ΝΑΤΟικές δυνάμεις για πρώτη φορά θα παρελάσουν στην Κόκκινη Πλατεία

Η επαναφορά των παραπάνω ρωσικών προτάσεων από τον Πρόεδρο της Ρωσίας, με αφορμή τα 65 χρόνια από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται με την επιδίωξη της σημερινής αστικής εξουσίας στη Ρωσία να χρησιμοποιήσει τις συμμαχίες που έχει συγκροτήσει στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ (ΟΣΣΑ, ΚΑΚ, ΕΟΚ κ.ά.) ώστε να διασφαλίσει και να ενισχύσει τις θέσεις της στους διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς, συνολικά στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Με την ευκαιρία όμως αυτής της συνέντευξης ο Μεντβέντεφ για άλλη μια φορά «τσαλαβούτησε» στα ζητήματα της Ιστορίας. Εκεί, δίπλα σε σωστά πράγματα, όπως για τον αναντικατάστατο ρόλο του Κόκκινου Στρατού και των θυσιών του σοβιετικού λαού στη Νίκη του φασισμού, επιτέθηκε για άλλη μια φορά στον εμπνευστή και καθοδηγητή αυτής της μεγαλειώδους Νίκης. Ετσι αναφέρθηκε με απαξίωση στην ΕΣΣΔ, χαρακτηρίζοντάς την «ολοκληρωτικό καθεστώς» και «δικτατορία», ενώ πρόσθεσε πως «ο Στάλιν έκανε μια μάζα εγκλημάτων κατά του ίδιου του λαού του». Μεταξύ άλλων «ανακύκλωσε» με έμμεσο τρόπο την γκαιμπελική προπαγάνδα για το Κατίν.

Ούτε και αυτή η απροκάλυπτα αντικομμουνιστική χροιά της τοποθέτησης του Μεντβέντεφ, που ρίχνει «νερό στο μύλο» της παγκόσμιας επιχείρησης διαστρέβλωσης της Ιστορίας, είναι τυχαία. Εχει να κάνει με την επιδίωξη της σημερινής εξουσίας να αμαυρώσει τη σοβιετική εξουσία, το ΚΚ, την ηγεσία του και ταυτόχρονα να καπηλευθεί τη σημασία και το περιεχόμενο της Νίκης, που κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚ πέτυχε ο σοβιετικός λαός. Η όλη προσπάθεια συνδέεται με τα σχέδια αναβάθμισης της θέσης της Ρωσίας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς κι αυτό πλέον φαίνεται όχι μόνον από τις δηλώσεις, τις προτάσεις και τις κινήσεις της ηγεσίας της, αλλά και σε επίπεδο συμβολισμών.

Ετσι στη φετινή παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν για πρώτη φορά στρατιωτικά σώματα χωρών του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, οι ρωσικές αρχές φρόντισαν να καλύψουν το Μαυσωλείο του Λένιν με μια τεράστια τρίχρωμη σημαία της σημερινής Ρωσίας. Να σημειώσουμε πως αυτή τη σημαία χρησιμοποίησαν οι συνεργάτες των ναζί, ο λεγόμενος «Ρωσικός απελευθερωτικός στρατός» του προδότη στρατηγού Βλάσοφ. Αυτή η τρίχρωμη σημαία ήταν ένα από τα πολλά λάβαρα που πέταξαν οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού μπροστά στο Μαυσωλείο του Λένιν, μαζί με τις άλλες σημαίες και λάβαρα των νικημένων ναζιστικών ορδών, κατά τη διάρκεια της παρέλασης της Νίκης, πριν 65 χρόνια. Σήμερα η ίδια σημαία θα κυριαρχεί στην Κόκκινη Πλατεία, δίπλα στα κόκκινα ιστορικά λάβαρα που θα παρελάσουν μπροστά της.

Δεν πρόκειται για την παράκρουση αυτών που κυβερνάνε. Το αντίθετο! Πρόκειται για ελιγμό, αφού δεν μπορούν να κάνουν τώρα μια πλήρη στροφή απορρίπτοντας ό,τι μπορεί να θυμίσει την ΕΣΣΔ και τον ηρωισμό του λαού της. Ηδη, ωστόσο, ο πρώην δήμαρχος της Μόσχας, Γ. Ποπόφ, ζήτησε την ηθική αποκατάσταση του «αγωνιστή της ελευθερίας» Βλάσοφ. Οπως έγραφε πρόσφατα η εφημερίδα «Τρουντοβάγια Ρωσία», του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας: «Ο συλλογικός Βλάσοφ, δηλαδή η ρωσική αστική τάξη κινείται ήδη προς αυτήν την κατεύθυνση».

«Η Βρετανία, καθώς φαίνεται, εξευρωπαΐζεται, τουλάχιστον όσον αφορά το πολιτικό της σύστημα» ήταν το κύριο σχόλιο του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» στην ηλεκτρονική του έκδοση χαρακτηρίζοντας το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, ένα αποτέλεσμα «τόσο μη βρετανικό». Ο λόγος είναι ότι οι κάλπες ανέδειξαν μεν νικητή το Συντηρητικό Κόμμα αλλά δίχως τον απαραίτητο και αναγκαίο αριθμό των εδρών για να σχηματίσει μόνο του κυβέρνηση.

Οι άλλοι σχηματισμοί έχουν συνολικά 28 έδρες. Μία έδρα απέσπασαν οι Πράσινοι, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, χωρίς έδρες το Βρετανικό Εθνικιστικό Κόμμα (BNP) και το κόμμα των ευρωσκεπτικιστών (UKIP) ενώ τέταρτη «δύναμη» είναι το Εθνικό Κόμμα Σκοτίας με 6 έδρες.

Το τι μέλλει γενέσθαι στη Βρετανία όσον αφορά το σχηματισμό κυβέρνησης είναι προς το παρόν «άγνωστο» καθώς ο ηγέτης των Τόρις Ντέιβιντ Κάμερον έκανε «σημαντική προσφορά» προς τον ηγέτη των Φιλελευθέρων Δημοκρατών Νικ Κλεγκ για το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού. Οι διαβουλεύσεις και οι διαπραγματεύσεις έχουν ήδη αρχίσει ενώ ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος και πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν αναμένει και αυτός τη σειρά του στην περίπτωση που οι «συνομιλίες» μεταξύ των Τόρις και των Φιλελεύθερων Δημοκρατών ναυαγήσουν.

Το πραγματικό και ουσιαστικό στοιχείο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης που τη διαφοροποιεί από τις προηγούμενες είναι ότι πραγματοποιήθηκαν υπό ένα καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων του κεφαλαίου και των αγορών που εκβίασαν ωμά το βρετανικό λαό, εγκλωβίζοντάς τον για άλλη μία φορά σε ψευτοδιλήμματα «περί ρεαλιστικών, επώδυνων μεν αλλά απολύτως αναγκαίων» λύσεων, υπό την απειλή της κατάρρευσης της οικονομίας λόγω της συνεχούς διόγκωσης του ελλείμματος και του δημοσιονομικού χρέους.

Ενα χρέος, που και στην περίπτωση της Βρετανίας δεν αποτελεί απόρροια μίας «φιλολαϊκής πολιτικής κοινωνικών παροχών», αλλά των αδρών επιδοτήσεων και φοροαπαλλαγών του μεγάλου κεφαλαίου, όπως και χρημάτων που δόθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη διάσωση του τραπεζικού κεφαλαίου στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Στον τρόπο αντιμετώπισης της «κρίσης» δε, τα τρία κόμματα συμφωνούν απολύτως: Διαχειριστικές προτάσεις με κοινό παρονομαστή την λυσσαλέα επίθεση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αρα, δεν μπορεί κανείς να κάνει λόγο «για νέο πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στη Βρετανία».

Ασχέτως λοιπόν της έκβασης των «διεργασιών» για το σχηματισμό κυβέρνησης μεταξύ των κομμάτων, το μόνο που πραγματικά θα αλλάξει είναι η θέση των εργαζομένων, θα επιδεινωθεί. Εξάλλου, το αποτέλεσμα συνιστά απόρροια των εκβιασμών και των ψευδών διλημμάτων καθώς το εργατικό κίνημα - αποτελεί βρετανικό χαρακτηριστικό καθώς τα εργατικά συνδικάτα είναι αυτά που αποτελούν το Εργατικό Κόμμα - παραμένει βαθιά εγκλωβισμένο στην σοσιαλδημοκρατία, και το ΚΚ Βρετανίας ενώ έκανε το βήμα να κατέβει με δικούς του συνδυασμούς σε 6 περιοχές, και πάλι μετεκλογικά τάσσεται υπέρ μίας κυβέρνησης Εργατικών - Φιλελεύθερων Δημοκρατών και άλλων κομμάτων, που θα είναι τάχα ένας «αντιδεξιός» και «Αντι-Τόρις» συνασπισμός, που δήθεν μπορεί να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων.