όλα τα πράγματα να συμφωνούν μαζί μας. Ομως, μέσα απ' αυτό το δρόμο, μπορούν να συζητήσουν πιο καλόπιστα και τις πιο προκλητικές γι' αυτούς θέσεις μας. Αυτό, λοιπόν, το κύρος του Κόμματος θέλουν να το πλήξουν.

Εδώ εμείς θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Οχι μόνο τώρα, αλλά απ' τα πρώτα βήματα που έγιναν για να σχηματιστεί το Κόμμα Νέου Τύπου, και τα πρώτα πιο ολοκληρωμένα βήματα έγιναν λίγα χρόνια πριν από την Οχτωβριανή Επανάσταση, το Κομμουνιστικό Κόμμα ένα πράγμα είχε ξεκάθαρο στο νου του: Οτι πρέπει για να αναπτύξει μια πολύμορφη δραστηριότητα, νόμιμη ή και παράνομη σε ορισμένες περιπτώσεις ή και συνδυασμένα, ανάλογα με τις συνθήκες, έπρεπε να εξασφαλίσει την οικονομική επάρκεια και ανεξαρτησία. Εφόσον κάθε δραστηριότητα έχει και οικονομικό κόστος, μάλιστα, από χρόνο σε χρόνο το κόστος αυξάνει. Για παράδειγμα, τότε στην τσαρική Ρωσία, δε σκέφτονταν πριν την επανάσταση κατασκηνώσεις, ή δε σκεφτόμασταν ραδιόφωνο, τηλεόραση, ηχητικά, φεστιβάλ, κλπ. Αλλες οι συνθήκες, άλλα τα έξοδα, τότε. Αλλά και τότε ακόμα η σκέψη ήταν ότι το ΚΚ πρέπει να έχει οικονομικά τα οποία να είναι βγαλμένα μέσα απ' τα μέλη, απ' τους φίλους, απ' το λαό, να έχει όσο γίνεται οικονομική αυτοτέλεια και αυτοδυναμία από την αστική τάξη και την πλουτοκρατία. Γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι οποιαδήποτε εξάρτηση οικονομική σε αναγκάζει και σου φέρνει και πολιτική και ιδεολογική. Το ΚΚ μέσα στην πορεία της εξέλιξής του, και ανάλογα με τις συνθήκες, καθιέρωσε αυτό που λέμε την οικονομική σχέση με τα μέλη του, η οποία είναι και υποχρεωτική, και με φίλους και οπαδούς, αλλά και πιο πέρα. Που για μας, δεν είναι μια απλή οικονομική σχέση, είναι και πολιτική. Δηλαδή, η βασική πηγή εσόδων του Κόμματος να προέρχεται απ' το λαό, είτε απ' αυτούς που πιστεύουν στο Κόμμα 100% και μετέχουν ενεργά, είτε όσους θέλουν να υπάρχει ένα Κόμμα ισχυρό γιατί θέλουν να υπάρχει μια αντιπολίτευση που να πιέζει. Μπορεί να μην έρχονται μέχρι το τέλος μαζί μας, όμως, θέλουν να έχουν μια δραστηριότητα και παρουσία.

Αυτή την πηγή πρέπει να την αναπτύξουμε. Διότι είναι και η μόνη σταθερή, όσο το Κόμμα δένεται με το λαό. Βεβαίως, μέσα σε συνθήκες του αστικού κοινοβουλευτισμού που ζούμε καθιερώθηκε και η μορφή της κρατικής επιχορήγησης. Εμείς και αυτή ως συμπληρωματική την είδαμε, παίρνοντας υπόψη ότι δεν έβαζε όρους ιδεολογικής ή πολιτικής εξάρτησης - διότι αν έβαζε τέτοιους όρους δε θα τη δεχόμαστε - αλλά και αυτή την πηγή μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αυξήσουμε τη δραστηριότητα του Κόμματος.

Επίσης, στο Καταστατικό του Κόμματος προβλέπεται η δημιουργία επιχειρήσεων. Αυτό το τελευταίο είναι που προκάλεσε, δηλαδή η τοποθέτηση του Κόμματος ότι το ΚΚΕ ενδιαφέρεται να έχει και επιχειρήσεις για να έχει εισόδημα, ακριβώς επειδή θέλει από όλες τις μεριές να έχει αυξημένα οικονομικά για αυξημένη μαχητικά δραστηριότητα. Αυτό, που το γράφουμε και στο καταστατικό μας, στέκεται αφορμή για μια επίθεση κατά καιρούς. Πρέπει να ξεκαθαρίσω το εξής: Οντως τον τομέα των επιχειρήσεων δεν μπορείς να τον αντιμετωπίζεις όπως αντιμετωπίζεις τις συνδρομές, τις οικονομικές εξορμήσεις, ή ακόμη και την κρατική επιχορήγηση. Γιατί είναι δύσκολος τομέας. Μες στις συνθήκες του καπιταλισμού, σημαίνει καπιταλιστική επιχείρηση, δεν υπάρχουν νησίδες σοσιαλισμού μες στον καπιταλισμό. Επομένως, σημαίνει, αναγκαστικά, αγοράζω - πουλάω με καπιταλιστές, το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να βάλεις και κάποιους φραγμούς και όρια. Δεν μπορεί να πεις ότι είσαι ελεύθερος, ότι κάνω οποιαδήποτε επιχείρηση. Πρέπει να τηρήσεις κάποιους κανόνες. Ετσι, το Κόμμα προτιμούσε, και προτιμά, επιχειρήσεις οι οποίες είχαν απευθείας σχέση με την ίδια τη δραστηριότητά του: Εκδοτική επιχείρηση, επιχείρηση εκδόσεις - εκτυπώσεις κλπ., όπου έχεις ένα απευθείας έσοδο κι αν θέλεις δεν εξαρτιέσαι από εκτυπωτικές ή εκδοτικές επιχειρήσεις, οι οποίοι μπορούν να μας εκβιάσουν. Είχε ανάγκη από το να κάνει δικά του γραφεία, ξεκινώντας απ' τα κεντρικά και όσα γίνεται περισσότερα. Να μην εκβιάζεται από ιδιοκτήτες, με τα νοίκια, μπες - βγες, ξενοίκιασμα, δηλαδή να έχει μια όσο γίνεται αυτοδυναμία στην υποδομή. Και, βεβαίως, οι εκδοτικές μας δραστηριότητες δεν ήταν απλώς εκδοτικές δραστηριότητες κέρδους. Σχετίζονταν με την εξασφάλιση του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, του προπαγανδιστικού υλικού, των κομματικών μας εντύπων και της ΚΝΕ, με τη διάδοση του πολιτικού βιβλίου και επομένως σε όλα αυτά τα πράγματα η κερδοφορία δεν μπορούσε να είναι όπως μια κερδοφορία μιας καπιταλιστικής επιχείρησης. Και οι συνθήκες, αν θέλετε, δουλειάς δεν μπορούσαν να είναι - βεβαίως στον καπιταλισμό ζούμε, δεν μπορείς να έχεις σοσιαλιστική επιχείρηση - αλλά δεν μπορούσες να είσαι ένα αντίγραφο μιας καπιταλιστικής επιχείρησης.

Στο παρελθόν, όταν υπήρχαν οι σοσιαλιστικές χώρες, δοκιμάσαμε κι άλλες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, όχι παραγωγικές, αλλά τουριστικές ή εμπορικές, οι οποίες σου έδιναν τη δυνατότητα να έχεις επίσης ένα πρόσθετο όφελος με εντελώς διαφανείς διαδικασίες, με εφορίες, κλπ. Εν γνώσει και των αντιπάλων. Βεβαίως, μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, αυτές οι δυνατότητες δεν υπήρχαν. Εμείς δεν μπορούσαμε και δεν μπορούμε να έχουμε συναλλαγές με καπιταλιστές εκτός Ελλάδας. Τώρα τα πράγματα έχουν μονοπωληθεί, δεν είναι εύκολο και επομένως οι οικονομικές δραστηριότητες του Κόμματος σήμερα είναι πολύ περιορισμένες, είναι αυτές οι οποίες είναι γνωστές και - δυστυχώς θα έλεγα εγώ - δεν υπάρχουν άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες οι οποίες θα μπορούσαν να μας εξασφαλίζουν ένα εισόδημα ούτως ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας καλύτερα και ποιοτικότερα.

Απ' αυτή την άποψη, όλα όσα ακούσατε τον τελευταίο καιρό περί συμμετοχής του Κόμματος στις επιχειρήσεις "Γερμανός" και άλλες, είναι ψέμα. Σήμερα υπάρχει μονοπώληση των επιχειρήσεων. Τώρα πια το Κόμμα, ακόμη κι αν είχε τη δυνατότητα, πρέπει να είναι διπλά και τριπλά προσεκτικό. Δεν μπορεί να επιδίδεται σε δραστηριότητες που αύριο μπορεί να σου βγουν μίζες, βαποράκια, κλπ. Για να μη σας πω ότι τώρα είναι πολυπλόκαμες - ξεπλένεται μαύρο χρήμα, υπάρχουν οι οφ-σορ εταιρείες. Αλλο πριν 30 χρόνια με επιχειρήσεις σοσιαλιστικών χωρών και άλλο με τις καπιταλιστικές. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα παραιτηθούμε από την προσπάθεια ό,τι πηγές έχουμε να τις αυξήσουμε. Διότι οι ανάγκες είναι πάρα πολύ μεγάλες. Κι αν θέλετε πρέπει να έχουμε και αποθέματα οικονομικών για όλες τις στιγμές.

Ενα μέρος των οικονομικών μας δραστηριοτήτων τα θέλουμε και για τον εξής λόγο: Για να συμβάλλουμε στο Διεθνές Ταμείο Αλληλεγγύης. Πρέπει να σας πω ότι πάντα υπήρχε ένα Διεθνές Ταμείο Αλληλεγγύης ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου το κάθε κόμμα συνεισέφερε ανάλογα με τη δυνατότητά του, για τη διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα σε κόμματα και κινήματα, που ήταν και υλική και πολιτική αλλά και ηθική αλληλεγγύη.

Εμείς θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα για να διαθέτουμε και τη βοήθειά μας τη διεθνιστική σε κόμματα και κινήματα. Γιατί και εμείς δεχτήκαμε υλική βοήθεια από αδελφά κόμματα σε συνθήκες παρανομίας. Δεν πρόκειται να μας κόψουν αυτόν το δίαυλο της βοήθειας σε άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα και δεν πρόκειται να δίνουμε λογαριασμό στους ιμπεριαλιστές.

Και, τέλος, η διαφάνεια στα οικονομικά μας. Ξέρουμε ότι ζούμε μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού. Τι δίνει το κάθε μέλος του Κόμματος, ο κάθε φίλος και ποιος, δεν πρόκειται να το δώσουμε. Εχουμε την εμπειρία της δικτατορίας και πρέπει να μας εμπιστευτούν όλοι εκείνοι που μας δίνουν τον οβολό τους. Δεύτερο: Δεν πρόκειται να τους πούμε, ποια κόμματα βοηθάνε και ποια δε βοηθάνε. Δηλαδή, ζητήματα που έχουν σχέση με την υπεράσπιση της ακεραιότητας κομμουνιστών και κομμάτων. Τη δράση και τους σκοπούς μας δεν τους κρύβουμε, αλλά δεν πρόκειται - και ξέροντας ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αντίπαλο ικανό σε όλες τις συνθήκες να δρα, άρα και μεις πρέπει να είμαστε ικανοί - δεν πρόκειται να μας καθορίσουν τι και πώς θα λέμε. Λογοδοτούμε στα μέλη μας, λογοδοτούμε στα Σώματα, λογοδοτούμε στο λαό. Και, άλλωστε, η μεγαλύτερη διαφάνεια είναι οι πολιτικές αποφάσεις. Ενα κόμμα το οποίο εξαρτάται από την πλουτοκρατία, ένα κόμμα το οποίο συναλλάσσεται για το χρήμα, δεν έχει το σθένος να μιλάει ούτε για την επανάσταση, ούτε για τη δικτατορία του προλεταριάτου, ούτε να λέει "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε", ούτε να απολύονται τα μέλη του γιατί απήργησαν. Ενα τέτοιο κόμμα, άμα έχει συναλλαγή, αργά ή γρήγορα θα φανεί στη γραμμή του, στις επιλογές του και στη ζωή και στη δράση και στη στάση των στελεχών.

Γι' αυτό, 92 χρόνια τώρα, με δύσκολες στιγμές, αλλά και με απίστευτη ηρωική πορεία, όχι μόνο σε ηρωισμό αλλά και σε πολιτική διορατικότητα, 92 χρόνια, έχουμε κατακτήσει τον τίτλο ενός Κόμματος το οποίο δρα ανιδιοτελώς. Δεν είμαστε διατεθειμένοι για κανένα τίμημα οικονομικό αυτό το κύρος που έχει το Κόμμα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το καταναλώσουμε και να το εκποιήσουμε για κανένα οικονομικό όφελος, ακόμη κι αν το οικονομικό όφελος πηγαίνει για το καλό του Κόμματος - εδώ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Και από αυτή την άποψη είμαστε υποχρεωμένοι και ως Κόμμα και ως άτομα - γιατί το Κόμμα είναι και άτομα, το Κόμμα δρα μέσα από τα άτομα - να διαφυλάξουμε το εξής: Την επαναστατικότητα και την επιστημονικότητα της θεωρίας - επιστημονικότητα και επαναστατικότητα πάνε μαζί -, τη διάθεση για θυσία και αυτοθυσία. Ανθρώπινες αδυναμίες όλοι έχουμε, αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε ακόμη πιο ψηλά είναι η ανιδιοτέλεια. Οταν είσαι ανιδιοτελής θα βρεις και το κουράγιο να διορθώσεις τις αδυναμίες σου. Οταν είσαι ανιδιοτελής θα καταλάβεις γιατί πρέπει να ζητήσεις θυσίες ή και να δώσεις θυσίες. Οταν είσαι ανιδιοτελής θα αγαπήσεις πάρα πολύ το λαό και τη νεολαία. Οταν έχεις πλήρη ανιδιοτέλεια. Ολα αυτά λοιπόν τα στοιχεία συνιστούν την ικανότητα του Κόμματος να απαντήσει σε όλες αυτές τις επιθέσεις.

Και το λέμε καθαρά: Θα βρουν τον μπελά τους με τις επιθέσεις! Θα τις γυρίσουμε μπούμερανγκ. Δε θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Αν νομίζουν ότι μας πιέζουν ιδεολογικά να βάλουμε νερό στο κρασί μας, γελιούνται. Ας το ξέρουν πως αν μας βάλουν το δίλημμα, ή θα υπογράψετε αυτό το χαρτί που λέει, π.χ., ότι παραιτείστε από το πέρασμα στο σοσιαλισμό ή σας κόβουμε την κρατική επιχορήγηση, εμείς θα τους πούμε πάρτε την κρατική επιχορήγηση, δεν τη θέλουμε. Σε τριπλάσιο ύψος θα μας τα επιστρέψει ο λαός, ελέγχοντάς μας βεβαίως και δρώντας μαζί μας. Δε φοβόμαστε τίποτα. Πρέπει εκεί να φτάσουμε την απάντησή μας. Αν χρειαστεί δηλαδή να διαλέξουμε. Δε θα τους τη χαρίσουμε την κρατική επιχορήγηση, αφού τη δίνουνε σε όλα τα κόμματα, δεν πάμε εμείς πιο κάτω. Αλλά, αν μας βάλουν τέτοιο πράγμα θα πούμε δεν την παίρνουμε, πάρτε την, δεν υπογράφουμε δήλωση μετανοίας. Αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας».